Polski klimat w ostatnich latach, złagodniał na tyle, że zwierzęta radzą sobie zimą same. Jednak zdarzały się zimy ze śniegiem po pas i trudnymi warunkami atmosferycznymi. Przeciętnie w trakcie najchłodniejszych miesięcy w roku przypada około 20 dni, kiedy pokrywa śnieżna uniemożliwia odnalezienie pokarmu zwierzętom roślinożernym. Okres ten najczęściej przypada na przełom stycznia i lutego, dlatego też dzień 11 luty ustanowiono Dniem Dokarmiania Zwierzyny Leśnej.
Opieka nad zwierzyną leśną przypada w największym stopniu kołom łowieckim oraz leśnikom. Koła łowieckie odpowiadają za ilość, jakość, rodzaj i rozmieszczenie karmy, natomiast leśnicy kontrolują dokarmianie zwierząt. Wolno żyjące ssaki roślinożerne dokarmiane są tylko, podczas najbardziej uporczywych zim, kiedy pokrywa lodowa i śnieżna jest tak gruba, że uniemożliwia dostęp do pokarmu. Zwierzęta także dokarmiane są na obszarach nizinnych gdzie, poprzez uprzemysłowienie rolnictwa (monokultury roślinne, likwidowanie miedz, alei drzew owocowych, oczek wodnych wśród pól, zagajników) na dużej powierzchni, znajduje się bardzo mała ilość pożywienia.
Zazwyczaj w lasach dostępne są paśniki. Są to najczęściej zadaszone miejsca z przestrzenią na siano oraz z ewentualnymi dodatkowymi pojemnikami na ziarno, warzywa i owoce. O ile najbardziej popularne rodzaje paśników są stosunkowo dobrze znane i dość łatwe do zaobserwowania, to lizawki już tak powszechnie znane nie są. Lizawki mogą mieś różnoraką konstrukcję. Rozmieszczane są zazwyczaj wokół punktów dokarmiania zwierzyny w celu podawania jeleniowatym brył soli lub soli zmieszanej z gliną celem uzupełniania niedoborów soli mineralnych, potrzebnych organizmowi zwierzęcemu szczególnie w okresie wczesnego przedwiośnia i wiosny.
Przy okazji spacerów leśnych zapraszam do zapoznania się z wyżej wymienionymi urządzeniami łowieckimi do dokarmiania zwierzyny grubej. Stanowisko, obok którego zlokalizowany jest kesz leży w bezpośredniej styczności często uczęszczanego szlaku spacerowo-rowerowego. Proszę nie ingerować w same urządzenia – kesz znajduje się w odległości kilkudziesięciu metrów.