Henryk Wieliczko, pseudonim „Lufa”, urodził się w 1922 r. w Wilnie. Jesienią 1943 r. został żołnierzem 5 Brygady Wileńskiej AK, której dowódcą był mjr Zygmunt Szendzielarz „Łupaszko”. Do połowy 1944 r. walczył z oddziałami niemieckimi i litewskimi oraz partyzantką sowiecką. W 1945 r. znalazł się w 5 Brygadzie Wileńskiej AK, odtworzonej na Białostocczyźnie przez „Łupaszkę”. Na początku 1946 r., w Gdańsku, został włączony do oddziału dywersyjnego, w ponownie odradzającym się podziemiu niepodległościowym, w ramach Ośrodka Mobilizacyjnego Okręgu Wileńskiego AK. W końcu marca 1946 r. mjr „Łupaszko” powierzył mu zadanie przedarcia się przez teren Warmii i Mazur na Białostocczyznę, w celu ściągnięcia na Pomorze zdemobilizowanych kilka miesięcy wcześniej żołnierzy 5 Brygady. 24 maja „Łupaszko” z dwoma ludźmi wjechał na teren Prus Wschodnich, gdzie 1 czerwca, w Jodłówce koło Sztumu doszło do koncentracji brygady, która w tym czasie składała się z trzech pododdziałów – 2 szwadron pod dowództwem „Żelaznego” (ppor. Zdzisław Badocha) liczył około 25 osób, 3 szwadron „Zeusa” (ppor. Leon Smoleński) około 20 ludzi, a 4 szwadron pod dowództwem ppor. „Lufy” około 15 żołnierzy. „Żelazny” ze swoim szwadronem odszedł na Pomorze, natomiast pododdziały „Zeusa” i „Lufy” idą na Mazury, gdzie będą działać do jesieni 1946 roku. Szwadrony chodzą różnymi trasami, ale ich drogi czasem się krzyżują. Major „Łupaszko” często wędruje razem ze szwadronem „Lufy”, którego trasa niekiedy zahacza o okolice Ostródy. We wrześniu „Zeus” ze szwadronem odchodzi na Pomorze. „Lufa” ze swoimi żołnierzami zostaje na Mazurach do listopada, po czym udaje się na Podlasie, znane mu z działalności w 1945 r. i nadal pozostaje w konspiracji. W 1948 r. został aresztowany przez UB w Siedlcach. Wyrokiem Wojskowego Sądu Rejonowego w Lublinie z 24 lutego 1949 r. skazano go na karę śmierci i stracono na zamku w Lublinie 14 marca 1949 r. Tak zakończyła się historia Henryka Wieliczki, jednego z najlepszych żołnierzy podziemia niepodległościowego. Historia człowieka odważnego i bezkompromisowego, prawdziwego patrioty, który nie szczędząc krwi walczył o wolną Polskę.
Seria skrytek Śladami „Lufy” jest próbą uczczenia pamięci żołnierza „wyklętego” w 70. rocznicę jego śmierci. „Lufa” prowadził dziennik, w którym dość szczegółowo opisał działania i trasę przemarszu swojego szwadronu. To właśnie te zapiski stały się kanwą serii skrytek Śladami „Lufy”. Ukryte są one w miejscach, w których przebywał 4 szwadron 5 Wileńskiej Brygady AK. Przy opisie każdej skrytki znajdują się cytaty z dziennika, potwierdzające obecność partyzantów w tym miejscu. Niektóre z tych opisów opatrzyłem komentarzem, wyjaśniającym wątpliwości i nieścisłości.
_______________________________________________________________________________________________________________
Budynek dawnej szkoły
_______________________________________________________________________________________________________________
Z dziennika „Lufy”:
8.VII.1946. Śniadanie we wsi Winkenhagen (Winiec). Wieczorem rekwirujemy konie w majątku Wenedein (Wenecja). Razem mamy 5 koni. Odskakujemy na leśniczówkę Kleinschnallwalde (Piekło k. Boreczna).
_______________________________________________________________________________________________________________
Szukałem odpowiedniego miejsca w samej miejscowości ale takiego nie znalazłem. Umieściłem skrytkę w ciekawszym widokowo miejscu nad Kanałem Elbląskim, około 1,3 km od centrum Wińca, ale administracyjnie to prawdopodobnie również Winiec.
_______________________________________________________________________________________________________________