Ulica Kawęczyńska 26 – drewniany budynek mieszkalny na Szmulowiźnie w dzielnicy Praga Północ w Warszawie, który ma ponad sto lat. Jeden z nielicznych na terenie Warszawy zachowanych i zamieszkanych reliktów drewnianej zabudowy mieszkaniowej, charakterystycznej w okresie XIX/XX w. To pozostałość po dawnej praskiej zabudowie, gdyż na pejzaż architektoniczny Pragi składały się głównie drewniaki. Ozdobne ramy okienne oraz misternie rzeźbione drewniane gzymsy świadczą o kunszcie praskich cieśli.
To perełka wśród zabytkowej zabudowy prawej strony Wisły. Ta jednopiętrowa czynszówka powstała dla Edmunda Burkego około 1890 r., kiedy na Pradze obowiązywał zakaz budowy murowanych domów.
Praga, gdzie stacjonowały wojska rosyjskiego zaborcy nie mogła mieć stałej zabudowy ze względów bezpieczeństwa. W razie zagrożenia drewniany budynek można było szybko rozebrać lub co gorsza spalić, a następnie prowadzić działania wojskowe.
Należał do Budnych i Rumplów (do nazwisk tych przypisane były dwie kamienice przy Kawęczyńskiej o numerach 18 i 20), oraz Bolesława Borkowskiego, wielkiego przedsiębiorcy handlującego materiałami opałowymi.
Drewniak dzięki wieloletnim zabiegom PSM „Michałów” udało się wpisać do Krajowego Rejestru Zabytków.