Na veel omzwervingen en evenveel onderhandelingen, werd de huidige plaats vrijgemaakt. Deels een grondstuk van meester Pletsers, één stuk werd gekocht van de familie Noë uit Kleine Spouwen, één ander werd geruild met Jos Seurs tegen een weide van Pieter Bobbaers en een kleine strook als gift van Cuypers.
De eerste bouwplannen voor een kerk in Wiemesmeer dateren van januari 1931 en waren een voorontwerp van architect Driessen. Pastoor Geurts vroeg in 1933 zijn vriend kannunik Jozef Coenen om hem te helpen. Vanaf 1935 werd een begin gemaakt van de bouwwerken, een trouwe kopie van de vervallen Cisterciënzer abdijkerk van Hocht onder Lanaken. Deze kerk bezit de kenmerken van een zuivere gotiek met sierlijke spitsbogen en veel lichtinval. De toenmalige bouwheer, historicus kannunik Jozef Coenen, liet talrijke merkwaardigheden aanbrengen aan het gebouw en het interieur, zodat het woord monument zeker te verantwoorden is.
Reeds bij de eerste bouwplannen werd beslist de kerk te plaatsen onder de bescherming van Sint-Jozef. Waarschijnlijk waren de voornamen van de pastoor E.H. Geurts, de bouwheer E.H. Coenen en Mgr. Kerkhofs hier niet vreemd aan. In 1948 werd Sint-Hubertus hieraan toegevoegd, omwille van de gelijknamige feesten in Wiemesmeer.
Op 28 oktober 1976 stortte het gewelf, boven de linkerbeuk, in. De kerk werd gesloten voor het publiek. Het houten doksaal, het orgel en de orgelkast werden in de vernieling meegesleurd. De diensten werden verplaatst naar de zaal ‘Posthalt’ en de Lourdesgrot in de Veugenstraat.
Voor een restauratie van de kerk, aanvankelijk onder de leiding van architect H. Seurs, was er geen tekort aan financiële middelen. De nodige fondsen werden verzameld door een steuncomité en een belangrijke bijdrage van de gemeentelijke overheid. Administratieve wegen en technisch haalbare oplossingen zorgden voor lastige vertragingen, zodat de werken acht jaar in beslag namen. De spitsbogen van de gewelven, die de oorzaak waren van de instortingen, dienden op één of andere manier verbonden te worden aan de bovenzijde. Een betonverbinding bleek de beste methode, maar was financieel niet mogelijk. Uiteindelijk bracht de Genkse architect Guido Walgrave de doorbraak met een metalen constructie, die na veel wikken en wegen door elke partij aanvaard werd.
Bij deze gelegenheid werden ook aanpassingen en verbeteringen doorgevoerd, ondermeer de glasramen, de verplaatsing van het altaar en het orgel, de verwarming en de vloerbedekking, de nieuwe ingang aan de Asserweg en de opknapbeurt aan de vroegere hoofdingang.
Meer gedetailleerde informatie vindt u bij de Heemkundige kring van Zutendaal.
