Ieder jaar bij de voorbereidingen voor het plaatsen van nieuwe caches voor het Noaberevent ontdekken we wel weer een leuk of boeiend verhaal over de omgeving waar een cache komt. Soms een spannend stukje geschiedenis zoals bij de Hinderlaag van Swartenhondt of het opmerkelijke verhaal over de herkomst van een naam, te lezen bij ‘t Hoonhook. Ook dit keer werden we weer verrast.
Aan de Geurdsweg nr 40 staat een enigszins opvallend houten huisje, dat het meeste wegheeft van een zomerhuisje. Aan dit huisje zit echter een mooie historie verbonden. Het verhaal over Keemper Mije, zo werd Maria Scholten althans in Oele genoemd. In Beckum kreeg ze de naam Essen Mije.
In 1912 traden de uit Hengelo afkomstige Jans Kamp en Maria (Mije genaamd) Scholten uit Ambt Delden in het huwelijk. Het echtpaar had het niet breed en woonde destijds in een vervallen hut. Tijdens een huisbezoek concludeerde Pastoor Osse uit Beckum dat de woonsituatie werkelijk mensonwaardig was en besloot hen te helpen. Hij wilde een stenen huis laten bouwen. Ene Verberne maakte de bouwtekening en de pastoor liet alvast een drinkput graven zodat Jans Kamp en Mije niet langer het water uit de drinkkolk van het vee hoefden te gebruiken. Toen pastoor Osse echter ontdekte dat het echtpaar hun laatste centen uitgaven aan de drank was het snel gedaan met de barmhartigheid. De pastoor trok zich terug uit het bouwproject. Vermoedelijk is in 1912 het huidige groene huis betaald uit een soort maatschappelijke hulpbetoon van de gemeente.
De familie Kamp had ±6 are grond, waar Jans Kamp een beetje groenten verbouwde voor hen beide, ook hadden ze 2 varkens; één varken was voor de slacht en het andere werd verkocht. Mije werkte bij de boeren in de omgeving en zo bewerkte ze ook de grond achter het huidige parochiehoes in Beckum, wat destijds een school was. Omdat Mije tijdens de speelkwartieren voordurend werd geplaagd door de schoolkinderen, ging ze tijdens de speelkwartieren koffiedrinken aan de overkant van de school. Bij café Mentink (nu café Halfweg) deed ze de was. Jans hakte brandhout of werkte ook op het land en zo sprokkelden ze een klein loontje bij elkaar wat vervolgens weer werd omgezet in alcohol. Af en toe raakten ze hun paar zuur verdiende centen kwijt door een weddenschap te verliezen met de buren over het feit of de postbode nu wel of niet was langs geweest. Mije rookte zowel sigaretten als sigaren en pruimen deed ze ook nog. Ze hebben in 1936 uit armoede hun huisje en grond verkocht aan Graads Heuker of Hoek met de afspraak dat zij er tot aan hun dood konden blijven wonen. Jans is tijdens zijn werk op het land overleden. Mije ploeterde nog een paar jaar door totdat pastoor Kempers vond dat het niet langer meer ging zo. Zij heeft daarna nog een paar jaar mogen genieten van schone kleren, een fris bed en goed eten in een verzorgingshuis te Eibergen.
Links naast het huis staat een grote taxus die destijds is gepland om boze geesten te weren en te zorgen dat zij het huis niet zouden betreden. Dit was een oud Nederlands gebruik.