Zimą 1944/45 do Polanowa została skierowana 15 Dywizja Grenadierów SS z Legionu Łotewskiego. Mieli oni bronić okolic pozycji ryglowej Wału Pomorskiego, gorączkowo rozbudowywanej od jesieni 1944. Przy budowie pracowali mieszkańcy, żołnierze Wehrmachtu i Waffen SS, robotnicy przymusowi z Polski i ZSRR oraz liczni jeńcy wojskowi: Francuzi i Belgowie,
Kopano transzeje i rowy przeciwczołgowe, przygotowywano działobitnie i lądowiska. Podstawowym typem bunkra był tzw. Tobruk, czyli Ringstand 58c, stosunkowo tani i łatwy w budowie, a jednocześnie całkiem skuteczny.
Schron wkopany był w ziemię i ponad jej poziom wystawał jedynie strop przedziału bojowego z otworem do prowadzenia ognia przez ukm (MG 34 lub MG 42). W przypadku zagrożenia strzelec chował się we wnętrzu schronu. Wejście prowadziło przez boczny otwór w ścianie schronu, poprzez wykop. Zaletą schronu były małe rozmiary, znacznie utrudniające jego wykrycie i zniszczenie. Także niskie koszty budowy i prosta konstrukcja w porównaniu do tradycyjnych schronów sprzyjały powszechnemu ich stosowaniu jako elementów fortyfikacji polowych i uzupełnienie fortyfikacji stałych.
Dodatkowy waypoint wskazuje na działobitnię przygotowaną dla działa ppanc 8,8 cm PaK 43. Była ta najsłynniejsza niemiecka armata, montowana także na czołgach i niszczycielach czołgów. Pasjonaci filmów i książek wojennych mogą ją skojarzyć z acht koma acht, czyli popularna jej nazwą stosowaną w Wehrmachcie.
Obecnie przedpole naszego Tobruka pokryte około 60-letnim lasem,więc wiosną 1945 rosły tu tylko małe drzewa lub było pole. Strzelec mógł kontrolować szosę Polanów - Sławno oraz dolinę Grabowej z mostem drogowym na trasie Polanów - Barcino.
Skrzynka typu małą, pod kordami, przykryta liśćmi.