Cache boost 5 - Waterzuiveringstation Kalmthout Traditional Cache

Het waterzuiveringsstation van Kalmthout is gebouwd in 1978. In de jaren 70 groeide het besef dat n.a.v. de toenemende bevolkingsdichtheid, de meer geconcentreerde woningbouw, de industriële ontwikkeling en voornamelijk het stijgende welvaartspeil het waterverbruik sterk zou stijgen. Daarom werden volgende stappen gezet:

• Een algemeen rioleringsplan voor Kalmthout werd opgesteld.
• Dat rioleringsplan voorzag het verzamelen en transport van afvalwater naar 1 centrale plaats.
• Sluitstuk was het afvalwaterzuiveringsstation.

Het beheer en de exploitatie van het waterzuiveringsstation viel initieel ten laste van de gemeente Kalmthout en werd later overgenomen door Aquafin. In 1990 werd aquafin opgericht door het Vlaamse Gewest, om in Vlaanderen versneld werk te maken van de bovengemeentelijke rioleringsinfrastructuur. Om die doelstelling te realiseren, legt het Vlaamse Gewest jaarlijks in een programma de opdrachten van Aquafin vast. De Vlaamse Milieumaatschappij ziet toe op de economische en de ecologische resultaten van Aquafin. Aquafin verzamelt het afvalwater van de Vlaamse gezinnen in hoofdriolen en voert het naar zuiveringsinstallaties. Aquafin is ook verantwoordelijk voor het onderhoud en de exploitatie van het bovengemeentelijk rioleringsstelsel en de waterzuiveringsinstallaties. Het gezuiverde afvalwater moet aan Vlaamse en Europese normen voldoen.

Het huishoudelijk en industrieel afvalwater wordt samen met het oppervlaktewater verzameld in het openbaar rioleringsnet en via collectoren naar de zuiveringsinstallatie gevoerd, waar het na behandeling in de kleine Aa wordt geloosd. Aquafin verzamelt alle water van Vlaanderen in 11 bekkens. Het water van Kalmthout komt terecht in het "Maas I bekken" en stroomt naar de Maas toe. In de afvalwaterzuivering onderscheiden we volgende processen:

Deze bestaat hoofdzakelijk uit het verwijderen van alle grove bestanddelen alsmede de snel bezinkbare stoffen. Via het grof inlaatrooster (1) worden grove bestanddelen zoals  hout, papier, plastic enz. opgevangen. Het water komt op relatief grote diepte toe en wordt daarom opgepompt door 2 vijzels (2) met elk een maximale opbrengst van 468 m³/h. Vanaf de cachelokatie hebt U een mooi zicht op deze 2 vijzels. Meestal werkt er maar één. De andere dient om na hevige en langdurige stortregen alle water te kunnen afvoeren. Na de vijzels komt het fijn rooster(3) en de zandvanginstallatie (4) Het geëvacueerde zand wordt nadien op gedraineerde bedden gedroogd (5). In de voorbezinktank (6) worden de drijvende, zwevende en bezinkbare stoffen welke zich in het afvalwater bevinden verwijderd. Aan een langzaam ronddraaiende brug is een oppervlakteschraper gemonteerd welke de drijflaag verzamelt, terwijl de bodemschraper het bezonken slib naar de slibput schuift. Het droogwederdebiet gaat na de voorbezinktank naar de biologische zuivering, terwijl de regenweerafvoer het verdunde regenwater na klaring in de regenweertank (7) in de kleine Aa kan worden geloosd.

Het afvalwater afkomstig van de mechanische zuivering bevat nog allerlei verontreinigende stoffen van organische aard. Deze stoffen in suspensie zijn biologisch afbreekbaar. De biologische zuivering berust op het principe van het zelfreinigend vermogen van het afvalwater. Het water wordt in pompstation II (8) door 2 vijzels opgepompt naar de oxidatiefilter (9) en tussenbezinktank (10) waar het water gravitair doorloopt. De oxidatie filter bestaat uit een open betonnen kuip die gevuld is met lavakeien. Terwijl het water tussen de keien naar beneden sijpelt, gaat er een luchtstroom in tegenzin door de poreuze stenen naar boven. De aanwezige micro-organismen zetten zich vast op het filtermateriaal en vormen een slijmlaag, welke de organische stoffen uit het water oxideren. De werking, vorm en constructie van de tussenbezinktank (10) is analoog aan de voorbezinktanks, met dit verschil dat hier de meegespoelde humus van het oxidatiebed wordt afgescheiden. Het reeds ver gezuiverde water wordt dan via pompstation III (11) door 2 vijzels opgepompt om achtereenvolgens het beluchtingsbekken (12), de nabezinktank (14) en het uitlaatwerk te doorstromen. Het beluchtingsbekken is de 2e trap van de biologische zuivering waarin de moeilijk afbreekbare stoffen in het water geoxideerd worden volgens de "aktief-slibmethode".  Het te zuiveren water wordt hier in contact gebracht met secundaire slibvlokken, onttrokken uit de nabezinktank, welke door de geforceerde zuurstofinbreng de resterende vervuiling in zich opnemen. Pompstation IV (13) dient om de slibvlokken, die zich in de nabezinktank hebben afgescheiden, terug in het beluchtingsbekken te voeren. De werking en bouw van de nabezinktank (14) is identiek aan die van de voor- en tussenbezinktanks, met dit verschil dat het volume en afmetingen groter zijn. Het influent bestaat uit het mengsel actief slibwater afkomstig uit het beluchtingsbekken. De slibvlokken worden hier afgescheiden en via pompstation IV gerecirculeerd. Het gezuiverde water verlaat de nabezinktank via de overstortrand en afvoergoot, (15) en vloeit zo door een open kanaal naar de Kleine Aa.

Het slib, aangevoerd vanuit de respectievelijke bezinkingsbekkens, wordt hier microbiologisch behandeld om uiteindelijk als uitgegist slib naar de slibdroging te worden afgevoerd. In de voorindikker (1) dient het watergehalte van het aangevoerde slib te worden afgevoerd. Het verse slib wordt bovenaan ingevoerd, terwijl ingedikt slib onderaan uit de kegel kan worden geëvacueerd. het ingedikte slib wordt in de gistingstank (2) tot verregaande mineralisatie gebracht, waardoor het uiteindelijk ontdaan is van stankverspreidende stoffen. Door de anaërobe gisting worden vluchtige stoffen in het slib omgezet tot methaangas, kooldioxide en water. Goed uitgegist slib wordt in de na-indikker (3) gestockeerd, welke als buffer voor de slibverwerking dienst doet, en waar het slib verder indikt. In de bovenruimte van de gistingstank verzamelen zich de geproduceerde gassen uit het gistingsproces. Omwille van de goede brandbaarheid is dit methaangas uiterst geschikt voor het stoken van de verwarmingsketel en de brander van de droogoven.

De installatie heeft tot doel uit de na-indikker verder te ontwateren en te drogen, om uiteindelijk een bodemverbeterende kompost te verkrijgen, welke in zakken zal opgeslagen en verdeeld worden. Het te behandelen slib wordt eerst met een vlokkingsmiddel gemengd, waarna het in de zeefbandpersen (5) wordt gevoerd. Het poeder wordt door middel van een droogdoseerder in de mengtank gebracht, waar het met water wordt aangemaakt. De branderinstallatie van de slibdroogoven (6), welke zowel met methaangas als met lichte fuel kan worden gestookt, produceert warme lucht die het vocht uit het slib opslorpt. Het gedroogde slib wordt in een silo gestockeerd waar het in zakken wordt verpakt, om zo af te voeren.

Bovenstaande technische informatie is een vereenvoudigde tekst uit een gemeentelijke publicatie uit 1980. Deze publicatie (PDF) kunt U op eenvoudig verzoek van mij bekomen. Het is mogelijk dat de installatie ondertussen gemoderniseerd is doch daarvan heb ik niets kunnen vinden.