„Stąd ich ród” to seria keszy poświęconych postaciom związanym, w sposób pośredni lub bezpośredni, z Górą i Ziemią Górowską. Mimo, że Góra to miasto niewielkie i niemal zapomniane, miało szczęście wydać lub przyjąć „w swe objęcia” grupę światłych osób, które - na przestrzeni wieków - pozostawiły po sobie ślad. Niestety, ślad ten powoli zaciera się już w odmętach dziejów i pamięci potomnych tak, że nawet i sami górowianie nie pamiętają o [bardziej lub mniej wygodnych dla nas] „ambasadorach” własnej miejscowości czy regionu. Czasem z punktu widzenia naszej historii byli oni kontrowersyjni, stojąc w opozycji do polskiego interesu ale takie wówczas były realia. Historii nie zmienimy, a naszymi kilkoma skrzyneczkami, choćby paru z nich - bez przesadnej gloryfikacji - potomnym przypomnimy... Zapraszamy.
Ten ceniony językoznawca urodził się w Górze, 25 września 1860 r. Jako Górowianin z urodzenia w mieście swoich narodzin nie zagrzał zbyt długo miejsca, gdyż już okres gimnazjalny spędził w Marienburgu (obecnym Malborku). Tamtejsze gimnazjum ukończył w roku 1878 po czym udał się na studia. W latach 1878 - 1882 studiował na uniwersytetach: w Heidelbergu, Rzymie, Genewie, Lipsku i Berlinie i wówczas zdecydował, że swoją przyszłość zwiąże z nauką. Dosyć szybko, bo w roku 1883 doktoryzował się u Adolfa Toblera z tematyki życia włoskich trubadurów. Początkowo (1886 - 1892) pracował jako nauczyciel gimnazjalny w Altenburgu po czym habilitował się w 1893 r. co pozwoliło mu pracować naukowo jako tzw. Privatdozent. W krajach niemieckojęzycznych bycie Privatdozentem oznaczało specyficzną pozycję pracownika naukowego, który po uzyskaniu stopnia doktora habilitowanego mógł wykładać na uczelni wyższej nie będąc jej pracownikiem etatowym. Privatdozent utrzymywał się zwykle z czesnego wnoszonego przez studiujących. W roku 1900 otrzymał profesurę nadzwyczajną, w 1904 roku w Królewcu został profesorem zwyczajnym. Wykładał na uniwersytetach w Strasburgu (1911), a przede wszystkim w Jenie (od 1919). I z tym ostatnim ośrodkiem naukowym związał się na dłużej - pracował tam na stanowisku dyrektora rzymskiego seminarium, aż do emerytury w roku 1928. W ramach swoich zainteresowań, wraz z Aloisem Brandlem, stworzył od podstaw archiwum dla języków nowożytnych i nowożytnej literatury. Zmarł w Jenie w roku 1942.
Przykładowej jego prace:
Poeci prowansalscy. Lipsk 1888, Genève 1975
Stara prowansalska księga elementarna. Heidelberg 1906, 6. wydanie 1973
Badania prowansalskie. I, II, Strasbourg 1919, 1921
Kesz:
Kesz to pojemnik mikro ukryty na kordach, które - jak mniemamy – bez kłopotu wyliczycie sobie, podstawiając w miejsce niewiadomych, uzyskane z poniższych odpowiedzi dane. Miejsce, choć niepozorne, jest dosyć ruchliwe. Prosimy zachować konspirację!!! A z keszem i maskowaniem prosimy obchodzić się wyjątkowo troskliwie!
A. Współpracownik i przyjaciel Oskara Schulza – Alois Brandl był w latach 1901-1921 prezesem jednego z poniższych towarzystw – którego?
(8) Deutschen Shakespeare-Gesellschaft in Weimar
(6) Gesellschaft für Angewandte Linguistik
(4) Allgemeiner Deutscher Sprachverein
B. W 1943 r. - rok po śmierci Oskara Schulza ukazała się publikacja [Oskar Schultz-Gora: 1860–1942. Sein Leben und Schaffen – Jego życie i praca] z obszerną notą biograficzną i jego dokonaniami na polu romanistyki, której autorem był:
(8) Karl Vossler
(6) Werner Mulertt
(4) Karl Voretzsch
N 51 40. [100 + (9xA) + (B)]
E 16 32. [1000 - (A) - (B) - 1]
Źródło:
ryc. logo uniwesytetu w Jenie (Wikipedia)