|
Deze cache gaat over cichorei, een plant met een blauwe bloem, welke in dit gebied werd geteeld en waarvan de wortel verwerkt werd om onder andere koffie-surrogaat van te vervaardigen. De route is circa 13 km lang en kan zowel gefietst als gewandeld worden. Alleen het laatste stukje zul je de fiets moeten laten staan.
Parkeer je auto of fiets op het terrein van museum "De Sûkerei" (N53° 17.551 E6° 00.719). Indien geopend kun je daar genieten van een kopje chichorei.
En misschien kun je even de traditional sûkerei zoeken bij de parkeerplaats.
Let bij het loggen goed op, want er kunnen dreuzels in de buurt zijn. Verstop a.u.b. de op de route gevonden voorwerpen weer net zo als je ze aangetroffen hebt! Open de containers niet: dat is niet nodig en voorkomt nat worden.
Voor je echter zover bent moet je wel even wat puzzelen...
|
n het zielenrijk bloeide een wonderschone blauwe bloem. Alle andere bloemen bogen eerbiedig voor haar, want zij bloeide uit overgave aan de liefde. Wijzen en dichters droomden van haar en in het uur van hun hoogste vervulling als mens aanschouwden zij vol geluk haar stralend gelaat. Sinds lange tijd evenwel had geen enkele van deze verheven geesten de tuin van het zielenrijk betreden. Zij knielden allen voor de troon van de vorst der aarde en schuwden het steile pad naar het rijk van de hemelse regionen.
aarom besloot de blauwe bloem vanaf haar hoge plaats zelf naar de aarde af te dalen. Haar fraai gevormde bladeren aan de voet van de stengel, die haar als een kostbare schaal omvatten, veranderden tijdens de lange tocht in ruwe haren en spitse blaadjes, waarmee zij zich zo goed en zo kwaad als het ging tegen hitte en koude, stof en vuil beschermde. Ten slotte ontviel haar in deze strijd ook nog de overheerlijke geur van haar bloemen. Ze kreeg een onaanzienlijk en bijna sleets uiterlijk.
e wachtte tot iemand haar op zou merken. Op een dag in het jaar 1810 kwam er een oud, tandeloos vrouwtje langs, dat begon te gniffelen toen ze de blauwe bloem zag. "Eindelijk," meende de bloem, "hier is iemand op weg naar het thuisland, ik wil graag een wegwijzer voor haar zijn." Het oudje begon aan de plant te rukken en te trekken, onderwijl vol hunkering murmelend: "Als ik jouw worteltjes brand, dan kan ik een lekker kopje koffie brouwen." Dat stemde de blauwe bloem bitter tot in haar vezels. "Ik ben dus nog goed voor een blauwig koffiearoma," dacht ze smartelijk, "wat een lijdensweg is het leven op aarde." Verder leefde ze, verbitterd door zoveel aards onbegrip en domheid.
iemand merkte de onbeduidende bloem gedurende lange tijd nog op. Wel trokken talrijke mensen aan haar voorbij, maar allen vonden haar onbeduidend of hadden zelfs in het geheel geen oog voor haar. Ze waren vervuld van hun eigen gedachten en plannen en niemand vroeg haar naar haar geheim.
o vloeide de tijd verder. "Kan ik niet beter teruggaan?" vroeg ze zich af. Maar toen viel er een schaduw over haar heen en er klonk een verbaasde stem: "Hé, jou soort ken ik niet". Verwachtingsvol keek de bloem op en zag een schoolmeisje staan. "Jou heb ik nog nooit eerder gezien," zei het meisje verbaasd. "Dat wil ik wel geloven," zei de bloem heel zacht, "ik ben de blauwe bloem!".
"Cool!" riep het meisje uit. "Op school hebben we het net vandaag over jou gehad, en we hebben geleerd dat je iets uit de romantiek, en helemaal niet meer van deze tijd bent." Dit horende, verbleekte de bloem en zij verborg haar hoofdje in de nu verflensende bloembladen. Dit deed zij sindsdien altijd, wanneer zij in de schaduw stond.
p zekere dag kwam er een man aan met een vreemd uitziend apparaat in de hand. Zijn blik week hier niet van af, tot hij even opkeek en haar zag staan. "De blauwe bloem!" riep de schatzoeker uit. "Ik heb over jou gelezen, jij komt mij goed van pas. Jij bent de sleutel tot mijn tijdelijk geluk". Verbaasd vroeg de blauwe bloem zich af hoe hij wist dat zij dat inderdaad was: de sleutel tot het Geluk. Maar dit was niet wat de schatzoeker bedoelde.
k las via zoekmachines op het internet dat jij gesloten deuren en kasten open kunt krijgen, en verborgen schatten kunt vinden. En omdat ik een verborgen schat wil vinden zul jij er dus voor zorgen dat mij dat gaat lukken. Hij groef haar op, met wortel en al en nam haar mee. Toen hij de schat gevonden had liet hij de bloem achter bij de schat, in de schaduw, want hij gunde niemand anders de schat. Ontzet door wederom zoveel onbegrip verstarde zij.
u wacht de blauwe bloem hoopvol, in de schaduw, tot er weer iemand voorbij zal komen die haar alsnog zal vinden.