|
In een ver en afgelegen dorpje hoog in de bergen van Verapaz (ware vrede). Leefde een vreedzame bevolkingsstam. Deze stam leefde van dag tot dag en hadden hun eigen dagelijkse rituelen. Het motto was dan ook: leef met de natuur en neem alleen dat gene wat je nodig hebt. Generatie op generatie werden overlevingstechnieken en rituelen doorgeven. Van zoon op zoon werden ambachten doorgegeven, zo ook het verhaal.
Het verhaal werd 1 keer van zoon op zoon doorgegeven en daarna werd er nooit meer over gesproken. Wat dat verhaal was, dat weet tot op vandaag niemand. Archeologen en sociologen zijn jaren bezig geweest te achterhalen wat er door werd verteld. “het kan toch niet, dat een verhaal waar zo veel waarde aan werd gehecht verloren is gegaan?”. Hoe kan dit?
In de naburige dorpen rondom Verapaz zijn er verschillende aanwijzingen gevonden, dat het belang van dit verhaal aangaf. Maar de inhoud, is en blijft een raadsel. “mag het wel gevonden worden?”
Op een warme zomerse ochtend tijdens het opkomen van de zon werd Coban gewekt door het geroep van de Beo die de andere beo’s erop attendeerde dat de dag weer was begonnen en dat ze hun mooie veren tooi weer konden tonen aan de zonnegod Kinich Ahau. Coban wekte uit enthousiasme zijn kleine zusje Yucat. Zij ontwaakte, maar draaide zich nogmaals om en gaf geen gehoor aan Coban zijn enthousiasme. Coban verliet de hut en ging de opkomende zonnestralen buiten tegemoet.
Zo snel als Coban buiten was, des te langzamer genoot hij van al het ontwaken van de dieren, van de opkomst van de zon en het feit dat hij hier deel van uitmaakte. Het gaf hem een gevoel van eenheid. Eenheid dat hem kracht gaf, kracht om de dag te beleven zoals hij dat andere dagen ook had mogen doen. Vandaag zou hij en zijn vader en 2 ooms naar de uitgestrekte velden van de Yum K'ax gaan om daar op zoek te gaan naar, wat zijn vader noemde: “het geven en nemen aan: Huracan”. Wat dit precies was wist Coban niet. Omdat Coban erg blij was, dat hij met zijn vader mee mocht schonk hij verder geen aandacht meer aan wat zijn vader had verteld.
Op verzoek van zijn moeder at Coban zijn ontbijt op, eigenlijk kon Coban niet eten. Hij was met zijn gedachte al in de velden van Yum K'ax. Hij zag zich zelf wandelend door de hoge struiken met voor hem zijn vader en daarvoor zijn 2 ooms. Maar op dat moment werd de droom vreselijk verstoord door zijn vader, die de ongehoorzame Coban uit zijn dagdroom hielp door met zijn grote vuist op de tafel te slaan waardoor het leek alsof de tafel in tweeën brak. Maar dit was gelukkig niet. Yucat was blijkbaar ook nog niet helemaal wakker en schrok zo erg dat ze spontaan begon te huilen. Vanuit een ooghoek voelde Coban de boze blik van zijn vader op zich gericht. Met 3 grote happen probeerde Coban zijn ontbijt naar binnen te werken en als de onschuld zelve ging Coban demonstratief bij de ingang van de hut staan. Zijn vader dirigeerde Coban naar buiten richting het Kampvuur waar de houtsnippers nog na lagen te knisperen van het vuur van de avond daarvoor.
Tijdens de wandeling werd het 4 tal mannen gade geslagen door een aantal aapjes die de verrichtingen nauwlettend in de gaten hielden, alsof ze precies wisten waar de mannen naar toe gingen en wat hun bedoelingen waren. Plots hield een van de ooms van Coban zich staande bij een grote boom. Coban kon zich net staande houden tegen zijn vader die inmiddels langs hem was komen lopen, Coban vroeg: “wat doen we hier?” Ssssht!.....Dirigeerde vader naar Coban.
Het geluid van knisperend houtskool wat Coban die ochtend ook al had gehoord was het enigste geluid wat hem opviel….”Maar wat doen we hier”, vroeg Coban? Achterdochtig aan zijn vader? Die hem wederom met een kwade blik aan keek en tot kalmte maande.
Na een paar seconde fluisterde een van zijn ooms: “Cabracan”…..
Coban keek vragend zijn oom, alsof Coban een antwoord hoopte te krijgen, maar dit kreeg hij niet.
De tocht vervolgde na een paar minuten en na een aantal stappen werd het Coban duidelijk, dat er die zelfde nacht iets was gebeurd in het bos. Achter de grote boom waar zojuist zijn oom abrupt was gestopt lagen dieren levenloos op de grond, de grond leek wel verzakt, maar hoe kon dit?
Maar wat heeft dit gedaan, hoe is dit mogelijk? Vader antwoorde met de zelfde woorden als zijn oom die dat al eerder deed: “Cabracan”. Die naam had vader nog nooit laten vallen, “wat betekend Cabracan, Papa? Vroeg Coban aan zijn vader. Die kort af reageerde met: “Ze zien je, ze zien wat we doen en ze ruiken ons”. We moeten snel door antwoorde een van zijn ooms.
Nog in onwetendheid liep Coban vastberaden door en hij bleef zich vasthouden aan dat ene intense moment waarop hij staande werd gehouden. En wat betekende dat woord? De tijd vervloog maar er werd geen woord gerept over wat er gebeurd was.
Na 2 uren te hebben gewandeld door dichtbegroeid bos, kwam het gezelschap aan op een vlakte waar het land vlak was, Ver kon er niet gekeken worden want de vele bomen blokkeerde het zicht. Maar het perceel was bezaaid met gaten in de grond! Het leken wel droog staande beekjes waar totaal niets groeide. Vader beantwoorde de vragende blik van Coban met: “dit zijn kraters gemaakt door de goden, omdat wij ze niet gehoorzaamd hebben!” . “Ooh!” antwoorde Coban stoïcijns. Toch kon Coban het verband met het angstig moment eerder niet leggen.
Pap, wat is dit? Vroeg Coban aan zijn vader wijzend naar een symbool op de bast van de boom die aan de voet van een kleine krater stond. Dat, dat is een teken dat we op het goede spoor zijn.
Bij de krater keek Coban nerveus om zich heen. Het gevoel van angst en het onwetendheid vervulde zijn drang om door te willen lopen. Hij wilde hier niet langer blijven maar zijn vader wees hem nogmaals op het teken die op de boom stond. “onthouden!” antwoorde hij nors. Beide ooms hadden zich verzameld bij de boom waar het teken op stond, een van hen bukte voor over en haalde een vreemd object uit de grond. Gefocust op het object bleef Coban staan en durfde eigenlijk niets te vragen, uit angst voor het antwoord, wat hem uiteindelijk toch alleen maar meer vragen op leverde.
Het vreemde object werd geopend maar in de snelheid dat het geopend werd kon Coban niet opmaken wat er in zat. Met kleine passen schoof Coban op in de richting van zijn ooms terwijl zijn vader druk om zich heen bleef kijken. Langzamerhand werd het Coban duidelijk wat er in het object zat. “een vel met vreemde cijfers”, wat heeft dat te betekenen? Voor dat Coban er notie van had, dat hij dit hard op uit sprak, antwoorde zijn vader meteen: “daar zullen we heen gaan, daar moeten we naar toe!”. Coban zijn vader nam het voortouw en leidde het gezelschap richting het zuiden.
Een van de ooms besloot om achteraan te lopen, hij leidde Coban met zijn arm richting zijn vader. Onderweg werd er weinig tot niets gezegd, tot dat ze bij een gekronkelde boom stil bleven staan. Alweer kwam daar een vreemd object de grond uit. Ook hier zat er een vel in en ook hier stonden vreemde cijfers op. Uit het niets begon de vader van Coban te vertellen over, hoe hij deze tocht met zijn vader had gelopen en dat het een duistere tocht zou worden. Maar voor dat de duisternis de zon zou verduisteren, zouden ze het pad der verlichting ervaren en doorkruisen. In dit pad zou er geen angst moeten zijn, het is beschermd door de Kinich Ahau. Vreemd, maar toch opgelucht keek Coban zijn vader aan. Dit directe antwoord, gaf Coban rust en hij kon er mee leven, dat het tot hier voor zover voorspoedig verliep. Maar wat nu?
Na een fikse wandeling is de schemering inmiddels ingevallen, de zonnestralen zijn inmiddels vervangen door een schemerig licht die de maan met zich mee brengt.
De wandeling was erg vermoeiend omdat het gezelschap door het dorp van de lage vlaktes werd geleid. De inwoners keek het gezelschap vreemd aan, terwijl ze het dorp passeerde maar er werd niet gecommuniceerd. Zo Stil als het gezelschap kwam, verlieten zij het dorp weer.
Hier stond het gezelschap inmiddels weer bij een onbekend object. Maar zowaar zat hier een oud boekje in. Eindelijk mocht Coban zich in het verhaal inmengen, hij kreeg het boekje in zijn handen gedrukt van zijn vader.
De opdracht luidde: Lees en onthoud! “vergeet dit niet!”
Maar alvorens hij dit kon doen, moest Coban iets in het object van zich zelf achter laten.
Nadat Coban met zijn vader en zijn 2 ooms de bewoonde wereld hadden doorkruist waren ze aangekomen op een plek waar het water rijkelijk stroomde. Inmiddels was de warmte en het licht van Kinich Ahau helemaal verdwenen en moesten de heren zich zelf staande houden met een toorts die de weg wees.
Bij het water vroeg Coban, “Mag ik wat drinken?” aan zijn vader. Zijn vader stemde in met een korte knik waarop Coban zich voor over naar het water boog en met zijn hand het water uit het meer wilde scheppen. Nog voor dat Coban zijn hand het water raakte, maakte een van de ooms een korte kreet, uit waarschuwing voor Coban. Zijn vader die niet ver van Coban afstond, pakte Coban aan zijn gewaad vast en trok hem terug. Geschrokken liet Coban zich achterover vallen en keek zijn vader vragend aan. Op dat moment wees zijn vader naar het water wat inmiddels niet meer zo vredig er bij lag. Kronkelingen in het water wezen er op dat het water niet veilig was. Vader pakte een kalebas onder zijn gewaad vandaan en gaf deze aan Coban.
Zoon, “niets is wat het lijkt!”. Goed opletten! We worden in de gaten gehouden, kijk eens om je heen? Wat zie je? Wat hoor je? Wat voel je? “Niets!”. Antwoorde Coban stellig.
“Nee”, laat je oren en ogen het werk doen. Probeer het nu nog eens?
Na enkele seconde de oren en ogen de kost te hebben gegeven, antwoorde Coban: “dat is vreemd! Ik voel me bekeken, wat is dat?”
“Cabracan” antwoorde een van de ooms die inmiddels een zelfde object in zijn handen had als de voorgaande keren. “Cabracan, mijn jonge, is de god die over het gebied waakt en zich zal laten zien en horen als het hem uitkomt”. Maar wat doet Cabracan dan? Vroeg Coban aan zijn oom? “Niemand weet wat er gebeurd als zij je te pakken krijgen. Maar niemand heeft dit ooit na kunnen vertellen, benadrukte zijn oom. “Kom laten we snel weer verder gaan?”. Antwoorde de oom die het gevonden object weer terug had gelegd.
Door dicht begroeide bos ging de tocht. Tijdens de tocht werd er meer gesproken, het leek of de ooms en de vader zich meer op hun gemak gingen voelen. Toch bleef Coban ongerust over het geen wat zou gaan gebeuren. Op een open vlakte bleef het gezelschap stil staan en vertelde de vader over het werk van Xulab. Xulab was “de vernietiger”. Hij heeft deze vlakte met zijn kracht veroorzaakt. Jaren geleden zou de open vlakte een bewoonde wereld zijn. Een stad, een stad die pracht en praal uitstraalde. De huizen waren bedekt met de mooiste versieringen. Totdat er op een dag een groepje bewoners zich begonnen te keren tegen de goden, waarna Xulab in greep en zijn toorn heeft uitgeslagen over het dorp. Nu zijn we op zoek naar de overblijfselen van het dorp. Hier vinden we een aanwijzing om de tocht voort te zetten.
“Waar zoeken we naar” vroeg Coban aan zijn vader? We zoeken naar het huis van de sjamaan. De sjamaan was een wijs man. De sjamaan was de enige die de kracht van de goeden begreep. Hij was regelmatig te vinden op de hoogvlakte en spraak daar met de goden. Toch was er niet veel bekend over de sjamaan omdat hij veel geheimen met zich mee droeg. Om deze geheimen met zich mee te dragen, bedacht hij rare gebruiksvoorwerpen om zijn kennis en geheimen ergens in te plaatsen. Een van de geheimen zullen we nu gaan zoeken.
Een van de ooms onderbrak het gesprek en toonde een vreemd vierkant klein ding, wat Coban nog nooit had gezien. “Wat is dit?” vroeg Coban? Dit is een van de vele geheimen die de sjamaan met zich mee droeg. Voor dat Coban het in de gaten had, plaatste de oom het vreemde vierkantig ding tegen een muur en plots ging het open. Coban schrok zich wild en deinsde achter uit terwijl hij tegen zijn vader op botste. “Niet schrikken er gebeurd niets” antwoorde zijn vader.
De schrik zat er nog goed in bij Coban, na het mysterieuze gebeuren van de sjamaan woning.
Maar inmiddels hadden ze een weg gevonden, het leek alsof hier dagelijks mensen en dieren over heen liepen, maar het was zo afgelegen.
Bij een boom hield het gezelschap even rust en vader was het dit keer die een mysterieus object uit de grond haalde. Hij opende het en gaf het direct aan Coban. Coban keek verstijfd zijn vader aan en nog voordat hij een iets kon vragen of zeggen. Antwoorde zijn vader “zoon het word tijd dat je zelf en alleen de tocht afrond”. “Wat?” antwoorde Coban.
“Mijn zoon, je zult laten zien, dat je het geheim kunt oplossen, maak me trots”, “je kunt het, geloof in jezelf!”.
Vader werd meegenomen door de ooms, na enkele minuten zag Coban de contouren van zijn vader en zijn 2 ooms vervagen in de verte totdat Coban ze niet meer zag. “Wat nu?”
Overladen met angst dwong Coban zich zelf het object te openen en zag tot zijn verbazing een stoffen zak in het object zitten en maakte dit vervolgens open. De zintuigen van Coban gingen als een tropische storm tekeer. Overal zag Coban wel iets en dan niet te spreken over wat hij allemaal hoorde rondom hem. Trillende liet Coban de inhoud van het zakje op de grond vallen. Met een snelle blik zag hij dat er veel kleine houten stukjes op de grond lagen verspreid. “wat is dit nou weer?”
Zijn oren gespitst op wat er om hem heen gebeurde en zijn ogen gefocust op de houten stukjes, gingen er minuten voorbij. Totdat Coban bedacht: “Ze hebben me alleen gelaten, we waren met zijn drieën en nu ben ik alleen”…..3x3=9 (9=1) Maar hoe nu verder?
Alleen dwaalde Coban rond in zijn angst. Tegelijkertijd moest Coban zich staande houden in een omgeving gevuld met gevaren. Toch bereikte hij een plaats waar hij zich prettig voelde. Een plek waarbij hij even op adem kon komen. Deze plek voelde warm aan en hij wilde er het liefst blijven maar een stemmetje in zijn hoofd dwong Coban naar de omgevallen boom te komen en hier met een gris wederom een vreemd object te vinden. Coban opende het object en daar lag een raar rond object in. Na veel gepuzzel en geprevel kreeg Coban een ingeving, hij draaide het object zo, dat er op de grote en middelste ring 3 cijfers tevoorschijn kwamen. Op dat moment wees hij naar het noorden en warempel, er verscheen een vage lijn in het bos. Deze vage lijn was niet helemaal zichtbaar, Coban werd enthousiast en draaide uit nieuwsgierigheid de kleine bovenste ring ook nog eens en daar ontstonden ook 3 cijfers die naar het oosten wezen. Plots klonk er een vreemd geluid vanuit het bos waarnaar de 2 vage lijnen samen kwamen en het pad werd uitgezet. “hier zal ik naar toe moeten”, dacht Coban. Het pad van de 3 cijfers van noord en oost werd gevolgd.
|