Battletour I Traditional Geocache

This cache has been archived.

pantserjanssens: Sorry, deze reeks met veel plezier gemaakt en onderhouden. Jammer genoeg zijn er schijnbaar cachers die niet realiseren wat het onderhoud aan tijd maar ook aan materialen kost. Ik ben er klaar mee en archiveer bij deze de reeks. Hopelijk vind ik nog eens de zin om hem opnieuw op de kaart te zetten.

Met vriendelijke groeten pantserjanssens

More
Hidden : 8/2/2008
Difficulty:
1.5 out of 5
Terrain:
1.5 out of 5

Size: Size: not chosen (not chosen)

Join now to view geocache location details. It's free!

Watch

How Geocaching Works
Looking for a different adventure?

Please note Use of geocaching.com services is subject to the terms and conditions in our disclaimer.

Geocache Description:

Memorial 106th Infantry Division

Deze cache is een eerbetoon aan de mannen van de 106e infanteriedivisie en maakt deel uit van een bonuscache welke te vinden is op N50 16 ABC / E006 07 DEF. Hiervoor moet u Battletour I t/m VII gevonden hebben.
Parkeren op N 50 16 513 E 006 07 560. Plaats de cache op exacte locatie terug.

English

This cache is a honor at the men of the 106e infantry division and makes part from of a bonuscache which to find is on N50 16 ABC / E006 07 DEF. Before you must found have Battletour I t/m VII.
Park on N 50 , 16 , 513 E 006 , 07 , 560. Place the cache on exact location back.


EEN AANVAL IN DE MIST
De Duitse aanval in de Ardennen op 16 december 1944.

Het Duitse offensief in de Ardennen begon op 16 december 1944. Toen drongen het 6e leger, het 5e Pantser leger en het 7e leger (van noord naar zuid) de Belgische en Luxemburgse grens over. Vier dagen later hadden de Duitsers een groot gedeelte van oostelijk België en Noord-Luxemburg heroverd op de Amerikanen .Het belangrijke verkeersknooppunt Bastogne en St.-Vith bleven gedurende dit gehele offensief in handen van de geallieerden .
Om half zes in de morgen van 16 december opende tweeduizend Duitse Kanonnen het vuur op de Amerikaanse stellingen tussen Monschau en Echternach. V1's, op weg naar Luik en Antwerpen, trokken tegelijkertijd bulderend een vurige spoor door de donkere lucht en door de mist rukten veertien Duitse divisies vanuit de bossen van de Schnee Eifel op naar de spaarzaam bemande Amerikaanse linies.

Omar Bradley ,de bevelhebber van de 12e legergroep ,kon op dat tijdstip beschikken over eenendertig divisies aan de Duitse westgrens ,zestien van deze divisies lagen ten noorden van de Ardennen tussen Geilenkirchen en Monschau ,tien divisies lagen tegenover de Saar ten zuiden van de Ardennen en in de Ardennen zelf waren langs een circa tweehonderd kilometer lang front slecht vijf divisies gelegerd.

Sinds september was er aan dit front niet veel gebeurd.
De Amerikanen hadden daarom in de Ardennen hun minder gevechtswaardige troepen gelegerd ,zoals de 106e divisie, die nog maar vier dagen gevechtservaring had, en de 4e en 28e divisies, die beide zware verliezen hadden geleden in het Hurtgenwald en aan een rustperiode toe waren.

Het was op het front van deze drie divisies dat de Duitsers de felste aanvalskracht concentreerden. De Amerikanen werden volledig overrompeld. Op vele voorposten besefte men de betekenis van het zware artillerie bombardement pas, toen uit de mist de Duitse tanks en troepen opdoemden. Het weer was precies zoals Hitler het gewenst had. Er hing een laag wolkendek waaronder de Duitse troepenbeweging volkomen verborgen bleven voor waarneming vanuit de lucht. De geallieerde luchtstrijdkrachten bleven machteloos aan de grond. Slechts in de noordelijke en zuidelijke sectoren van het front ondervonden de aanvallers flinke weerstand.


Duitse Koningstijgertanks in de aanval

Tussen Monschau en Butgenbach stuitten infanterie en tanks van het 6e SS-Pantserleger op het geheel gevechtsklare Amerikaanse 5e korps van generaal Gerow ,dat bezig was een aanval op de Rurdammen voor te bereiden.
Op dit frontgedeelte liepen de Duitsers tegen een onwrikbare muur. Aan de zuidflank gaf de Amerikaanse 4e divisie weinig terrein prijs, maar in de middensector brak het front wijd open. Langs de rivier de Our werd de Amerikaanse 28e divisie, die een linie van zestig kilometer moest verdedigen,zonder veel moeite overweldigd door vijf Duitse divisies.
In de Schnee Eifel werden twee regimenten van de onervaren 106e divisie omsingeld. De Amerikanen hielden nog drie dagen stand ,maar slaagden er niet in de omsingeling te doorbreken en gaven zich tenslotte op 19 december over.
Meer dan zevenduizend man gingen in krijgsgevangenschap. Hadden zij meer ervaring gehad, dan hadden zij het de Duitsers heel wat moeilijker kunnen maken.
De Amerikanen verdedigden zich over het algemeen met grote dapperheid tegen de aanstormende overmacht. Een voorbeeld uit velen ,het mooie Luxemburgs plaatsje Clervaux was in die dagen verlofcentrum voor Amerikaanse militairen. Toen het artilleriebombardement begon ,ontstond er in het dorp grote verwarring. Burgers en verlofgangers renden de straat op, maar niemand wist precies wat er aan de hand was. De garnizoenscommandant, kolonel Hurley Fuller, was de enige die het hoofd koel hield. Toen hij in de loop van de morgen vernam dat een ongelooflijk groot aantal tanks op weg was naar het stadje, stelde hij onmiddellijk alle militairen in Clervaux rechtstreeks onder zijn bevel,tot welk onderdeel zij ook mochten behoren.
Hij liet bewapenen en in stelling gaan in de buitenwijken. Het kasteel was bemand met MP's, koks en schrijvers en ordonnansen, die tot opdracht kregen stand te houden tot de laatste man. Die avond was Clervaux een vlammenzee.
Hoe dapper de Amerikanen zich op vele punten ook verweerden,vooralsnog bleken ze weinig te kunnen uitrichten tegen de Duitse overmacht. De verwarring achter het front was groot. Op de hoofdkwartieren van de divisies en het hoofdkwartier van het 8e korps in Bastogne besefte men over het algemeen op deze eerste dag de ernst van de situatie nog niet. De berichten van het front waren vaag ,verwarrend en dikwijls met elkaar in tegenspraak. Het doel van de Duitsers was niemand precies duidelijk.
Het was moeilijk te geloven dat Hitler werkelijk een geweldig offensief was begonnen en dat het hem niet ging om een afleidingsmanoeuvre om Pattons Saar Offensief in de war te sturen. Door gebrek aan goede informatie onderschatten de generaals de toestand ,de weinig beschikbare reserves werden dan ook te laat in het veld gebracht. Pas laat in de middag gaf Eisenhower bevel dat twee pantserdivisies, de 7e van het 9e leger in het noorden en de 10e van het 3e leger ten zuiden van de Ardennen, het 8e korps te hulp moesten komen.
Het gebrek aan informatie op de hoofdkwartieren was voor een deel te wijten aan Skorzeny's saboteurs, die in de nacht voor de aanval in Amerikaanse uniformen en jeeps geïnfiltreerd waren achter het front en een groot aantal telefoonlijnen hadden doorgesneden.
Het oorspronkelijke plan van Skorzeny's paard van Troje groep had tot doel met Amerikaanse tanks achter de linies benzine voorraden te bemachtigen en bruggen over de Maas te bezetten. Dit plan kon niet worden uitgevoerd doordat Dietrichs tanks in het noorden door het Amerikaanse 5e korps werden tegengehouden .
Maar niettemin slaagden de zeven of acht geïnfiltreerde jeeps met saboteurs de verwarring achter het Amerikaanse front aanzienlijk te vergroten: er deden weldra de wildste geruchten de ronde over duizenden als Amerikanen vermomde saboteurs. In de haast ingevoerde extra veiligheidsmaatregelen vergrootten slechts chaos en vertraagde de opmars van reserves naar het gevechtsterrein.
Zo werd een Amerikaanse generaal ten noorden van St.-Vith urenlang vastgehouden door de MP, omdat hij niet meteen kon zeggen welke stad de op een na grootste van Ilinois is.
En zelfs in Versailles werd de bewaking van het hoofdkwartier verscherpt ,omdat men daar had vernomen dat mannen van Skorzeny van plan waren Eisenhower te vermoorden.

Toen in de nacht van 16 op 17 december bovendien nog twaalfhonderd Duitse Parachutisten, verspreid over een groot gebied ,achter het front landden, werd de paniek nog groter.
Maar dat was dan ook vrijwel het enige dat de Duitsers wisten te bereiken met deze parachutisten actie. Het was de bedoeling dat de Fallschirmjäger, onder commando van kolonel Baron von der Heydte, het wegenkruispunt Eupen Verviers zouden bezetten. Maar door zwaar afweervuur en onervarenheid van de piloten kwamen slechts tweehonderd parachutisten terecht in het vooropgestelde droppingsgebied. De andere werden her en der verspreid en snel uitgeschakeld.
Bij het vallen van de avond van 17 december waren de tanks van het 6e SS-Pantserleger België reeds veertig kilometer binnengedrongen en stond de sterke gevechtsgroep van Obersturmfuhrer Joachim Peiper zestien kilometer van het hoofdkwartier van het 1e leger in Spa en vlak bij twee grote benzine opslagplaatsen.
Peipers mannen hadden zoveel haast, dat zij niet de moeite namen krijgsgevangenen te maken. Toen zij in de loop van de dag stootten op een eenheid van de Amerikaanse 7e Pantserdivisie ,die snel uit de buurt van Aken oprukte naar St.-Vith gaven zich vijf kilometer ten zuiden van Malmedy honderdzestig Amerikanen over aan de SS.
De gevangenen werden samengedreven op een akker en neergemaaid met mitrailleurs en machinepistolen .Een aantal van het was slechts gewond, hield zich dood en wist later in een nabijgelegen bos te ontkomen, maar minstens honderdvijfentwintig krijgsgevangenen werden afgeslacht.

De rest van de Amerikaanse 7e pantserdivisie (die het bij Overloon zo zwaar te verduren had gehad) bereikte in de loop van de middag en avond St.-Vith. Vanaf dat moment zou deze stad een bolwerk worden waar de Duitsers vergeefs op stormliepen. Ze werden genoodzaakt er aan twee kanten omheen te trekken. Ook in andere sectoren van het front werd de Amerikaanse tegenstand heviger. De linies Monschau - Butgenbach was nog altijd hecht in handen van de Amerikanen. Peiper werd vlak voor de benzinedups tot staan gebracht door een muur van brandende benzinevaten, terwijl de Amerikaanse 30 e divisie zijn noordflank aanviel en Stavelot heroverde.

In de avond van 17 december waren bovendien de Amerikaanse 101e en 82e luchtlandingsdivisie,die bij Reims in reserve lagen,naar het Ardennenfront gecommandeerd om te helpen de Duitse opmars tot staan te brengen. De driehonderd tachtig vrachtauto's waarmee de mannen van de 101e divisie naar Bastogne werden gebracht, reden 's nacht met volle lichten van Reims naar Bouillon in België, een risico dat ter wille van de snelheid genomen moest worden. De nacht was helder , was de Luftwaffe toen actief geweest, dan zou de slag om de Ardennen wellicht een ander verloop hebben gehad.

Volgens Hitlers oorspronkelijke plan zou het zwaartepunt van de Duitse aanval in het noorden moeten liggen. Maar toen de tanks van Dietrich tussen Monschau en Butgenbach op een onwrikbaar front stuitten en Manteuffel er daarentegen in geslaagd was ten zuiden van St.-Vith een vierentwintig kilometer brede bres te slaan, stelde Model voor vijf Divisies uit het noorden ten zuiden van St.-Vith in te zetten om zoveel mogelijk profijt te trekken van Manteuffels doorbraak. Maar Hitler ging hier slechts ten dele mee akkoord .Slecht drie Wehrmacht divisies gingen naar het zuiden,de SS bleef in het Noorden.
Voor de Amerikanen was de toestand nog steeds uiterst kritiek. Braley had achter de Ardennen geen reserves en hij zag zich dan ook genoodzaakt op 18 december het Saaroffensief van Pattons 3e leger af te gelasten. Patton had reeds een divisie voor de strijd in de Ardennen moeten afstaan en hij meldde dat hij binnen 24 uur drie divisies naar de Ardennen kon sturen, hij maakte direct een voortreffelijk plan voor een tegenaanval op de Duitse zuidflank, een plan dat prompt door Eisenhower werd goedgekeurd.

Op 22 december kon het tegenoffensief volgens Patton worden ingezet, maar voor het zover was, zou de situatie in de Ardennen nog aanzienlijk slechter worden .
In de avond van 19 december hielden de sectoren in het noorden en zuiden nog steeds stand, maar in het midden rukte de vijand bijna ongehinderd verder op naar de Maas. Ook St.- Vith was nog steeds in Amerikaanse handen, maar de Duitsers waren aan weerskanten van dit bolwerk diep doorgestoten.
Ze waren Luik nu tot op dertig kilometer genaderd. Verder naar het zuiden hadden zij Houffalize genomen en naderden zij Bastogne. In de richting waarin de Duitsers oprukten, hadden de Amerikanen geen reserves en als de Duitsers eenmaal de Maas waren overgestoken, zou Bradley niet kunnen verhinderen dat zij Brussel bereikten. Maar gelukkig was Montgomery er nog. Deze zag het potentiële gevaar van het vacuüm tussen de Maas en de Belgische Hoofdstad en bracht op eigen initiatief in allerijl het Britse 30e korps naar dit gebied over. '' it is mighty comforting to know you are there 'zeiden de Amerikanen op de oostelijke oever van de Maas, toen zij de Britten op de westelijke oever in stelling zagen gaan.

Nu een diepe Duitse wig het Ardennengebied in tweeën had gesneden ,was het voor Bradley vanuit zijn Luxemburgs hoofdkwartier erg moeilijk geworden geregeld contact te houden met generaal Hodges, de commandant van het Amerikaanse 1e leger in het hoofdkwartier in Chaudfontaine bij Luik.
Mede om deze reden onttrok Eisenhower op de avond van 19 december alle geallieerde strijdkrachten ten noorden van de Duitse wig aan Bradley's commando en bracht ze onder bevel van Montgomery. Tot op dat moment waren de Amerikanen er nog steeds niet in geslaagd in het centrale deel van de Ardennen een hecht front te vormen: zij beperkten hun acties daar nog altijd tot lokale gevechten. Het ontbrak de Amerikanen allerminst aan moed en vechtlust, maar van coördinatie van de verdediging was geen sprake .
Montgomery bracht daar onmiddellijk verandering in toen hij het commando overnam. Hij liet zich vanaf het begin van het Duitse offensief voortdurend op de hoogte laten houden van de situatie aan het Amerikaanse front door een aantal verbindingsofficieren, die hij dagelijks naar de verschillende Amerikaanse commandoposten zond en die hem iedere avond uitvoerige rapport uitbrachten.
Toen hij de 20ste december het hoofdkwartier van Hodges binnenstapte, was hij beter geïnformeerd dan de Amerikaanse generaal zelf. Hij had ook een goed inzicht in de Duitse plannen, dank zij het werk van de Britse inlichtingendienst. Zo wist hij dat het 6e Pantserleger de Maas tussen Luik en Namen wilde oversteken ,en de Amerikanen konden daarom een sterke aanval verwachten ten noordwesten van Houffalize.
Er moest zo spoedig mogelijk een hecht front worden gevormd tussen Marche en Stavelot en aangezien Hodges geen reserves had, was het noodzakelijk dat hij zijn troepen terugtrok uit een aantal vooruitgeschoven posities. Zo zou de frontlijn verkort en versterkt worden en zouden er divisie vrijkomen voor eventuele tegenaanvallen. Maar Hodges protesteerde en Montgomery drong voorlopig niet aan, beseffende dat de Amerikaanse soldaat anders stond tegenover een tactische terugtocht dan een Engelsman,terugtrekken om welke reden dan ook, was voor de meeste Amerikaanse militairen altijd iets oneervols.
toen echter de situatie voor de bezetters van het ver vooruitgeschoven 'hoefijzer' van St.-Vith onhoudbaar werd en de dappere commandant Hasbrouck door Hodges van zijn bevel werd ontheven omdat hij wilde terugtrekken, greep Montgomery in: Hasbrouck werd in zijn commando hersteld en zijn troepen trokken terug. Het was een wijs besluit.

Op 20 december, de dag van de commandowisseling in het noorden, was de situatie in de Ardennen ongeveer als volgt: in het noorden probeerde het 6e SS Pantserleger door te stoten naar de Maas tussen Luik en Hoei ,maar was er nog steeds niet in geslaagd de heuvelrug te veroveren bij Elsenborn ,Malmedy en de twee grote Amerikaanse benzine opslagplaatsen.
De gevechtsgroep Peiper van de 1e SS Pantserdivisie was bij Stoumont de Ambleve overgestoken en had geprobeerd op te rukken in de richting van Werbomont, maar was teruggedreven door de 82e luchtlandingsdivisie.
Andere Amerikaanse troepen hadden Stavelot heroverd. Op de linkerflank van het 6e SS Pantserleger was het 5e Pantserleger er nog niet ingeslaagd St Vith en Bastogne in te nemen, maar stoottroepen hadden al de Ourthe bereikt en naderden Hotton. Van eminent belang was dat Bastogne, het belangrijkste knooppunt van wegen in dit gebied, nog steeds in Amerikaanse handen was.

Additional Hints (No hints available.)



Advertising with Us

Inventory

There are no Trackables in this cache.

View past Trackables

What are Trackable Items?

Bookmark Lists

View all bookmark lists...