Franciszek Kleeberg (ur. 1 lutego 1888 w Tarnopolu, zm. 5 kwietnia 1941 w Weisser Hirsch w Dreźnie) – generał brygady Wojska Polskiego.
Urodził się w rodzinie Emiliana, powstańca styczniowego i Józefiny Kuschée (Couschée). Był starszym bratem Juliusza, generała brygady Wojska Polskiego. Według tradycji rodzinnej Kleebergowie wywodzili się od szwedzkiego żołnierza, który przybył do Polski z wrogą armią w XVII wieku, dostał się do niewoli, spolszczył się i w końcu został założycielem rodu rycerskiego. Ojciec generała był długoletnim oficerem c. i k. 11 pułku dragonów w Stockerau, w którym po awansie na podpułkownika (1 maja 1901) objął komendę nad II dywizjonem. Później pełnił służbę w Komendzie Placu Wiedeń. W 1908 roku został spensjonowany.
Po ukończeniu szkoły realnej w Hranicach i złożeniu matury w Wiedniu w 1905 r., kontynuował naukę w Technicznej Akademii Wojskowej w Mödling. W 1911 ukończył Szkołę Strzelecką Artylerii w Hajmasker. Pełnił służbę w 2 pułku haubic polowych w Wiedniu. 1 września 1908 roku został mianowany podporucznikiem (niem. Leutnant), a 1 maja 1913 roku – porucznikiem (niem. Oberleutnant) w korpusie oficerów artylerii. W tym samym roku został przyjęty do Szkoły Wojennej (niem. Kriegsschule) w Wiedniu[1][2]. Wybuch I wojny światowej uniemożliwił mu kontynuowanie studiów.
W maju 1915 roku otrzymał przydział do Legionów Polskich. W tym też roku powierzono mu funkcję szefa sztabu II Brygady Legionów, którą pełnił przez miesiąc. Następnie przez kilka miesięcy był zastępcą szefa sztabu, a czasowo także szefem sztabu Komendy Legionów Polskich. 1 listopada 1915 roku został mianowany kapitanem (niem. Hauptmann) w korpusie oficerów artylerii. Jego oddziałem macierzystym był 25 pułk haubic polowych (były 2 pułk haubic polowych)[3]. W czerwcu 1916 roku został szefem sztabu III Brygady Legionów. W 1916 roku otrzymał tytuł „oficer przydzielony do Sztabu Generalnego”. W 1917 roku jego oddziałem macierzystym był 125 pułk artylerii polowej[4].
W okresie od lutego do lipca 1917 podczas prowadzenia szkolenia Legionów Polskich przez Niemców w Królestwie był m.in. zastępcą dowódcy 1 pułku artylerii w Górze Kalwarii i jednocześnie komendantem Zjednoczonych Szkół Artylerii, po czym do końca 1917 służył w Inspektoracie Wyszkolenia Polskiej Siły Zbrojnej. W lipcu 1917 roku został mianowany majorem[5]. Do kwietnia 1918 pełnił funkcję komendanta Kursu Wyszkolenia Artylerii w Garwolinie. W związku z prośbą o zmianę obywatelstwa austriackiego na polskie, w czerwcu 1918 został karnie przeniesiony do armii austro-węgierskiej i skierowany na front włoski, na stanowisko oficera sztabu 54 Brygady Piechoty.
18 listopada 1918 roku, wezwany przez generała Tadeusza Rozwadowskiego, wrócił do kraju i objął obowiązki szefa sztabu Armii „Wschód”. Na tym stanowisku wziął udział w bitwie o Lwów. 19 marca 1919 roku został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Generalnego „Kraków” w Krakowie na stanowisko zastępcy szefa sztabu[6]. Z dniem 15 kwietnia został przydzielony do Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie[7]. W ministerstwie powierzono mu obowiązki szefa Sekcji Organizacyjnej, dwa miesiące później – zastępcy szefa Departamentu I Mobilizacyjno-Organizacyjnego. 7 maja 1919 roku został formalnie przyjęty do Wojska Polskiego z byłych Legionów Polskich, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podpułkownika
. 10 marca 1920 roku, po reorganizacji ministerstwa, został mianowany pomocnikiem szefa Oddziału I Organizacyjno-Mobilizacyjnego Sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych[9]. 29 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu pułkownika, w artylerii, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich[10]. W lipcu 1920 roku został szefem sztabu 1 Armii, a 15 sierpnia – szefem sztabu Grupy Operacyjnej gen. Kazimierza Raszewskiego, mającej na celu obronę zachodnich województw przed bolszewikami[11].
7 października 1920 roku wyznaczony został na stanowisko szefa sztabu w Dowództwie Okręgu Generalnego „Poznań” w Poznaniu, które w następnym roku zostało przeformowane w Dowództwo Okręgu Korpusu Nr VII[12]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 28. lokatą w korpusie oficerów artylerii, a jego oddziałem macierzystym był 14 pułk artylerii polowej w Poznaniu[13]. 6 października 1922 roku został wybrany przewodniczącym rady nadzorczej Hurtowni Spółdzielni Żołnierskich Okręgu Korpusu Nr VIII w Poznaniu[14]. Również w pierwszej dekadzie października 1922 roku został odkomenderowany do pełnienia obowiązków dowódcy piechoty dywizyjnej 14 Dywizji Piechoty na czas choroby pułkownika Aleksandra Załęskiego[15]. 7 listopada 1922 roku został mianowany dowódcą 14 Dywizji Piechoty w Poznaniu. Obowiązki miał objąć z dniem 1 stycznia 1923 roku[16]. Dywizją dowodził do maja 1924 roku. W międzyczasie ukończył kurs informacyjny dla wyższych dowódców. Od czerwca 1924 roku do października 1925 roku przebywał we Francji, gdzie studiował w Wyższej Szkole Wojennej (fr. École Supérieure de Guerre) i Centrum Wyszkolenia Piechoty w Wersalu oraz w Centrum Wyszkolenia Artylerii w Metzu. Po powrocie do kraju został II dyrektorem nauk w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. W czasie przewrotu majowego 1926 roku opowiedział się po stronie władz legalnych[17]. 17 marca 1927 roku został mianowany dowódcą 29 Dywizji Piechoty w Grodnie[18]. 1 stycznia 1928 roku Prezydent RP Ignacy Mościcki awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 12. lokatą w korpusie generałów[19]. Przyjaźnił się z Władysławem Sikorskim[20]. W poniedziałek 3 sierpnia 1936 roku Prezydent RP mianował go dowódcą Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie[21]. Dwa lata później został dowódcą Okręgu Korpusu Nr IX w Brześciu. Stanowisko to zajmował do 8 września 1939 roku[22].
9 września 1939 przystąpił do organizacji oddziałów bojowych z podległych mu ośrodków zapasowych. W korespondencji urzędowej występował w dalszym ciągu jako dowódca Okręgu Korpusu Nr IX. 27 września zarządził reorganizację podległych mu wojsk oraz ustanowił we Włodawie władze cywilno-administracyjne. Od tego dnia występował jako dowódca Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Polesie” (SGO).
Pod Jabłoniem i Milanowem pobił wysunięte kolumny oddziałów Armii Czerwonej. 6 października 1939, po czterodniowych walkach z Wehrmachtem pod Kockiem, został zmuszony do kapitulacji z powodu braków w zaopatrzeniu i amunicji. Złożył broń jako ostatni polski generał. Kleeberg pozostał jedynym dowódcą SGO bez porażki – przeciwnik pod Kockiem został pobity. Po bitwie dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał w Oflagu IVB w twierdzy Königstein koło Drezna. W niewoli przebywał półtora roku. Poważnie zachorował na serce[23] i 5 kwietnia 1941 zmarł w szpitalu wojskowym w drezdeńskiej dzielnicy Weisser Hirsch. Został pochowany na cmentarzu w dzielnicy Neustadt.
Pośmiertnie został mianowany generałem dywizji ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1943 roku w korpusie generałów. W 1969 prochy gen. Franciszka Kleeberga przewieziono do kraju i 6 października złożono na cmentarzu Wojennym w Kocku pomiędzy poległymi żołnierzami z dowodzonej przez niego SGO „Polesie”. Jego symboliczny grób znajduje się na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 28 wprost-2-2)[24].
16 kwietnia 1918 roku Franciszek Kleeberg zawarł związek małżeński z Wandą Paszkowską. 19 lipca 1920 roku urodził się im syn Zbigniew Tadeusz.
Kesz jest umieszczony w którymś z drzew, ze zdjęcia.
Kesz to pomarańczowy pojemnik po tabletkach musujących, a w nim logbook oraz coś do pisania