Onderzeebootloods
Voor de bouw van 3 onderzeeërs van de koloniale K-klasse werd een aparte hal gebouwd in 1928/29. Daarin konden, beschermd tegen blikken van buiten en tegen het weer, drie schepen tegelijk naast elkaar gebouwd worden. Deze 'Onderzeebootloods' werd uitgebreid in 1936, 1939 en 1946. De loods bestaat uit drie parallelle eenbeukige hallen. De oudste is de middelste, de oostelijke uit 1938 is lager en de jongste is de grootste. In 1938/39 bouwde de werf een onderzeeërs voor Polen, de Sep. In totaal werden er bij de RDM in deze loods 16 onderzeeërs gebouwd. Voor het transport naar buiten werd in 1989 een nieuwe schepenlift geconstrueerd. De laatste onderzeeër van de RDM was de Bruinvis, die in 1994 aan de marine werd geleverd.
Overname
In 1938 kocht de RDM, samen met overbuurman NV Dok en Werf Maatschappij Wilton-Fijenoord, alle aandelen in branchegenoot NV Machinefabriek en Scheepswerf van P. Smit Jr. van de Rotterdamse zakenman D.G. van Beuningen. Dit bedrijf bleef onder eigen naam voortbestaan.
Tweede Wereldoorlog
Al in de aanloop naar WO2 had de werf zich geïnteresseerd voor wapenproduktie en kreeg opdrachten van de regering voor munitiefabricage. Een plan om ook kanonnen te gaan maken, kon niet meer in werking treden, hoewel de RDM zich had voorbereid en als vrijwel enige in Nederland kanonslopen kon vervaardigen. Bij de Duitse inval werd geen enkel schip en geen enkele installatie op de werf door Nederlanders vernietigd om gebruik door de vijand onmogelijk te maken. Vlak na de nazi-Duitse inval, sprak het de-facto regeringshoofd, generaal Winkelman, met de directie van de RDM en maakte duidelijk dat het bedrijf geen enkel militair werk voor de bezetters kon uitvoeren, maar dat onderhanden werk voor de Nederlandse marine wel moest worden uitgevoerd. De bezetters arresteerden Winkelman echter snel daarna en maakten duidelijk dat weigering van militaire opdrachten afzetting van de directie tot gevolg zou hebben en de aanstelling van Duitse 'Verwälter' (vervangende beheerder). De werf weet eveneens pogingen om de aandelen in Duitse handen te brengen, te verijdelen.
Doorwerken
Tijdens de oorlog werkte de werf zodoende gewoon door, net als overigens de gehele Rotterdamse haven. De werf heeft decennialang over de oorlogsperiode gezwegen. Er werden 32 zg. 'bouwnummers' uitgereikt[4], dat wil zeggen dat er aan 32 schepen begonnen werd, een gemiddelde van ongeveer 6 per jaar, wat ruwweg de helft van de normale capaciteit van de werf was.
Duitse opdrachten
Onder meer werden er voor de Kriegsmarine in 1941 een Flugabwehrschiff gebouwd, in 1942 en 1943 8 'Minensuchboote', in 1943 4 'Torpedofangboote', in 1945 4 'Voorpostenbote'. De door de Nederlandse marine bestelde onderzeeërs O 23 en O 24 konden nog tijdens de Duitse aanval ontsnappen van de werf naar het buitenland. De O 26 en O 27 vielen onbeschadigd in nazi-Duitse handen, werden afgebouwd en hebben dienst gedaan als UD 4 en UD 5. (Een onderzeeboot van de werf Wilton-Fijenoord viel eveneens in Duitse handen en kreeg het dienstnummer UD 3). De bezetters treffen op de werf de militair belangrijke snorkel aan, het apparaat waarmee onderzeeërs ook onder water hun dieselmotor nog kunnen gebruiken zodat zij een aanzienlijk groter bereik krijgen, een Nederlandse vinding. Alle onderzeeërs van de Kriegsmarine worden daar al snel mee uitgerust. In totaal heeft de werf 25 oorlogsschepen aan de nazi-Duitsers geleverd. Ook heeft het bedrijf pantserdeuren en ander materiaal voor de bunkers van de zg. Atlantikwall vervaardigd voor de Wehrmacht.
Andere ontwikkelingen
Op 11 oktober 1941 wordt de werf door de RAF gebombardeerd, waarbij 2 doden en 4 gewonden vallen en een droogdok wordt beschadigd. De bezetters dwongen de werf om vaklieden uit te zenden voor gedwongen werk bij Duitse werven. Na de zomer van 1942 vertrokken 266 werknemers daarom naar de werf Blohm und Voss te Hamburg[3]. In 1943 koopt het bedrijf 200 hectare grond op de Heijplaat aan als volkstuin voor de verbouw van groenten door personeelsleden en buurtbewoners.
Vernielingen 1944
In september 1944, na de start van de Operation Market Garden, besloten de bezetters alle grotere Nederlandse havens, haveninstallaties en alle grote bruggen te vernietigen, terwijl alle overgebleven voertuigen en transportabele installaties zoals draaibanken en resterende voorraden systematisch werden geroofd. Alle droogdokken van de RDM werden dan ook tot zinken gebracht en de meeste kranen van de werf opgeblazen en de overgebleven apparatuur en materialen gestolen. De commandohuizen en de motoren van de dokken werden vernield en de pompkamers lekgeslagen. Direct na de oorlog werden dokken nummers 3, 4, 6 en 7 - gelicht, hersteld en opnieuw in gebruik genomen.
Tegenwerking
De directeuren D.C. Endert Jr. en ir. A. Knape stelden zelf dat zij de nazi-Duitse bezetter hebben tegengewerkt door o.m. de bouwtijden toen aanzienlijk te rekken; en de werf werd door de Duitse bezetter zelfs als "deutschfeindlich" (vijandig t.o.v. Duitsland) gekenschetst[6]. Na de oorlog gaf Endert als motivering dat hij op die manier zijn personeel kon behouden. Hij is na de oorlog nooit vervolgd wegens collaboratie[3].
Na de oorlog
In de loop der tijd verkreeg de RDM een sterke positie in de gespecialiseerde apparatenbouw en mede als gevolg daarvan kwam men halverwege de jaren zestig al vroeg in aanraking met opdrachten voor de toen opkomende offshore industrie. In 1965 besloot men tot een fusie met de NV Koninklijke Maatschappij De Schelde (KMS) en de NV Motorenfabriek Thomassen in De Steeg. Op 4 maart 1966 resulteerde dit in het nieuwe bedrijf Rijn-Schelde Machinefabrieken en Scheepswerven NV (RSMS). Op 1 januari 1971 sloot, onder druk van de Nederlandse overheid, de Verolme Verenigde Scheepswerven NV (VVSW) te Rotterdam zich hierbij aan en ontstond Rijn-Schelde-Verolme Machinefabrieken en Scheepswerven NV (RSV).
Ondergang
Op 6 april 1983 werd het faillissement over RSV en daarmee ook de RDM uitgesproken. De afdeling Offshore werd gesloten, de afdeling Reparatie werd overgedaan aan Wilton-Fijenoord, via verkoop van de twee grootste dokken. Van de 3180 werknemers werden 1370 mensen werkloos. De nog levensvatbare onderdelen, de afdelingen Marine, Werktuigbouw en Zware Apparatenbouw, werden ondergebracht in een nieuwe vennootschap: RDM Nederland BV, eigendom van de overheid.De marinebouw kreeg een grote impuls door de opdracht tot bouw van onderzeeboten van de Walrusklasse voor de Koninklijke Marine. Een opdracht voor de levering van onderzeeboten voor Taiwan ging echter onder politieke druk van China niet door. Met het afnemen van het aantal scheepsbouworders en de toename van opdrachten in de sfeer van hoog-technologische apparaten en systemen voor de militaire en energie sector werd de naam in 1987 gewijzigd in RDM Technology.
Op 20 december 1991 werd het bedrijf door de overheid verkocht aan de Royal Begemann Group van 'bedrijvendokter' Joep van den Nieuwenhuyzen. Het bedrijf werd ondergebracht in een nieuwe vennootschap: RDM Technology Holding BV. Met het gereedkomen van de Nederlandse onderzeeboot-order en het uitblijven van voldoende nieuwe orders waren er in 1993 en 1994 twee grote reorganisaties nodig die het personeelsbestand van 1197 via 700 naar 450 werknemers brachten. De afdelingen werden verzelfstandigd: RDM Technology BV en RDM Submarines BV. In 1996 werden deze BV's uit de Begemann Groep gehaald en aan Joep van den Nieuwenhuyzen als privé-persoon verkocht, wat als einde van de echte scheepsbouwactiviteiten van de RDM gezien kan worden. Sindsdien werden deze BV's, die alleen nog in naam aan de scheepswerf RDM herinnerden, gebruikt voor diverse activiteiten in de wapenindustrie en deels daarmee samenhangende financiële transacties van Joep van den Nieuwenhuyzen. Het werfterrein met opstallen kwam in het bezit van de gemeente Rotterdam. Later heeft het Havenbedrijf Rotterdam N.V. het terrein uiteindelijk in eeuwigdurende erfpacht genomen, nadat deze gemeentelijke afdeling in 2004 zelfstandig werd. Op het terrein van de RDM is inmiddels RDM Campus gerealiseerd. Onder het motto Research, Design and Manufacturing wordt dit terrein ontwikkeld tot een vestigingslocatie en broedplaats voor de creatieve en innovatieve maakindustrie en voor nieuwe energiedragers. Het middelpunt van de RDM Campus is de voormalige machinehal, onder de naam RDM Innovation Dock. Op 9 februari 2009 hebben de studenten van de technische opleidingen van de Hogeschool Rotterdam hun intrek genomen. Vanaf 2 maart 2009 volgen de studenten van het Albeda College er ook hun lessen. Ook komt ruim 12.000m² beschikbaar voor bedrijven die een kennisrelatie willen aangaan met de onderwijsinstellingen (bron: wikipedia.com).
Vraag A: In welk jaar werd het bekendste en grootste cruise schip door de RDM voor een Nederlandse rederij gebouwd? (Neem hiervan het laatste cijfer van het jaartal)
Vraag B: In welk jaar heeft RDM samen met de overbuurman NV Dok en Werf Maatschappij Wilton-Fijenoord alle aandelen in branchegenoot NV Machinefabriek en Scheepswerf van P. Smit Jr. overgenomen? (neem hiervan het derde cijfer)
Vraag C: In welke jaar is de RDM begonnen? (neem hiervan het laatste cijfer)
Vraag D: Hoeveel gewonden zijn er gevallen op de RDM werf tijdens het RAF-bombardement in de Tweede Wereldoorlog?
Vraag E: Wat is het bouwnummer van het eerste passagiersschip dat verging en waarop Nederlanders omkwamen door Duitse oorlogshandelingen? (neem hiervan het eerste cijfer)
Vraag F: In welk jaar werd de werf door de RAF gebombardeerd? (neem het 3e cijfer van dit jaartal )
De cache is te vinden op N 51 53.ABC E 004 25.DEF
Een banner voor de liefhebbers.
