Vlucht voor de klap
Snel loop ik door de straten, ik kijk over mijn schouder. Ik zie alles langs me heen gaan, lantaarnpalen, straatnamen. Een jachtig gevoel gaat door me heen. Ik kijk weer over mijn schouder, word ik nu gevolgd? Hoor ik daar geluiden achter me, voetstappen? Nee, het lijken wel dierenpoten. Ik kijk om me heen voor hulp, waar kan ik heen, wie kan mij helpen? Ik hoor een stem. Nee niet naar luisteren. Ga weg! Ik zoek in mijn jaszak en voel mijn sleutels, portemonnee, maar niet mijn medicijnen, die ben ik vergeten. Waar kan ik nog meer medicijnen halen. Ik ga op zoek, weg van mijn achtervolger, weg van de stemmen, weg van alles. Weg voor ... wat eigenlijk, op zoek naar ... wat eigenlijk. Ik kijk weer over mijn schouder en dan....
WP1: N51° 28.937' E004° 18.067'
...loop ik bijna tegen een lantaarnpaal aan. Het zweet breekt me uit. Wanneer zijn de stemmen er om me te waarschuwen, om me inzicht te geven. Nee ze drijven me alleen maar tot waanzin. En dan valt mijn oog op een telefoonnummer. Wat doet die daar en kan die mij helpen?
laatste getal van het telefoonnummer = A
tel hier voor noord 225 bij op en voor oost 66
WP2: N51° 29.---' E004° 18.0--'
Daar hoor ik het weer dat dierengetrappel. Ik hou mijn handen tegen mijn oren. Ik wil het niet meer horen. Ik begin sneller te lopen en kijk af en toe wild om me heen. Ik hoor ineens kinderen roepen en krijsen vanaf een schoolplein ik kijk met een ruk opzij en dan ... weer een lantaarnpaal. Mijn oog valt gelijk op een cijfer. Hier moet ik vast iets mee...
cijfer = B
WP3: N51° 29.B90' E004° 18.B38'
Ik loop nu iets rustiger. Het lijkt iets stiller te zijn, in ieder geval geen geschreeuw meer. Ik probeer te ontspannen en dan zie ik een steen staan, het lijkt wel een grafsteen. Ik begin te lezen. Wat een tekst het lijkt wel een heel boekwerk. Ik neem vooral het pagina nummer in me op. En lees ik moord.... mijn haren gaan overeind staan. Willen ze mij ook vermoorden, waarom loop ik deze weg? Ik wil hier weg, maar waar moet ik heen?
voor noord 46 eraf halen, voor oost 256 erbij op tellen
WP4: N51° 29.0--' E004° 18.---'
Weer verder lopend zie ik misschien wel de hulpbron die ik nodig heb. Ik zie de titels van doktoren, deze zouden mij kunnen helpen. Maar waarom wil ik het uitschreeuwen. Waarom krijg ik hier het gevoel keihard weg te moeten lopen? Ik tel het aantal praktijken wat hier zit. Dat zijn er te veel, wat moet ik er mee?
aantal huisartspraktijken +2 = C
WP5: N51° 29.0(C-6)5' E004° 18.(C-2)6(C/2)'
Ik wil verder, krijg sterk de neiging om te gaan rennen, maar hou me nog in. Als ik dan weer iets achter me hoor, kijk ik weer over mijn schouder. En loop tegen iemand aan. Pardon roep ik en kijk voor me daar staat echter geen persoon, maar een kast die hoge spanning oplevert. Ik wil er tegenaan schoppen. Je staat in mijn weg. Dan hoor ik een fluisterende stem in mijn achterhoofd 2de en 5de, cijfers kijk... 2de en 5de cijfers kijk... ik schud het geluid van me af. Ik wil het niet horen, maar moet luisteren wil ik verder kunnen.
WP6: N51° 29.2de01' E004° 18.5de80'
tevens zijn dit D en E
Net als ik denk dat er geen hulp meer komt, dat niemand me kan helpen zie ik daar een gebouw die wel eens de hulp kan bieden die ik nodig heb. Ik wil naar binnen gaan maar zie daar een verbodsbord. Waar is het verboden voor? Honden N51° 29.048' E004° 18.897' konijnen N51° 29.036' E004° 18.800' fietsersN51° 29.097' E004° 18.756' Nu heb ik echt het gevoel gek te worden, wie verbied nu zoiets. Ik wil hier niet meer naar binnen. Alles en iedereen moet welkom zijn, anders gebeuren er vast rare praktijken...
WP7: N51° --.---' E004° --.---'
Ik ren de dichtsbijzijnde woonwijk in en struikel bijna over een spanningskastje, alsof ik nog niet genoeg spanning voel. Ik zie weer allemaal cijfers en ze beginnen te spoken door mijn hoofd. Om mezelf te kalmeren maken ik een makkelijke optelsom van de cijfers. Zo kom ik tot 'n cijfer deze blijft rondhangen in mijn hoofd. Nee dit helpt niet. Ik wil weg, ik wil mijn rust terug vinden...
cijfer = F
WP8: N51° 28.F05' E004° 18.(F-2)43'
Ik begin nu als een gek te rennen. Mijn adem begint onregelmatig en hysterisch te worden. Ik word er duizelig van. Alles lijkt te draaien, of kijk ik nu te veel naar dat bordje. Hé er staan pijlen op zou ik die moeten volgen. Nee vast niet want dan ga ik nog meer draaien. Hoeveel pijltjes staan er nu op. Ze zijn zo kronkelig. Het lijkt haast alsof ik een kronkel in mijn hoofd heb. En er zijn nog meer borden... Ik krijg een gevoel dat ik moet overgeven van al dit gedraai dus verder maar...
WP9: N51° 28.6(aantal kromme pijltjes - 1)' E004° 18.6(aantal kromme pijltjes + 39)'
Een stemmetje fluistert lief in mijn oor ga langs dit viapunt dat vind je vast fijn. N51° 28.814' E004° 18.803'
Ik wil ergens stoppen, maar moet nog even doorgaan. In de verte zie ik een huis daar brand een uitnodigend licht. Ik loop er heen, zouden dit vriendelijke mensen zijn, zouden zij mij kunnen helpen. Ik bekijk het huis en zie het eerste cijfer van het huisnummer, als ik verder wil kijken gaat de deur open. Er komt een vrouw naar buiten. Ze bekijkt me met een bevreemde blik. Kan ik je helpen zegt ze. Ondanks dat het vriendelijk moet klinken, klinkt het in mijn oren erg vijandelijk, zonder een woord te zeggen zet ik een laatste sprint in. Op naar mijn eindbestemming weg van alles.
1ste cijfer huisnummer = G
Cache: N51° BC.EBC' E004° DC.G(F-G)B'
Eindelijk aangekomen bij de juiste lokatie. Zie ik vredige bekende plek voor mij. Hier moet ik zijn zeker weten. Ik weet dat ik gewoon naar binnen mag lopen, hij heeft me persoonlijk toestemming gegeven. Ik loop het terrein op door het hek. Ik weet dat ik hem makkelijk kan vinden nu, ik hoef geen bergen meer op te gaan. Ik loop naar hem toe. Ah daar ben je dan mijn vriend ik heb je gemist bij jou voel ik me veilig. De dierenpoten achter me komen tot stilstand. Ik kijk om en wil hem welkom heten en dan voel ik een klap en wordt alles zwart.....