“Toen ik klein was en het was slecht weer dan zat ik vaak in de vensterbank te spelen en te kijken naar de glop (steeg/zijstraat) van Douwe Sieben. En die glop hield ik altijd goed in de gaten, want daar alleen kwamen ze vandaan….. …..Ja zeker, daar kwamen ze vandaan.
Die kleine mannetjes, die door de Vlielanders “Alemantjies”werden genoemd. Maar ze waren niet alleen! Ze kwamen altijd samen met de “Tientônen” En dat waren vrouwtjes.
Als je iets deed wat niet mocht, of als je niet deed wat je eigenlijk moest doen, dan zei je moeder altijd: “Pas op, straks komen de “Tientônen”en de “Alemantjies”.
Die “Alemantjies” waren inderdaad kleine mannetjes, die uit het duin kwamen en zo de glop inliepen, richting de Groote straat (nu Dorpsstraat), waaraan ons huis lag. Ze hadden zwarte kleren aan en een platte muts of pet op hun hoofd. De pet stond altijd scheef, dat kwam door de westenwind. De “Tientônen”, de vrouwtjes, hadden zwarte gebreide kousen aan. Maar alle tenen staken uit hun kousen. Ze hadden lang dik haar maar droegen niks op hun hoofd.
Ze kwamen altijd in grote getale, maar verder dan de glop kwamen ze niet. Ze kwamen de Groote straat niet in. Als het donkerder werd kwamen er nog meer.
Als klein kind heb ik ze vaak gezien en werd dan bang en riep mijn moeder. Zij zag ze dan ook en dan deed dan snel de gordijnen dicht en het licht aan. Ze zei dan altijd “als het licht aan is gaan ze terug naar het duun” en dan was ik niet meer bang. Toen ik wat ouder werd heb ik persoonlijk hun voetstapjes gezien. Die gingen via de elektriciteitscentrale via een smal paadje in westelijke richting. Er werd gezegd dat ze in de buurt van Lange Paal huisden.
Later heb ik me verdiept in deze wezentjes. De “Alemantjies” hebben zich ooit aangesloten bij de“Tientônen”. Deze heten eigenlijk Teutonen en zij vertegenwoordigden, met de “Alemantjies”, een oud Germaans volk dat op de Deense Waddeneilanden woonde en ze zouden hier gekomen zijn in kleine roeibootjes. Dat zou al 102 jaar voor Christus zijngeweest en waarschijnlijk zijn ze daarom zo klein, want net zo als iedereen krimpen we met de jaren. Nog steeds komen ze, tegen de schemer, in grote getale naar de glop. En de jeugd van Vlieland heeft niets te vrezen als ze maar doen wat hun gezegd wordt.
O ja, er is nog nooit iemand gelukt om er één te vangen. Maar wie weet bent U de eerste. Een verhaal dat door Mw. Gep Schouwenburg-den Hartog (geboren 1918) vertelt wordt en dat vroeger bij ieder Vlielands kind bekend was.
Met dank aan Staatsbosbeheer Vlieland
http://www.staatsbosbeheer.nl/natuurgebieden/vlieland