|
Terwijl Juul en Juliette druk aan het praten waren over de steen die nu in het midden van hun tuintje stond, hadden ze niet gezien dat Egel uit de braamstruiken te voorschijn was gekomen.
“Goedemorgen al te samen. Jullie zijn er ook vroeg bij. Al gezellig verse dauwdruppels aan het plukken? Amai, Juul, wat groeit er nu in jouw tuin. Heb je de kiezelsteentjes een beetje teveel water gegeven dat ze zo gegroeid zijn?”
Ook ’s morgens vroeg was Egel een vrolijke spraakwaterval die het niet kon laten om grapjes te maken. Meestal vond Juul dat wel leuk, maar deze ochtend kon hij er toch minder om lachen.
“Lach maar. Zie je niet dat mijn tuintje naar de vaantjes is. Alle tomaten, komkommers en aardbeien zijn kapot. En dat allemaal door dit grote grijze gedrocht dat plots in ons tuintje is opgedoken. Heb jij toevallig iets gehoord of gezien vannacht?”
“Afgelopen nacht zeg je? Dan was ik egeltjes aan het tellen en diep onder de grond aan het slapen in mijn holletje. Ik heb niets ongewoons opgemerkt. Wat is er precies gebeurd?”
Juul vertelde Egel alles wat hij wist, over het geluid, het getril en het vreemde licht.
“Dat is toch één van de gekste verhalen die ik ooit hoorde. En dat is heel wat, als je weet dat je voor gekke verhalen bij mij aan het juiste adres bent.”
“We zullen toch iets moeten doen. Die steen kan toch niet in het midden van mijn tuintje blijven staan.” Zuchtte Juul.
“A nee, want ik zal eens iets zeggen" moeide Juliette zich "ten eerste, dat is toch geen zicht, hier zomaar een steen in onze tuin, wat zullen de andere kabouters wel niet denken, en ten tweede, wat moet ik nu doen: ik ging vandaag alles plukken en lekkere tomaten-komkommer-confituur maken en heerlijke aardbeien-soep. Of was het andersom, ik weet het niet meer, ik ben zo van slag. Juul, zorg je er asjeblieft voor dat dit onding zo snel mogelijk uit onze tuin verdwenen is?”
“Ik weet het, championneke, ik weet het. Maar ik vrees dat die steen wel een beetje heel groot en zwaar is om zomaar te laten verdwijnen. Maar ik zal eens proberen of er beweging in te krijgen is. Help je even mee, Egel?”
Ze liepen naar de steen en samen begonnen ze er aan te trekken en te duwen. Maar ze kregen er geen millimeter beweging in. Na 10 minuten proberen gaven ze het op. Egel hield het voor bekeken en nam afscheid.
“Veel zal ik hier niet meer kunnen helpen. Ik stap maar eens op en vertel het nieuws aan de andere bewoners van ons bos. Misschien hebben zij iets gehoord, of weten zij wel raad. See you later, halve meter.” Hij verdween terug tussen de braamstruiken, en Juul en Juliette bleven achter bij hun steen, hopend dat er vlug goede raad zou komen. En die kwam, wees maar gerust...
|