Historia parafii:
Według tradycji założycielami Komarowa (początkowa nazwa Komorów) byli w I. poł. w. XVI Sanguszkowie. Początki miasta nie są jednak dokładnie znane. W 1578 r. Komarów występuje jeszcze jako wieś. Około poł. w. XVIII właścicielami Komarowa zostali Mierowie z Wożuczyna. Prawa miejskie nadane zostały zapewne w 3. ćw. w. XVIII, za Jana Miera, starosty tyszowieckiego, późniejszego kasztelana inflanckiego. W 1785 właścicielem Wojciech Węgliński, kasztelan chełmski (zm. w tymże roku). Utrata praw miejskich nastąpiła w latach: 1869-70. Ośrodkiem miasta był prostokątny rynek z ulicami wychodzącymi z naroży, oraz po jednej ze środków południowej i wschodniej pierzei; wzdłuż pierzei północnej przechodziła droga przelotowa Zamość-Tyszowce. Od w. XVII zaczęła działać filia parafii w Łabuniach. Uposażona została przez Jana Miera z Wożuczyna. Razem z parafią macierzystą w Łabuniach należała do diecezji chełmskiej i wchodziła w skład dekanatu zamojskiego. W w. XIX, w nowych granicach diecezjalnych, również zmieniła swoją przynależność dekanalną (m.in. Tomaszów). Usamodzielnienie kościoła komarowskiego nastąpiło na początku w. XX. W r. 1905 bp Franciszek Jaczewski erygował tu parafię. Powstała ona na skutek podziału parafii łabuńskiej. W dziejach społeczności parafialnej ciężkim okresem była II wojna światowa, kiedy Zamojszczyznę dotknęła szczególnie akcja eksterminacyjna. Jeszcze po zakończeniu działań wojennych sporo ucierpiała miejscowa ludność od UPA (do r. 1947).
Do w. XIX teren ten zamieszkiwał pewien odsetek katolików obrządku wschodniego. Po r. 1875 zmuszono ich do przejścia na prawosławie.
Pierwszą świątynią rzymskokatolicką w Komarowie była drewniana kaplica wzniesiona w 1752 r., z fundacji Jana Miera, starosty tyszowieckiego. Większy kościół, również drewniany, zbudowany został w r.1765. Po raz pierwszy parafię erygowano już w 1772 r. staraniem tegoż Jana Miera. W 1785 r. kościół ten wzmiankowany jest jednak ponownie jako filialny. Po 1804 r. przeniesiono do tego kościoła ołtarze i inne wyposażenie z zamkniętego wówczas kościoła reformatów w Zamościu (m.in. w wielkim ołtarzu umieszczono krucyfiks, pochodzący stamtąd). Ponowna erekcja parafii nastąpiła w r. 1905. Obecny kościół wzniesiony w latach: 1904-11 wg projektu archidiec. Kazimierza Skórewicza. Uszkodzony w czasie działań wojennych w latach: 1939 - 44, odnawiany w latach 1944-5. Neogotycki, trzynawowy. Murowany z cegły, kryty blachą miedzianą.
Ołtarz główny barokowy z pocz. w. XVIII, przeniesiony z kościoła reformatów w Zamościu, uzupełniony po zniszczeniach z 1939 r., w nim późnobarokowy krucyfiks z 2. poł. w. XVIII, pochodzący z kościoła pobernardyńskiego w Radecznicy, na tle obrazu z malowanymi postaciami Matki Boskiej i św. Jana Ewangelisty oraz przedstawieniem Jerozolimy w tle, współczesnymi ołtarzowi, gruntownie przemalowanymi.
Chrzcielnica rokokowa z 3. ćw. w. XVIII, zwieńczona pokrywą w formie ażurowej korony. Krucyfiks barokowy koniec w. XVII, pochodzący rzekomo z kościoła franciszkanów w Zamościu. Obraz Trójcy Św. z 1. poł. w. XIX (w nowszym ołtarzu bocznym). Monstrancja klasycystyczna z datą 1830. Puszka gładka z datą 1807, fundacji Jędrzeja Dragana. Świecznik do paschału drewniany w. XVIII-XIX. Dwa świeczniki w formie klęczących aniołków, późnobarokowe z w. XVIII. Pająk kryształowy w. XVIII, pięcioramienny.
Na cmentarzu kościelnym nagrobek Wincentego Jagińskiego (zm. 1853), kamienny, w formie postumentu z akroteriami i żeliwnym krzyżem, na postumencie herb Tarnawa (?) oraz pomnik Józefa Piłsudskiego na koniu (współczesny).