Sinds juli 2012 lijkt het een sport te zijn geworden om bij plaatsen een zogenoemde STIP te leggen (de beruchte serie 'Met STIP op de kaart'). Hierbij wordt een cache gelegd op een punt dat zo dicht mogelijk bij de virtuele plek ligt, die wordt aangegeven wanneer men op een plaatsnaam zoekt met bijvoorbeeld OpenStreetMap of Google Maps. Ten tijde van publicatie van deze cache zijn er in Nederland en België samen al bijna 150 caches met dit thema online gekomen. Aangezien zo'n virtuele STIP soms het plaatsen van een veel interessantere cache kan beletten, bij deze een anti-STIP. Dit is een cache die dusdanig dicht bij een virtuele plaatsnaam-stip ligt, dat in ieder geval binnen 50 meter van die plek geen echte STIP meer kan komen. Tevens is hieronder beschreven waarom juist deze plek of directe omgeving zo speciaal is en waarom de cache hier is neergelegd.
Het raadhuis van Hilversum is ontworpen door de toenmalige stadsarchitect en tevens directeur van de publieke werken van de gemeente Hilversum, Willem Marinus Dudok. De bouw van dit zeer imposante bouwwerk op het destijds aangekochte landgoed 'Den Witten Hull' nam drie jaar in beslag en werd in 1931 geopend. Het wordt niet alleen beschouwd als één van Dudoks meest belangrijke werken, maar is tevens een rijksmonument. Nadat het raadhuis in de tweede wereldoorlog door de Wehrmacht werd gebruikt en nadat vele originele vrij poreuze bakstenen kapot waren gevroren in de loop der jaren, werd het raadhuis in de periode 1989 tot en met 1995 gerestaureerd en zoveel mogelijk in zijn originele staat hersteld. Doordat de meeste bakstenen, met overigens een afwijkend formaat, vanwege schade moesten worden vervangen en vele originele facetten van het gebouw en het interieur moesten worden hersteld, heeft de restauratie maar liefst 32 miljoen gulden gekost. Ter vergelijking; De kosten voor de bouw destijds waren ongeveer 1,3 miljoen gulden (omgerekend naar de waarde van de gulden in 1995 zou dit neerkomen op zo'n 2,7 miljoen gulden). De restauratie werd in eerste instantie te lang uitgesteld, waardoor de gemeente in een financiële crisis belandde. Al jaren eerder was er een plan om het meest kostbare schilderij dat de gemeente bezit, de Mondriaan Ruitvormige compositie met twee lijnen, te verkopen voor de financiering. Echter stuitte dit destijds op zoveel aandacht en verzet dat er alsnog een andere oplossing werd gevonden. De Mondriaan is later alsnog verkocht, maar niet nadat het ministerie er voor zorgde dat het schilderij in de vrije markt kwam, waarna de gemeente Amsterdam en drie sponsoren het voor 2,5 miljoen gulden overnamen voor het Stedelijk museum.
Wist je dat... Het carillon van de toren vanaf voor 1940 tot in de jaren '60 elk uur live te horen was via de publieke radio omroepen?