In Nederland meten wij net als in de meeste landen ter wereld de temperatuur op de schaal van Celcius. De Zweedse astronoom Anders Celsius (1701-1744) berekende de schaal in 1742 door precies 100 gelijke delen te bepalen tussen de twee ijkpunten 0 °C (vriespunt van water bij een luchtdruk van 1 bar) en 100 °C (kookpunt van water bij een luchtdruk van 1 bar).
Voordat wij de schaal van Celcius invoerden, hanteerden we de schaal van Kelvin. Eén graad Celcius temperatuurverschil is even groot als één Kelvin (K) verschil. Echter 0,00 °C komt overeen met 273,15 K en 100,00 °C met 373,15 K. Een temperatuur in Kelvin wordt naar graden Celsius omgerekend door er 273,15 van af te trekken.
Nul K is het absolute nulpunt, de temperatuur waarbij moleculen stil staan. Kelvin kan dus niet negatief zijn. Wat Celsius eigenlijk onderscheidt van Kelvin is een beter gevoel voor gebruikerscomfort, aangezien wij het vriespunt en het kookpunt van water vaker gebruiken dan het absolute nulpunt.
In de Verenigde Staten wordt de schaal van Fahrenheit gebruikt. Fahrenheit hanteerde in 1724 drie referentiepunten: Het eerste referentiepunt is 0 °F, de temperatuur waarop zout water bevriest (ca -17,8 °C). Het tweede referentiepunt, 32 °F, vond hij door de thermometer in zuiver water te plaatsen waarop ijsvorming plaatsvond (het vriespunt van water). De tweede referentiepunt, 96 °F, werd bepaald door de lichaamstemperatuur van een gezond persoon. Op die manier bedroeg het verschil tussen het smeltpunt van ijs (32 °F) en de lichaamstemperatuur (96 °F) 64 graden, wat hem toeliet zijn schaal op zijn instrumenten aan te brengen door het interval 6 keer in tweeën te delen. Water kookt op 212 °F.
Naast genoemde graden Celcius, Kelvin en Fahrenheit zijn de volgende temperatuur schalen in gebruik: Rankine (°Ra), Réaumur (°Ré), Rømer (°Rø), Newton (°N) en Delisle (°D)
Interessante wetenswaardigheid is tot slot dat 0.01 °C het tripelpunt is: het punt waar de drie fasen van water (gas, vloeistof en vaste stof) bij elkaar kunnen bestaan.