Mierzeja Wislana / Frische Nehrung / Vistula Spit EarthCache

OPIS POLSKI

MIERZEJA WISLANA 
Mierzeja Wislana to piaszczysty okolo 90 km dlugosci i 1-2 km szerokosci wal na poludniowo-wschodnim brzegu Zatoki Gdanskiej rozciagajacy  sie od Gdanska  na zachodzie po Baltijsk (Pilawe) w Federacji Rosyjskiej na wschodzie. Oddziela Zalew Wislany od otwartych wód Zatoki. Mierzeja  podzielona jest miedzy terytorium Polski i Rosji (czesc wschodnia). Polski odcinek Mierzei ma dlugosc 31,5 km, szerokosc od 600 m do 2000 m. W rejonie Krynicy Morskiej porosniete lasem wydmy osiagaja wysokosc 40 m npm


W latach 90. grupa naukowców prowadzila na Mierzei Wislanej badania, których celem bylo ustalenie geologicznej historii tego terenu. Badania wykazaly, ze przed wiekami Mierzeja byla pasmem malo stabilnych, piaszczystych kopców, poprzecinanych naturalnymi kanalami, przez które przelewaly sie wody Baltyku.
Tych wodnych rynien bylo sporo, pojawialy sie i znikaly, niektóre istnialy tylko przez rok . Nie ulega jednak watpliwosci, ze byly wykorzystywane przez ówczesnych zeglarzy. Wszystko wskazuje na to, ze to wlasnie przez te rynny, doplyneli w rejon dzisiejszego Elblaga Wikingowie i Goci. Prawdopodobnie ta droga przeplynal tez Swiety Wojciech, wyruszajac z Gdanska ze swoja misja. Badacze odkryli, ze jedna z ciesnin Mierzei musiala funkcjonowac az do XVI wieku. Znajdowala sie ona w polowie drogi miedzy Krynica Morska a Piaskami, a przez naukowców nazwana zostala Glebia Kolberga.



W rzezbie terenu Mierzei mozna wyróznic strefe piaszczystej plazy nadmorskiej szerokosci okolo 70 m oraz równolegly do niej pasm wydm bialych szerokosci 150-200 m i wydm brazowych szerokosci 300-800 m. Waly wydmowe sa wysokie, maja nieregularne ksztalty i stoki o stromych
zboczach, co sprawia, ze krajobraz Mierzei jest niezwykle dynamiczny.

Najwyzszy pagór wydmowy - Wielbladzi (Garb) Grzbiet ma 48 m n.p.m. Odmienny, bardziej monotonny charakter ma nizina przylegajaca do Zalewu Wislanego.

Zadrzewienie Mierzei jest sztuczne. Jego glównym zadaniem jest utrwalenie wydm oraz oslona zabudowan przed przewazajacymi tu wiatrami z kierunku Zatoki Gdanskiej. Dominujacym gatunkiem drzew jest sosna. Pojedynczo wystepuja brzozy a na obszarach nizej polozonych przewaza bór mieszany, którym nie rzadko wystepuja buki i deby. Cala roslinnosc Mierzei Wislanej jest pod ochrona

W zaglebieniach miedzy pagórami wydmowymi wyksztalcily sie torfowiska wysokie i przejsciowe. W pasie przylegajacym do Zalewu Wislanego wystepuja
zbiorowiska szuwarowe, a na wydmach zbiorowiska roslinnosci nawydmowej.


Zróznicowane warunki siedliskowe sprzyjaja bogactwu gatunkowemu flory i fauny. Mozemy tu spotkac m.in. gatunki atlantyckie, które tu maja wschodnia granice wystepowania. Jest to teren szczególnie cenny dla zwierzat, w tym ptaków, które tu zimuja, odpoczywaja w czasie migracji oraz wyprowadzaja legi..Obszar ten jest wlaczony do europejskiej sieci ekologicznej Natura 2000, jako specjalny obszar ochrony siedlisk. Czesc ostoi wchodzi w sklad Parku Krajobrazowego "Wysoczyzna Elblaska" oraz Parku Krajobrazowego "Mierzeja Wislana".

Mierzeja (oprócz niewielkiej zachodniej czesci) jest slabo zurbanizowana i praktycznie niezindustrializowana. Wszystkie miejscowosci polozone w jej polskiej czesci (oprócz Gdanska) byly niegdys wioskami rybackimi, a obecnie sa miejscowosciami wypoczynkowymi. W sezonie letnim plaze Mierzeji sa intensywnie wykorzystywane turystycznie.

Mierzeja
jest mlodym tworem geologicznym. Na Baltyku podobnie jak innych akwenach morskich zachodza ruchy wody morskiej
 Mierzeja Wislana powstala  w wyniku akumulacji rumoszu skalnego w strefie brzegowej Baltyku na skutek wzajemnego oddzialywania wód morskich (fal), które niosly material pochodzacy z abrazji wybrzezy klifowych (material wymyty z klifowego wybrzeza) wód ladowych (Wisly i innych rzek ) nanoszacych material (piasek), oraz dzialalnosci wiatru.

W rezultacie nakladania sie tych procesów powstal waski pas nieregularnych wydm o stromych zboczach oraz równolegly do nich pas piaszczystej plazy. (Zobacz obrazek pod tekstem)

DIE FRISCHE NEHRUNG
Die Frische Nehrung (polnisch Mierzeja Wislana, russisch  Baltijskaja Kosa) ist eine schmale Landzunge (Nehrung) von ca. 70 km Länge und einigen hundert Metern Breite (größte Breite 1,8 km), die in nordöstlicher Richtung verläuft und das Frische Haff von der offenen Ostsee abtrennt. Quer über die Frische Nehrung verläuft die Grenze zwischen Polen (Woiwodschaft Pommern) und Russland  (Oblast Kaliningrad).

Der prußische Name lautete "Aismares" ("aislu": schnell + "mari, mary": Haff). Zur Ordenszeit lautete der Name "Danziger Nehrung".

Nehrung
Die Erscheinungen sind typischer für die gezeitenlosen Meere wie die Ostsee, wo sie auch als Nehrungs-, Sand- oder Strandhaken bezeichnet werden.Eine Nehrung entsteht durch Sandverdriftung bei der Bildung einer Ausgleichsküste, aufgrund von schräg eintreffenden Wellen (Küstenlängsströmung, vergleiche Abbildung). In früheren Zeiten nutzte man diese Erscheinung zur Eindeichung. Der vom Meer abgetrennte Teil wird Lagune, Haff oder Bodden genannt und enthält durch den Süßwasserzufluss meistens Brackwasser. Nehrungen können auch Dünen tragen.
(Siehe das Bild unter der Beschreibung)

THE VISTULA SPIT
The Vistula Spit is a sandy embankment between the waters of the Gdansk Bay and the Vistula Lagoon. It stretches 50 km on the territory of the Lagoon Region communes, from the Polish-Russian boundary right behind Piaski, to the Vistula estuary. It has varied width; from 0,4 to 2.5 km. The embankment is a work of nature - sea waves and wind. The Spit dunes are mainly covered with pine and mixed forests. Over 240 bird species dwell here, including at least 107 species of breeding ones. On the Vistula Spit there are plentiful species of mammals, amphibians and reptiles (including a turquoise kind of blindworm lizards). The unusual natural values of the area have led to creating The Vistula Spit Landscape Park and four nature reserves: Gull Sandbank, Katy Rybackie, Vistula Spit Beeches and Sea-Holly Dunes. Around 220 species of birds dwell in the Gull Sandbank Reserve, while in the Katy Rybackie Ornithological Reserve there is the biggest in Europe colony of Great Cormorants (35-40 thousand birds, including hatches). In the Vistula Spit Beeches Reserve it is primarily Melic-Beech that comes under protection (nearly 200-year-old trees).
The Vistula Spit has specific healthy coastal microclimate. The arrangement of the Spit area is adjusted to tourism and stationary recreation. Its tourist base is varied and can satisfy almost all expectations of visitors.

Spit
Spit (landform)A spit or sandspit is a deposition landform found off coasts. At one end, spits connect to land, while at the far end they exist in open water.[1] A spit is a type of bar or beach that develops where a re-entrant occurs, such as at cove's headlands, by the process of longshore drift. Longshore drift (also called littoral drift) occurs due to waves meeting the beach at an oblique angle, and backwashing perpendicular to the shore, moving sediment down the beach in a zigzag pattern. Longshore drifting is complemented by longshore currents, which transport sediment through the water alongside the beach. These currents are set in motion by the same oblique angle of entering waves that causes littoral drift and transport sediment in a similar process.
Hydrology and geologyWhere the direction of the shore inland reenters, or changes direction, such as at a headland, the longshore current spreads out or dissipates. No longer able to carry the full load, much of the sediment is dropped. This is also known as deposition. This submerged bar of sediment allows littoral drift to continue to transport in the direction the waves are breaking, forming an above-water spit. Without the complementary process of littoral drift, the bar would not build above the surface of the waves becoming a spit and would instead be leveled off underwater.

Spits occur when longshore drift reaches a section of headland where the turn is greater than 30 degrees. They will continue out into the sea until water pressure (such as from a river) becomes too much to allow the sand to deposit. The spit may then be grown upon and become stable and often fertile. A spit may be considered a specialized form of a shoal. As spits grow, the water behind them is sheltered from wind and waves, and a salt marsh is likely to develop.

Wave refraction can occur at the end of a spit, carrying sediment around the end to form a hook or recurved spit.[1] Wave refraction in multiple directions will cause a complex spit to form. Incoming waves that come in a direction other than obliquely along the spit will halt the growth of the spit, shorten it or eventually destroy it entirely.[1]

The sediments that make up spits come from a variety of sources including rivers and eroding bluffs, and changes there can have a large impact on spits and other coastal landforms. Activities such as logging and farming upstream can increase the sediment load of rivers, which may hurt the intertidal environments around spits by smothering delicate habitat. Roads or bulkheads built along bluffs can drastically reduce the volume of sediment eroded, so that not enough material is being pushed along to maintain a given spit.

If the supply of sediment is interrupted the sand at the neck (landward side) of the spit may be moved towards the head, eventually creating an island. If the supply isn't interrupted, and the spit isn't breached by the sea (or, if across an estuary, the river) the spit may become a bar, with both ends joined to land, and form a lagoon behind the bar. If an island lies offshore near where the coast changes direction, and the spit continues to grow until it connects the island to the mainland, it is then called a tombolo.

The end of a spit attached to land is called the proximal end, and the end jutting out into water is called the distal end.