Cmentarz żydowski w Kamionce został założony w XIX w. i znajduje się na skraju lasu, przy polnej drodze do Kolonii Nowy Skrobów. Jak podaje Paweł Sygowski w swym opracowaniu z 1991 r. nekropolia zajmowała działkę w kształcie prostokąta o przybliżonych wymiarach 100 x 60 m i otoczona był ogrodzeniem z desek umieszczonych pomiędzy ceglanymi filarami. Na cmentarzu znajdowały się macewy wykonane z piaskowca i betonu, zapewne też z kamieni granitowych oraz ohel stojący na grobie trzech rabinów lub cadyków.
W latach drugiej wojny światowej na cmentarzu grzebano ofiary nazistowskich represji, między innymi ciała żydowskich partyzantów. Lokalizacja ich grobów jest dziś nieznana.
Istotna dewastacja nekropolii rozpoczęła się po zakończeniu działań wojennych. Skradzione zostały niemal wszystkie macewy, rozebrano ogrodzenie i znajdujące się na cmentarzu zabudowania. W 1965 r. cmentarz został oficjalnie zamknięty.
Niestety niewiele pozostało z dawnego ogrodzonego cmentarza, jedynie kilka połamanych macew. Doceniam, że ktoś oznaczył to miejce tabliczkami informującymi co znajduje się w lasku. Dość przykrą informacją jaką zdobyłem od nauczyciela historii jest to, że po wojnie ludzie z czyichś tablic grobowych robili sobie schody w domu bądź układali je jako chodnik przed domem.
Na żydowskich grobach widuje się ułożone kamyki. Geneza tego starego zwyczaju nie jest znana. Najczęściej można spotkać się z kilkoma próbami jego wyjaśnienia. Niektórzy wywodzą go z czasów, gdy zwłoki grzebano na pustyni i zabezpieczenie miejsca pochówku przed dzikimi zwierzętami poprzez ułożenie na nim kamieni było wyrazem szacunku dla zmarłego. Dla innych kamień to symbol trwałej, nieprzemijającej pamięci.
Kesz to pojemnik mikro w maskowaniu mocno naturalnym, w środku ołówek i loogbook.
