Zijn blik is leeg. Grijze ogen staren mij aan maar ik zie enkel een grote leegte en geen enkel teken van herkenning. Intriest, dat is zeker. Eens te meer word ik geconfronteerd met dementie en dat knaagt. De verzorgster was zo vriendelijk zijn rolstoel naar de tuin te richten, maar zelfs dat kan Louis niet losrukken uit de apathie. Hij had nochtans duidelijk naar mij gevraagd tijdens één van zijn zeldzame heldere momenten. Hier zit ik dan met een kopje slappe thee in gezelschap, indien je dat zo wil noemen, van mijn vroegere leraar scheikunde. Uit puur medelijden probeer ik door de dikke mist van de vergetelheid toch contact te leggen met "Newton" zoals wij hem plachten te noemen. Het mag niet baten.
De bejaardenverzorgster heeft het wel bekeken en haast zich om een laatste medebewoner naar de animatieruimte te rollen. We zijn nu alleen. Gezellig!
Het is net of Louis hierop gewacht heeft. Zonder verpinken is hij plots één en al aandacht. Hij kijkt mij grijnzend aan. Ja, Newton is in de klas. Zijn kenmerkende grijnslach die we kenden toen hij de rapporten uitdeelde, die is er weer. Hij geniet duidelijk van mijn verrassing en steekt beide handen uitnodigend uit. Aarzelend beantwoord ik zijn toenadering. Verbazingwekkend welke kracht er nog in zijn handdruk zit. Ik ben nog niet bekomen van de plotse ommezwaai en Louis begint te spreken.
Zo, zo, je bent dan toch gekomen. Blij je te zien.
Dag Louis. Meer kan ik momenteel niet bedenken om het ijs te breken.
Dit moet onder ons blijven, kan ik daar op rekenen?
Natuurlijk, stamel ik verward en dan krijg ik een monoloog te verwerken. Telkens wanneer ik iets wil zeggen houdt Louis me tegen. Straks mag je vragen zoveel je wil, maar hou de omgeving in het oog. Dit moet onder ons blijven.
Sinds twee jaar zit ik hier weg te kwijnen. Mijn familie is boos omdat mijn pensioen ontoereikend is en een deel van de verblijfskosten op hun verhaald wordt. Dus veel bezoek was er niet bij tot zij vorige maand te horen kregen dat ik terminale kanker heb. Volgens de doktoren heb ik nog maar enkele maanden en het einde zou wel eens erg pijnlijk kunnen zijn. Intussen zijn de gieren aan het cirkelen en daarom liet ik u komen. Jij zag dingen die anderen niet opmerkten. Ik weet nog die woensdag namiddag toen ik druk bezig was in het labo. Wat je na schooltijd daar kwam zoeken weet ik niet, maar datzelfde zal jij wel van mij gedacht hebben. Je vroeg toen of ik zoals de alchemisten probeerde goud te maken. Ver zat je er niet naast.
Snelle voetstappen klinken in de gang en komen onze richting uit. Zonder overgang wordt plots het mistgordijn opgetrokken en zit Louis als een wassen beeld naar buiten te staren. Zijn handen liggen stil in zijn schoot maar toch merk ik nog een vingerbeweging naar het puzzelboekje dat hij gans de tijd in handen had. "Come back" staat er midden in een verder blanco kruiswoordraadsel.
Raar he mijnheer, zo dement als een achterdeur, maar in zijn heldere momenten puzzelt hij nog als de beste. Verbazend genoeg leest hij nog elk boek dat in zijn handen komt.
Inderdaad heel opmerkelijk.
Louis moet nu naar de kinesist mijnheer. Je bent altijd welkom. Bezoek doet hen altijd goed, zelfs wanneer ze niet eens weten wie er voor hun neus zit. Kom gerust zoveel je wil. Veel tijd rest hem niet meer.
Het voorval die woensdag herinner ik mij nog goed. Ik woonde zowat naast de school en soms brandde er tot laat in de nacht licht in het scheikundelokaal. Met een verrekijker kon ik van uit een zolderraam zien dat Newton weer eens de alchemist speelde. Mijn nieuwsgierigheid is dus opnieuw geprikkeld.
Slechts twee dagen later ga ik Louis ophalen voor een wandeling met de rolstoel. Buitenlucht zal hem goed doen.
Waar is de tijd. Jij was altijd een snuggere. Ik weet dat jij de juiste keuze bent voor mijn opdracht.
Opdracht?
Juist, je zal er niet slechter van worden en zo laten we de gieren op wat droge botten kluiven.
Wat verwacht je van mij? Ik ken je nauwelijks!
Laat mij veertig jaar terug gaan. Ik woonde in Wilrijk niet ver van de beek waarin het afvalwater van de Gevaert fabriek haar afval loosde. Het was voor mij een klein kunstje om de zilverzouten in het beekwater te recupereren. Zilver in overvloed van de ontwikkelbaden. Nu recycleren ze zelf, maar destijds heb ik een klein fortuin uit de beek gevist. Later, toen het beekwater geen troep meer bevatte heb ik mij toegelegd op recyclage van rontgenfoto's. Al bij al was het een leuke bijverdienste die ik al die jaren geheim kon houden. Spijtig genoeg heeft tijdens het opruimen van mijn woning een aangetrouwde zoon een notaboek gevonden met belastend materiaal. Noodgedwongen is mijn dementie sterk toegenomen. I verzeker je dat er hier al rare en indringende vragen gesteld zijn waarop die seniele gek geen antwoord geeft.
Opnieuw worden wij onderbroken door een man die kordaat onze kant op komt. Snel en ongezien stopt Louis mij zijn puzzelboekje toe.
Sorry mijnheer, het is heel vriendelijk van u om vader wat afleiding te bezorgen, maar wij komen van Brussel en willen nog even iets drinken met pa in het cafetaria.
Daar kan ik als buitenstaander natuurlijk niks tegen inbrengen en de man wandelt met de rolstoel snel naar binnen waar nog volk staat te wachten. Daar sta ik dan met het puzzelboekje en een hoop vraagtekens. Het "come back" van vorige keer indachtig stop ik het boekje in mijn zak.
Veertien dagen later kom ik niet verder dan de receptie. Louis is de dag na mijn bezoek opgenomen in het ziekenhuis en twee dagen later overleden. 21 december, het begin van de winter. Net of hij hierop gewacht heeft. Een aantal onbeantwoorde vragen was hij mij nog verschuldigd maar daar kan ik niks meer aan veranderen. In gedachten verzonken fiets ik huiswaarts. Het is koud en ik rits mijn jas iets verder dicht. Dan voel ik het puzzelboekje in mijn borstzak. Hij zal toch niet ....
Een eerste controle levert geen nieuwe boodschappen op. Toch blader ik verder en bingo: een doorloper midden in het boekje is volledig ingevuld, maar er klopt totaal niks van. Een nieuw misterie is geboren.
Deze opgave is helemaal niet zo moeilijk. Mag ik vragen om de vorige vinders niet lastig te vallen met vragen voor tips. Wie vast zit mag MIJ altijd mailen.