Pałuszyce (ok. 80 mieszk.) – (Pauschice – 1470 – 80, Paluszice – 1579). Wieś powstała we wczesnym średniowieczu i wymieniana jest od XIV wieku w parafii opatowieckiej. Pierwsza źródłowa wzmianka o wsi pochodzi z 1397 roku. Jan Długosz w Liber Beneficiorum podaje, że właścicielem wsi był wtedy Jan Pałuszycki herbu Róża. Jemu wioska zawdzięcza nazwę i prawdopodobnie jej powstanie. We wsi był folwark rycerski, łany kmiecie, role zagrodników oraz karczma. Dziesięcinę snopową i konopną o wartości 8 grzywien oddawano biskupom krakowskim, a dziesięcinę z folwarku o wartości 3 grzywien plebanowi kościoła w Opatowcu. W 1579 roku wieś nadal należała do rodziny Pałuszyckich. Na podstawie dokumentów z archiwum parafialnego w Wietrzychowicach wiadomo, że od 1710 roku posiadaczem gruntów w Pałuszycach był Jan z Dobni Dobiński herbu Rola, łowczy ziemi gostyńskiej, obersztelejtnant wojsk Jego Królewskiej Mości i Rzeczypospolitej. W latach 1710 – 1718 Jan Dobiński prowadził spór z księdzem Michałem z Gronowa Wodzickim, kanonikiem krakowskim i sandomierskim, właścicielem dóbr wsi Demblin i Folwarku Nowe Pole w sprawie wyrządzonej szkody wsiom Pałuszyce i Bieniaszowice przez budowanie wałów na starym dunajczysku i odwracaniem wody na grunta pałuskie i inne, powodując duże szkody podczas wylewu Dunajca. Wały zabezpieczały grunty Demblina i sąsiednie. Na tak zabezpieczonych gruntach Wodzicki kazał siać zboże, a następnie wybudował folwark Nowe Pole, który przyłączył do Demblina. Dokument opisujący to wydarzenie może być źródłem daty powstania wsi Nowople. W latach 1622 – 1773 część wsi była własnością zakonu Jezuitów, a po kasacji zakonu przeszła w ręce szlacheckie. W 1777 roku dobra Pałuszyc kupił Franciszek Wodzicki od Kamery. W księgach parafialnych urodzeń i małżeństw w Pałuszycach widnieją zapisy, że w latach 1782 do 1818 posiadaczami ziemi w tej miejscowości byli Józef Zawadzki i Józefa Jackowska. Źródła podają też, że w latach „potopu szwedzkiego” (1655 – 1660) Szwedzi, Kozacy, Węgrzy, Wołosi, i własne wojska grasowały na terenie powiatu dąbrowskiego. O zniszczeniach i rabunkach słyszymy także w Pałuszycach. Wieś przed regulacją Dunajca leżała po jego prawej stronie i należała do parafii Opatowiec. Także młodzież z Pałuszyc w okresie staropolskim uczęszczała do opatowieckiej szkoły parafialnej. Kontakty te zostały przerwane w 1772 roku, kiedy to powiat dąbrowski znalazł się w granicach zaboru austriackiego. Od tego czasu wieś należała do parafii Gręboszów. Po regulacji Dunajca pod koniec XIX wieku, kiedy Pałuszyce znalazły się na `jego lewym brzegu, nadal należały do parafii Greboszów, dlatego został uruchomiony w tym miejscu prom na Dunajcu. W lipcu 1774 roku wieś nawiedziła dwukrotnie powódź, a w sierpniu po raz trzeci. Posiadaczem ziemi w Pałuszycach byli także Mikołaj, Franciszek Nowotarski i Maria Wolska (wpis w księgach parafialnych w 1849 roku). W roku 1886 wieś należała do Zofii Załuskiej. Ostatnim właścicielem Pałuszyc od roku 1879 była Zofia Wysocka ( Załuska).
Skrytka znajduje się po zalewowej stronie wałów. W charakterystycznym miejscu nieopodal lini WN.
(w bezpiecznym miejscu).