Kardinge
Twintig minuten fietsen vanaf het centrum van Groningen vind je een prachtig recreatie- en natuurgebied waar je heerlijk kunt picknicken, wandelen, fietsen, vliegeren, hardlopen, skeeleren of zwemmen in de Kardingerplas.
Kardinge is genoemd naar het 'Kardingermaar', een water dat ongeveer 3 km noordoostelijk is gelegen.
In natuurgebied Kardinge zijn diverse wandelroutes uitgezet door een gevarieerd gebied.
Bos, weilanden, moerassen en plassen wisselen elkaar af als je door Kardinge wandelt.
Kardinge is een 233 hectare groot natuur- en recreatiegebied grenzend aan de stad Groningen.
Naast allerlei sportvoorzieningen is er ook een prachtig natuurgebied.
Aan de oostzijde ligt de buurtschap Noorddijk, met fraaie Groningse boerderijen, een authentiek Gronings kerkje en een eeuwenoude molen.
In Kardinge is de natuur heel dicht bij de mens, want grazende reeën en overwinterende smienten zijn te vinden op loopafstand van de woonwijken.
Kardinge bestaat voor de helft uit jong aangeplant bos met essen, esdoorn, beuk en wilg.
Hier broeden veel vogels als fitis en tuinfluiter, maar ook fazant en torenvalk.
In het bos rusten de reeën die 's avonds op open plekjes grazen.
Tussen de bospartijen liggen waterpartijen, brede sloten en moerasland waar veel riet groeit.
Daar zijn in het voorjaar de rietzanger en kleine karekiet te horen. Zo nu en dan worden ook de ijsvogel en de roerdomp gesignaleerd. Op een aantal percelen zijn plas-drasgebieden aangelegd, in juni bloeien hier de rietorchis en het fraai duizendguldenkruid.
Midden in Kardinge liggen weilanden. In het voorjaar broeden er grutto's, kieviten en tureluurs.
In de winter zijn er smienten en hazen te zien.
Het afwisselende Kardinge is een bezoek meer dan waard!
Noordermolen
De Noordermolen in Kardinge heeft een respectabele leeftijd.
De achtkantige bovenkruier stamt uit 1864 en steekt prachtig af tegen het weidse achterland.
Tijdens de tweede wereldoorlog deed de molen zelfs dienst als joods onderduikadres.
In 1980 werd de molen gerestaureerd. Sindsdien heeft de molen geen bemalingsfunctie meer,
maar wordt nog wel regelmatig bediend door vrijwillige molenaars.
Natuurmonumenten zet geiten in om de molen altijd van wind te kunnen voorzien.
De geiten eten namelijk boompjes en zo voorkomen we dat er bos komt.
