- In liefdevolle herinnering aan Herman Regelink.
De Sloot Bij De Boer
Daar komen ze: het gezinnetje uit het westen, 1960, met de pappa, de mamma, en de drie zusjes. Een auto afgeladen met kampeertroep, en ze rijden het erf op van een boerderij waar de mamma heel vroeger wel eens op bezoek kwam. En lang vóór “kamperen bij de boer” een begrip werd, sloegen zij er hun spulletjes op: bij de Boer, de Boerin en de boerenzoon, achter de hooiberg.
Daar staan ze: drie neefjes. Een jaar of tien.
Elk jaar zijn ze een weekje bij elkaar bij “de boer”. De boerenzoon is nu zelf de Boer geworden en zijn ouders zijn gepromoveerd tot de Oude Boer en de Oude Boerin. Ze mogen, net als hun mamma’s vroeger, helpen bij het koeien melken, nadat ze die eerst uit de wei hebben gehaald. Ze mogen de varkens voeren, eieren rapen, mee op de tractor, het kampvuur opstoken. De neefjes klimmen in de bomen, graven kuilen, bouwen hutten, voetballen en vliegeren en worden vies, vies, vies: bij de boer kan alles.
En vaste prik is: De Sloot.
De sloot ligt wat verderop, uit het zicht van de vaders en de moeders en de ooms en de tantes bij hun tenten. In De Sloot zwemt van alles, wat te vangen is, of juist niet. Bij De Sloot groeit van alles, wat te gebruiken is, of juist niet. Dammetjes maken, eroverheen springen, een zeikerd halen: bij De Sloot. Of gewoon erbij zitten, en ouwehoeren.
De Boer is nù De Oude Boer geworden. De neefjes zijn inmiddels neven geworden. Er is al een vader bij… maar nog steeds gaan ze een weekje naar de boer: koeien uit de wei halen, met de tractor mee, het kampvuur opstoken: bij de boer. De neven graven kuilen en voetballen en vliegeren en spelen Kubb: bij de boer kan alles.
Maar één ding gaat niet meer. De Sloot.
Het Waterschap Rijn en IJssel heeft samen met Natuurmonumenten in hun oneindige wijsheid besloten dat De Sloot weg moet. Er kringelt nu een ander watertje, helemaal historisch verantwoord, maar De Sloot is weg. Geen dammetjes meer, geen slootje springen meer, geen natte poten halen meer. En waar moeten ze nu ouwehoeren? Misschien op het nieuw geplaatste bankje, langs het nieuwe watertje?...
Door Annelies Homburg