-
Difficulty:
-
-
Terrain:
-
Size: 
(micro)
Please note Use of geocaching.com services is subject to the terms and conditions
in our disclaimer.
Polacy na ośmiotysięcznikach czyli bardzo wybiórcza historia polskich wejść na ośmiotysięczniki.
Zapraszam do Geocachingu ścianowego - czyli do pokonania ściany... tekstu.
Sziszapangma, najniższy ze wszystkich ośmiotysięczników. Najpóźniej zdobyty ośmiotysięcznik, również przez Polaków. Szczyt leży na terenie Chin i aż do końca lat 70-tych był zamknięty dla wspinaczy. Działali na nim tylko Chińczycy, pierwsza wyprawa Chińska się nie powiodła, dopiero drugiej udało się zdobyć szczyt 2 maja 1964 roku. Wyprawa była zorganizowana w typowo chiński sposób - liczyła 200 osób a w skład grupy szturmowej wchodziło aż 10 osób które zostały pierwszymi zdobywcami szczytu.
Sziszapangma jak na ośmiotysięcznik przystało ma kilka wierzchołków, najwyższym jest wierzchołek główny, niższe są wierzchołki środkowy i zachodni. Wierzchołek główny jest osiągalny bezpośrednio tylko przez ponad 2-kilometrowej wysokości, ścianę południowo-zachodnią lub lodowe stoki północno-wschodnie. Większość wypraw zdobywa wierzchołek główny przechodząc przez wierzchołek środkowy a następnie wąską granią na wierzchołek główny. Dużo wypraw kończy się na wierzchołku środkowym, bez przechodzenia tą granią i wchodzenia na wierzchołek główny.
Szczyt został udostępniony dopiero w latach 80-tych, wtedy odbyło się drugie wejście na szczyt (maj 1980 roku). Sytuację szybko wykorzystał Messner, zapłacił 50 tys dolarów za pozwolenie i już w 1981 roku stanął na szczycie Sziszapangmy. Polaków nie było wtedy stać na takie pieniądze ale Kukuczce został tylko jeden szczyt do korony więc był mocno zdesperowany. Zastanawiał się nawet nad nielegalnym przekroczeniem granicy z Chinami i wejściem na szczyt bez pozwolenia.
W końcu Kukuczka razem z Klubem Wysokogórskim zapraszają do Katowic chińskiego ministra sportu, który obiecuje pomoc, wsparcia udziela również polski minister spraw zagranicznych i na początku 1987 roku przychodzi upragnione zaproszenie do Chin.
W lecie 1987 roku wyruszyła wyprawa na Sziszapangmę w składzie Elsa Avila, Carlos Carsolio (Meksyk), Christine de Colombel, Małgorzata Fromenty-Bilczewska (Francja), Ramiro Navarette (Ekwador), Steven Untch (USA), Alan Hinkes (Wielka Brytania) oraz Polacy Wanda Rutkiewicz, Artur Hajzer, Lech Korniszewski (lekarz), Jerzy Kukuczka (kierownik), Janusz Majer i Ryszard Warecki.
Już na dojściu do bazy (5900 m) Avilę i Hinkesa dopada choroba wysokościowa, w bazie to samo spotyka Majera u którego przebieg jest ciężki i nie weźmie on już udziału w dalszej akcji. Po rozłożeniu bazy następuje pogorszenie pogody i pada przez 10 dni. Powoli zaczyna robić się nerwowo bo pozwolenie na wejście jest tylko do 20 września. Nareszcie 16 września przestaje padać i pojawia się słońce.
Wyprawa podzieliła się na kilka równolegle działających zespołów i wszyscy ruszyli do góry, "ścigając" się kto pierwszy zdobędzie szczyt
pierwszy zespół Hajzer i Kukuczka ruszyli nową trasą, granią zachodnią.
drugi zespół Avila, Carsolio, Navarette, Rutkiewicz i Warecki wchodził trasą normalną, granią północną.
trzeci zespół Hinkes i Untch ruszyli nową drogą kuluarem północnej ściany.
Jako pierwszy na szczyt dociera 18 września 1987 roku drugi zespół, jako pierwszy wchodzi Carsolio, później Rutkiewicz i Warecki. Po nich na szczyt dociera zespół pierwszy, Kukuczka z Hajzerem. Schodzą razem drogą północną.
Kukuczka próbuje zjechać na nartach z grzbietu ale fatalnie mu to wychodzi. Jedzie w głębokim śniegu nie widząc nart, poruszając się z prędkością pieszego. Nie może wyprzedzić Hajzera, który idzie obok niego. Zjazd jest bardzo męczący, dużo bardziej od zwykłego schodzenia. Problem w tym że zjazd na nartach to nie jest taka prosta sprawa jak się wydaje. Trzeba mieć technikę i umiejętności, Kukuczka nie ma ani jednego ani drugiego, jest wspinaczem a nie narciarzem.
Skąd Jerzy Kukuczka miał narty?
Przyniósł je z bazy - A = 1
Wniósł je na szczyt Warecki - A = 2
Znalazł je pod szczytem - A = 3
Trzeci zespół - Hinkes i Untch dociera na szczyt dzień później, 19 września.
Gdy pierwsze dwa zespołu docierają do bazy, na Kukuczkę czeka szampan i talerz z 14 kluskami śląskimi. W każdej wykałaczka z papierową chorągiewką i nazwą zdobytego ośmiotysięcznika. Wyczyn Kukuczki jest dużym osiągnięciem dla niego, dla całego polskiego środowiska wspinaczy oraz dla wszystkich interesujących się wspinaczką. Po powrocie do kraju na lotnisku na Kukuczkę czeka tłum dziennikarzy i kibiców.
Ile czasu zajęło Jerzemu Kukuczce skompletowanie korony Himalajów i Karakorum?
7 lat, 11 miesięcy i 14 dni - B = 3
8 lat i 12 dni - B = 2
8 lat, 2 miesiące i 3 dni - B = 1
W 1990 roku pod Sziszapangmą staje Wojciech Kurtyka ze Szwajcarami Erhardem Loretanem i Jeanem Troillet. Chcą zrobić to samo co wcześniej na Czo Oju - wytyczyć nową trasę w stylu ultralekkim. Wchodzą ścianą południowo-zachodnią (to ta prowadząca bezpośrednio na szczyt główny). Wejście w stylu ultralekkim czyli "nocą i nago", bez przerwy i bez sprzętu. 3 października 1990 roku przeszli ścianę i dotarli do grani i nie wchodząc na wierzchołek główny ruszyli na dół. Taki właśnie jest Kurtyka, ważne jest przejście trasy, rozwiązanie problemu a nie zdobycie szczytu.
Południowo-zachodnia ściana była bardzo popularna wśród Polaków, 6 października 1993 Piotr Pustelnik oraz Włoch Marco Bianchi weszli środkiem ściany i osiągnęli wierzchołek główny.
Dzień po nich na szczyt wchodzi samotnie Krzysztof Wielicki, również wchodzi południowo-zachodnią ścianą ale nową drogą, dalszym prawym kuluarem lub Kuluarem Wielickiego. Wyszedł na grań w dużej odległości od szczytu, jednak wszedł na wierzchołek główny. Wejście z bazy na szczyt zajęło mu 20 godzin.
Który to był ośmiotysięcznik Krzysztofa Wielickiego w Koronie Himalajów i Karakorum?
5 - C = 4
10 - C = 1
12 - C = 9
11 października 1996 – Jacek Berbeka wchodzi na wierzchołek główny, droga normalną (od strony północnej).
Później było kilka wejść Polaków ale tylko na wierzchołek środkowy.
Dopiero w 2005 Polak wszedł na wierzchołek główny, w dodatku jako pierwsze wejście zimowe. Na Sziszapangmie działała mała wyprawa Polsko-Włoska. Pierwszą grupę szturmową stanowili Piotr Morawski i Włoch Simone Moro, druga grupa szturmowa to Dariusz Załuski i Jacek Jawień, im nie udało się wejść na szczyt z powodu pogorszenia się pogody.
Pierwsza dwójka szczyt zaatakowała z obozu II na wysokości 7400 m. W fatalnych warunkach pogodowych po 5 godzinach wchodzenia stanęli na szczycie 14 stycznia 2005. Była to druga próba zimowego zdobycia Sziszapangmy, rok wcześniej zawrócili 300 m pod szczytem.
Ile ośmiotysięczników zdobył Piotr Morawski?
2 - D = 1
4 - D = 3
6 - D = 5
Niestety, w przypadku tego wejścia pojawia się problem zimy. Otóż mamy zimę kalendarzową (21 grudnia - 21 marca) i klimatyczną (1 grudnia - 1 marca). Jak widać nie bardzo się to pokrywa. 11 grudnia 2004 roku Sziszapangmę zdobył samotnie Jean-Christophe Lafaille więc z tymi zdobywcami zimowymi jest problem (nie tylko na tej górze). Polscy wspinacze uznają zimę kalendarzową.
Po 8 latach szczyt zdobywała wyprawa Sziszapangma Ski Challenge 2013, czyli na szczyt na nartach.
Andrzej Bargiel sam organizuje i kompletuje maleńką wyprawę w której poza nim bierze udział jego brat Grzegorz Bargiel (ratownik TOPR), Dariusz Załuski (filmowiec i himalaista) i Marcin Kin (fotograf). W planie jest zjazd ze szczytu Sziszapangmy na nartach.
Andrzej Bargiel w 2010 wygrał bieg górski Elbrus Race w klasie Extreme pobijając rekord trasy o 32 minuty. Czyj to był rekord?
Adama Bieleckiego - E = 2
Denisa Urubko - E = 6
Simone Moro - E = 9
Zespół szturmowy dociera do obozu II, gdzie przebierają się w kombinezony i ruszają na szczyt. Andrzej i Grzegorz Bargiel idą na nartach, Załuski bez nart. Powyżej nich w obozie III jest silna wyprawa Hiszpańska. Na górze leży bardzo dużo śniegu, Załuski rezygnuje na wysokości 7000 m, bez nart traci mnóstwo energii tonąc w śniegu. Na wysokości 7200 m, poniżej obozu III rezygnuje Grzegorz Bargiel, doświadczony ratownik TOPR. Andrzej Bargiel dalej idzie sam. W obozie III okazuje się że wyprawa Hiszpańska zaczyna schodzenie - rezygnują z powodu pogody. Bargiel zostaje całkowicie sam, obóz III pusty, tylko on i góra.
Pogoda rzeczywiście zaczyna się pogarszać ale są chwile przejaśnień. Bargiel przeczekuje gorsze okresy i wspina się dalej. Nie ma ciśnienia aby zdobyć ten szczyt i chwilami jest bliski zawrócenia ale jednak pogoda się poprawia i wchodzi dalej. Wybrał wejście tylko na wierzchołek środkowy, bez wejścia na wierzchołek główny, nie było sensu kusić losu przy tak fatalnej pogodzie, podczas wejścia pięć razy zapada się po szyje w śniegu, jest go mnóstwo. Gdy jest 40 m pod szczytem pogoda kolejny raz się pogarsza, końcówkę musi przebyć na kolanach.
Szczyt zdobywa 2 października o godzinie 13:12. Po zdobyciu szczytu rozpoczyna zjazd na nartach, jednym ciągiem od szczytu prawie do samej bazy, do wysokości 5800 m (niżej jest już za dużo kamieni). Tutaj właśnie wychodzi cały zysk z noszenia ze sobą nart. Wejście trwało 26,5 godziny. Zjazd... 1,5 godziny (wejście od obozu III do szczytu 8 godzin, zjazd 34 minuty). Narty pozwalają na skrócenie czasu przebywania w strefie śmierci od kilku do kilkunastu godzin. Jednak to nie jest tak że każdy sobie z nartami poradzi. Kukuczka męczył się na zjeździe bo nie miał techniki i doświadczenia, Bargiel z tej samej góry zjechał bez żadnych problemów uznając trasę za łatwą. Jednak jest to jakiś kierunek rozwoju himalaizmu, przynajmniej na niektórych górach.
Którym zdobytym ośmiotysięcznikiem jest Sziszapangma dla Andrzej Bargiela?
pierwszym - F = 2
drugim - F = 3
trzecim - F = 4
=======
Skrzynka oczywiście nie znajduje się na współrzędnych startowych. Właściwe współrzędne to:
N 50 4A.BC0
E 18 0D.EF6
Additional Hints
(Decrypt)
manx