Kępniewo
POLSKI
Cmentarz mennonicki w Kępniewie położony jest w pewnym oddaleniu na zachód od drogi prowadzącej ze Zwierzna do Starego Dolna. Dojazd lub dojście tworzy około 150 m długości brukowa aleja, wysadzona po bokach brzozami. Na jej zakończeniu znajduje się cmentarz, który został założony w końcu XVIII wieku na planie wydłużonego prostokąta. Cmentarz podzielono na dwie niejednakowe kwatery z lipową obsadą graniczną. Węższa część leży na południe od biegnącej przez cmentarz alei lipowej do drogi dojazdowej do gospodarstwa, zaś szersza rozciąga się na północ do rowu melioracyjnego. Na cmentarzu zachowało się 140 mogił, z nagrobkami rodzin Boerzen, Froehlich, Gringel, Grunau, Heinrichs, Jarke, Jansen, Penner, Riesen, Unger. Najstarszy zachowany nagrobek w formie cippusa pochodzi z 1796 roku, poza nim znajdują się jeszcze dwa cippusy, 7 stel, 2 żeliwne krzyże oraz kwatera grobowa rodziny Rudolfa Janzena. Ta ostatnia zbudowana została z bloków szarego granitu, w formie ściany z wnęką pośrodku, którą przesklepiono wklęsło-wypukłym łukiem profilowanego gzymsu, z bocznymi, niższymi skrzydłami, zamkniętych wolutowymi spływami. We wnęce stał głaz z czerwonego granitu upamiętniający Curta Janzena; powyżej wmurowano tablicę z czerwonego granitu dr Oskara Janzena; po obu stronach głazu wyryte są nazwiska innych członków rodu.
Na przykładzie cmentarza w Kępniewie widać zróżnicowanie form pochówku. Dosyć liczne są tumby, występują klasyczne piaskowcowe stele, ale są również żeliwne krzyże w formie pełnej i ażurowej. Te ostatnie są zbliżone do tych, jakie występują na cmentarzach Warmii.
Skrytka: mała probówka