Zachodni fragment Lublina zlokalizowany jest w obrębie Płaskowyżu Nałęczowskiego pokrytego kilkunastometrową warstwą lessu (drobnoziarnista, luźna skała osadowa zbudowana z kwarcu oraz domieszki skaleni i węglanów). Był on nanoszony przez wiatr w warunkach zimnego i suchego klimatu ostatniego zlodowacenia, głównie 30-15 tys. lat temu z intensywnością 1 mm/rok. Miąższość pokrywy lessowej w granicach miasta maleje od 20 metrów na zachodzie do 10 metrów w dolinie Bystrzycy.
W wyniku wahań klimatu w końcowej fazie zlodowacenia, ok. 13-10 tys. lat temu oraz dużej podatności lessów na rozmywanie bezleśne obszary Płaskowyżu Nałęczowskiego ulegały procesom erozyjno-denudacyjnym. Polegały one na niszczeniu powierzchni terenu przez jej rozcinanie, wyrównywanie i stopniowe obniżanie co doprowadziło do powstania sieci rozgałęzionych suchych dolin. Ich kształt został utrwalony przez roślinność, która pojawiła po ostatniej fazie zlodowacenia w holocenie.
Wykarczowanie lasów oraz rolnicze użytkowanie omawianego obszaru w okresie ostatnich kilkuset lat przyczyniło się do ponownego uruchomienia procesów erozyjnych. Drogi gruntowe przebiegające wzdłuż zboczy i den suchych dolin ulegały rozcinaniu, w efekcie czego powstały wąwozy drogowe (głębocznice). Stanowią one zatem formy podrzędne wobec dominujących w lessowej rzeźbie Lublina suchych dolin erozyjno-denudacyjnych.
źródło: www.lublin.eu