Malowniczy dolny odcinek Maciejowickiego Potoku, który tu bywa zwany Dzikim Potokiem. Ciągnie się na wysokości ok. 270-330 m, wcinając się w południowe zbocze Zamkowej Góry w Maciejowcu, pomiędzy nim a Pokrzywnikiem.
Dziki Wąwóz ma ok. 1 km długości. Wcina się w staropaleozoiczne gnejsy oczkowe, niżej w granity dwułyszczykowe oraz kambryjskie łupki serycytowo-muskowitowo-chlorytowe z soczewami marmurów kalcytowych. W korycie potoku i na ścianach wąwozu odsłaniają się skałki, a na kontakcie granitów i łupków na wysokości okokoło 300 m znajduje się niewielka kaskada, zwana Dzikim Wodospadem.
Dziki Wąwóz stanowi fragment założenia parkowego przy pałacu w Maciejowcu. W obecnym kształcie powstał w latach 1834-1838. Urządzono wówczas sieć ścieżek i dróżek spacerowych, które doprowadzały na skałki i do punktów widokowych, z których większość nosiła romantyczne nazwy. Do Dzikiego Wąwozu sprowadzały Wielkie Schody [Grosse Treppe]. Dziki Wąwóz stanowił popularny cel wycieczek, a frekwencja wzrosła jeszcze po zbudowaniu Jeziora Pilchowickiego. Park zamkowy w Maciejowcu uchodził za jeden z najpiękniejszych i najciekawszych w Przełomie Bobru, obecnie jest mało znany i rzadko odwiedzany.
Jest prawdopodobne, że park, tak jak pałac, był dziełem firmy braci Scholz z Lwówka Śląskiego. Właścicielem Maciejowca był wtedy Johann Dolan, a park projektował inspektor Reder z Bad Muskau.
Ważna informacja: Bardzo słaby sygnał GPS
