Mury obronne
POLSKI
Element zespołu staromiejskiego, przykład gotyckiej architektury obronnej zachowanej w pełnym, czytelnym obwodzie. Pierścień miejskich fortyfikacji Pasłęka powstał w pierwszej połowie XIV wieku, zastępując drewnianą palisadę. W XVII w. murowane fortyfikacje zostały wzmocnione zewnętrznymi ziemnymi bastionami. Około XVIII w, z uwagi na rozwój broni palnej, mury miejskie utraciły swoje znaczenie i zaczęto je rozbierać, traktując nierzadko jako łatwo dostępne źródło budulca. W ten sposób, ok. 1830 r. całkowicie rozebrano Bramę Garncarską oraz górne partie Bramy Młyńskiej. Wkomponowane w miejskie fortyfikacje baszty otwarte sprzyjały w XVIII i XIX w. wznoszeniu na murach budynków mieszkalnych, z których część przetrwała do dziś.
Linia murów biegnie po obwodzie nieregularnego wieloboku. Główny obwód pasłęckich obwarowań zamykały trzy bramy: Garncarska, Kamienna i Młyńska, z których dwie ostatnie zachowały się do dziś. Górne - licowe partie miejskich fortyfikacji zostały zbudowane z cegły w wątku wendyjskim, natomiast partie fundamentowe - z powszechnie dostępnych granitowych kamieni. Mury miejskie łączą się w północno-wschodnim narożniku miasta z murami obronnymi zamku tworząc wspólny system obronny.
Skrytka: magnetyk