Mevrouw Zuylen Mystery Cache

============================================

============================================

Mevrouw Zuylen liep naar de voordeur en deed hem open. Daar stond de huisschilder keurig volgens afspraak. Hij had een vriendelijk gezicht en parelwitte tanden. Ze liep op haar beige moccasins hem voor om het huis heen.

De schilder zag de geeloranje kantelschermen aan de achterzijde van de goed verzorgde seniorenwoning. "Geeloranje”, zei hij, “in die kleur maken ze deze schermen tegenwoordig niet meer, weet u zeker dat u het stalen raamwerk ervan nog wel geschilderd wilt hebben. Zijn ze niet gewoon aan vervanging toe, “Ik kan ook mooie elektrische leveren als u dat wilt.”

Daar wilde de oude dame, acht en tachtig lentes inmiddels, niets van horen. Zowel het doek als de stalen constructie was nog prima in orde alleen het metaal is op enkele plekken verroest, zei ze. Tevens liet ze weten dat als de schilder hier geen brood in zag moest hij het maar eerlijk zeggen, dan belde ze wel gewoon een ander die geen vragen stelde. Ze had immers nog vier andere schilders in de gouden gids zien staan.

De schilder dacht aan zijn broodwinning en concentreerde zich op de schilderklus en vroeg welke kleur mevrouw Zuylen in gedachte had. Ach, “doet u maar zilvergrijs, dat staat wel mooi op metaal, wellicht is patinagroen ook wel chique” Opnieuw wilde de schilder tegenstribbelen, nu over haar vreemde kleurkeuzes maar hij bedacht zich verder. Dadelijk wil ze nog signaalrood of roodlila, echt een onmogelijke kleurencombinatie, dus besloot hij haar verder gewoon maar te negeren en aan het werk te gaan.

Hij liep naar zijn groenbeige bestelbusje toe voor wat schuurpapier, loodmenie en een krabbertje. Achter in de hoek stond nog een blikje groenblauw, of was het ultramarijnblauw? Opnieuw bij de kantelschermen aangekomen zag hij hoe erg ze er aan toe waren, grote okerbruine vlekken van de roest waren ook al duidelijk in het doek te zien langs de randen. Hij trok zijn overal aan en begon het stalen geraamte van de schermen grondig te reinigen.

Een paar uurtjes later zag het er al heel anders uit. Hij moest toegeven dat de stalen constructie wel verroest was, maar nog prima functioneerde. Zo van een afstandje zag het er nogal bont uit met het gekleurde doek en de roodoranje menievlekken.

“Zo, laat dat maar even een dagje drogen” zei de schilder tegen de bewoonster, “morgenmiddag kom ik het afmaken.” Hij trok zijn overal uit, nam z’n spulletjes weer mee en liep naar zijn auto. Het klokje in het dashboard gaf juist 5:16 aan, ruim een kwartier na werktijd. Het is de hoogste tijd om te vertrekken, dacht hij.

Even voor zes uur parkeerde hij zijn busje bij zijn werkgever en stapte in zijn 525i die hij onlangs gekocht had en nog aan het opknappen was. Deze Beierse bolide moest over niet al te lange tijd de mooiste uit het dorp worden, een echte “vette” bak in een strakke kleur.

=========================================

============================================

Mrs Zuylen walked to the front door and opened it. The respectable painter standing there was exactly on time. He had a friendly face and pearly white teeth. Wearing her beige moccasins she led him through the house.

The painter saw the yellow-orange screens at the back of her well- kept home. "Yellow-orange", he said, "you can't get them in that colour anymore. Are you sure you want me to paint the steel frames? Wouldn't it be better to just replace them? I could get you electrical sreens if you wanted."

The old lady, eighty eight years old, wouldn't listen to him. Both the cloth and the steel structure were fine, she said, it was just that the metal was rusted in some places. She also let him know that if he was not prepared to do as she asked, she could find another painter who would. She had seen four other painters in the telephone book.

Now the painter focused his attention on the painting job and asked what colour Mrs Zuylen had in mind. "I'd like it in a silver-grey colour, that looks good on metal, or patina green also looks chic". Again, the painter was tempted to disagree, this time with her strange choice of colour, but he decided to say nothing. Otherwise she might decide on signal red or red lilac or some equally impossible colour. He decided to do the work as she requested.

He went to his green beige van to get some sandpaper and his tools. In the corner of his van he saw a tin of green blue, or was it ultramarine blue? He walked back to the sunscreens and again noticed the poor condition they were in. Large ochre brown spots of rust were clearly visible along the edge of the material. He began to thoroughly clean the steel skeletons of the screens.

A few hours later it all looked very different. Although the steel structure had rusted, he had to admit it still functioned perfectly. From a distance it looked quite colourful with the coloured cloth and the red orange spots.

"That needs to be left one day to dry" said the painter to the lady "I'll come back tomorrow afternoon to finish it". He walked to his car. The clock on the dashboard showed 5:16, the working day was over, it was late. "It's time to go", he thought. Just before six he arrived at the company car park, parked his van and drove off in his own 525i, which he had recently bought and was still busy restoring. This German car would be the most beautiful car in the village when he was finished with it.