Het vliegersmonument Dronten werd op 4 mei 1965 onthuld.
Maar waarom staat dit monument in Dronten?
Het monument is opgericht ter nagedachtenis aan vliegtuigbemanningen, die zijn omgekomen in de Tweede Wereldoorlog. Toen bestond Dronten nog niet; hier lag het IJsselmeer. Geallieerde vliegtuigen stegen op in Engeland om doelen in Duitsland te bombarderen. Ongeveer 120 vliegtuigen zijn in het IJsselmeer gestort
Bij de inpoldering van Flevoland zijn veel wrakken geborgen. In juni 1943 werd de Lancaster bommenwerper ED357 op de terugweg van een missie neergeschoten.
Vijf van de zeven bemanningsleden kwamen om het leven. In 1963 werden de resten van dit vliegtuig teruggevonden op het land van familie Doornbos (huidige viaduct A6/Edelhertweg) De propeller van dit vliegtuig werd onderdeel van het monument.
Air gunners
Na de eerste wereldoorlog ontwikkelde de militaire luchtvaart zich in een rap tempo. De vliegtuigen werden groter. Naast jagers verschenen er bommenwerpers. Deze waren zo groot en zo log dat ze extra bewapening nodig hadden. In de neus van het vliegtuig nam een airgunner met een machinegeweer plaats.
Daarnaast werden de bommenwerpers van geschuttorentjes voorzien. Ook de wapens maakten een verdere ontwikkeling door. Als de airgunner zijn werk goed wilde doen moest hij alles weten over het weer, de kogelbaan, de aanvangssnelheid, het bereik, de inslag en de kwetsbare plekken van vijandelijke toestellen, maar ook hoe de geschutstoren werkte. Toen in de Tweede Wereldoorlog het aantal vier motorische bommenwerpers toenam, nam de vraag naar boordschutters toe. De taak van de airgunner was het verdedigen van zijn vliegtuig tegen vijandelijke aanvallen.
Aangezien er ook ‘s nachts werd gevlogen mocht de airgunner niet aan nachtblindheid lijden. Verder moest hij over voldoende uithoudingsvermogen beschikken om vele uren in de geschutstoren te zitten en dat alles bij extreem koude temperaturen. Het eenzame verblijf daar, de kou en het aldoor maar opletten of er geen vijand in de buurt is, maakten dat de airgunner na elke vlucht totaal uitgeput was. Dat alles weerhield ze niet om aan boord van een vliegtuig te stappen om in Duitsland en in bezet gebied doelen te bestoken. Het waren jonge mannen van tussen de 18 en25 jaar oud. De vluchten werden gekenmerkt door spanning en angst. Voor het opstijgen schoten allerlei vragen door hun hoofd. Hebben we wel genoeg motorvermogen om met de zware lading bommen op tijd van de grond te komen, hoe zou het weer onderweg en boven het doel zijn, kon men al of niet zwaar luchtafweergeschut verwachten, zouden eigen jagers meevliegen om vijandelijke jagers van hun lijf te houden, wat te doen indien men neergeschoten zou worden of als ze bij veilige terugkeer al of niet in de mist zouden moeten landen. Allemaal vragen, maar die werden al snel met bravoure, die bij hun leeftijd hoorde, lachend opzij geschoven. Angst liet je niet merken, maar gespannen waren ze allemaal. De meesten waren wel degelijk bang.
Langzaam stegen de vliegtuigen op. Boven de Noordzee vormden zich de formaties. Met hun dodelijke lading vloog men op het doel af. Ver weg waren de vegende stralen van zoeklichten te zien. Boven het vasteland nam de spanning toe. De staartschutter zat in een uiterst kleine ruimte achter zijn dubbele mitrailleurs en keek een diepe afgrond in. De vijandelijke aanval kwam vaak van achteren dus had hij het veelal het zwaarst te verduren. In het donker waren de jagers moeilijk te zien, terwijl de gloeiende uitlaten van hun eigen motoren een gemakkelijk doelwit vormden. Hij zat niet alleen op een gevaarlijke plaats, maar ook nog achter een stalen deur. In zijn kleine ruimte had hij geen direct contact met de rest van de bemanning. Met soms veertig graden onder nul was het er erg koud. De verwarming was zeer matig en dus onvoldoende. Tussen de zoeklichtstralen doemden de korte lichtflitsen van exploderende granaten op. De Duitse kanonnen zaaiden dood en verderf. Boven Nederland stond het ontvangstcomité al klaar. Het IJsselmeer zorgde voor even rust.
Het luchtafweer kon hier weinig uitrichten. Nachtjagers van de vliegbasis Twente namen hier meestal de rol van het geschut over. Hoe dichter men het doel naderde des te meer granaten werden afgeschoten. Scherven vlogen met harde klappen tegen het toestel en sloegen door de dunne aluminium huid heen.
De kist werd onophoudelijk door de vele ontploffingen heen en weer geslingerd. Van de koers werd echter niet afgeweken. Onverstoorbaar leidde de bommenrichter het toestel met zijn dodelijke last naar het doel toe. De bomluiken openden zich. ”Nog één minuut” werd geschreeuwd en de langste minuut van hun leven brak aan. Gespannen keken vlieger en bommenrichter op hun instrumenten, de anderen keken naar buiten, klaar om te schieten. Het verlossende bevel ”bommen los” klonk en een schreeuw van ontspanning was luid boven de herrie uit te horen. Het vliegtuig schoot plotseling met een ruk omhoog toen het verlost was van zijn zware bommenlast. De terugreis kon beginnen. Maar ook nu zweeg het luchtafweer niet en waren ze nog niet van de nachtjagers af. Vele kisten werden alsnog neergeschoten. Vele bemanningsleden overleefden de crash niet. Ze sloegen te pletter of verdwenen met hun vliegtuig in het water. Zij die uiteindelijk Engeland bereikten werden begroet en zij die daarin niet slaagden betreurd.
Na de landing werd de spanning met een sigaret weg gerookt. Daarna volgde een debriefing met vragen over eventuele technische problemen, over wat ze onderweg gezien hadden, of het doel bereikt was enz. enz.
Daarna volgde de rust en in die rust moesten er brieven naar het thuisfront geschreven worden aan hun partner, geliefde, ouders, familieleden en vrienden.
Een borrel in de mess of een door welzijnszorg opgezet amusementsprogramma moesten
de herinnering aan de doorgestane angsten en de gedachten aan een komende vlucht doen vergeten.
Het leven van een bemanningslid van een vliegtuig was gevaarlijk. De RAF maakte in de Tweede Wereldoorlog totaal 1.536.182 vluchten waarbij 18.375 vliegtuigen verloren gingen.
1. Bij de verliezen van de RAF en USAAF zijn 426 vliegtuigen inbegrepen, waarvan de gehele bemanning het er levend afbracht, gevangen werd genomen dan wel wist te ontkomen.
2. De RAF verloor in totaal 70.253 man, waarvan er 20.000 vermist worden.
3. In Nederland zijn van Groot Brittannië en de Britse Commonwealth 18.160 man begraven, waarvan 1.288 ‘onbekenden’, verspreid over 480 begraafplaatsen.
Nederlands
Om deze virtual te loggen dien je langs de volgende waypoints te gaan.
WP1 Maak hier een foto met je GPS die het coördinaat laat zien en een handgeschreven stuk papier met daar op de datum van de dag dat je de cache (online) logt deze data dienen gelijk aan elkaar te zijn. (Een krant met de datum van de dag is ook goed) Plaats deze foto bij je log.
WP2 Hier zit een tegel in de grond met daar op een stuk tekst mail mij het antwoord op de volgende vraag. In welk squadron vloog de Lancaster ED 357?
WP3 Airgunners room hier staat een tekst op het raam stuur deze naar mij toe.
Logs zonder juiste foto en zonder antwoorden zullen zonder melding verwijderd worden.
English
To log this virtual you need to go to the 3 waypoints and answer these questions.
WP1 Make a picture with your GPS showing the coordinates and a handwritten piece of paper with the date of the day you log this cache (online), a news paper showing the date of the day you log this cache is also oke (both dates need to be the same online and on the photo) Place your photo by log log!
WP2 You find a tile in the ground with a text answerd the following question, in wich squadron flew the Lancaster ED 357?
WP3 Airgunners room here you find a text on the window sent the text to me.
Logs without the corretct answers or picture will be deleted without warning.
Virtual Reward - 2017/2018
This Virtual Cache is part of a limited release of Virtuals created between August 24, 2017 and August 24, 2018. Only 4,000 cache owners were given the opportunity to hide a Virtual Cache. Learn more about Virtual Rewards on the Geocaching Blog.