https://www.youtube.com/watch?v=EO7cD6qmydo
Jeanne Deckers kent u waarschijnlijk niet, maar als Soeur Sourire van The Singing Nun is ze wereldbekend. Met haar lied Dominique stond ze in 1963 als enige Belgische twee weken op nummer één in de Amerikaanse hitparade. "Soeur Sourire" is een eigentijds, een tijdsbeeld van de jaren '60, aan de hand van het leven van de meest onwaarschijnlijke superster ooit!
Het lied vertelt over een man die in het begin van de 13 eeuw te voet Europa doorkruiste, waarbij hij streed tegen ketterij.
Erg vrolijk was haar leven echter niet.
Jeanne Deckers werd geboren op 17 oktober 1933 in Brussel. Haar ouders hadden op een kleine afstand van het Brouckèreplein een bloeiende bakkerszaak. Twintig jaar later was Jeanne tekenlerares in onder meer het Sint-Annainstituut in Gosselies. In de zomer van 1959 was Jeanne 26 jaar, maakte ze als begeleidster van een vakantiekamp in Koksijde kennis met de toenjarige Annie Pécher, haar latere vriendin.
Enkele maanden later trad ze in het dominicanessenklooster van Notre Dame de Fichermont in Waterloo.
Ze wilde missiezuster worden. Achteraf bekeken was die intrede eerder een vlucht dan een keuze uit overtuiging. Jeanne Deckers wilde weg uit het onderwijs, dat haar niet bracht wat ze er van verwachtte.
Ze wilde ook weg van haar moeder, die zich te veel met haar leven bemoeide. Maar Jeanne lag in Overhoop.
Ze wist niet wat ze wilde in het leven en was bang om zich aan de band.
Het klooster dan maar.
De keuze voor Fichermont was niet toevallig. De dominicanessen van Waterloo waren in tegenstelling tot andere kloosterorden ver op hun tijd vooruit. In Waterloo werd de deur van een progressieve moeder-overste door de deur. Al snel en Jeanne een nieuw talent. Als er jongeren op retraite kwamen, onderhield Jeanne hen met gitaarspel en liedjes die ze zelf componeerde.
Op 11 mei 1960 werd de eerste tijdelijke geloften af en kreeg ze de religieuze naam Luc-Gabriël. De liedjes van de zuster vonden weerklank tot ver buiten de kloostermuren, wat voor onderzoek van een dag platenfirma Philips aan de kloosterdeur stond. Ze boden haar een contract aan en zuster Luc-Gabriël dook meteen de opnamestudio in voor haar plaat allereerste. Want Philips de naam Luc-Gabriël commercieel niet interessant vond, de platenmaatschappij een enquête bij Franse scholieren. Dat bracht zuster Luc-Gabriël bij de artiestennaam S {oelig} uw Sourire . Een liedje op de plaat deed het bijzonder goed: Dominique. Dominique, nique nique s'en allait tout simplement Dieu S{oelig}your Sourire werd populair en heel snel vlogen 50.000 exemplaren van haar plaatje de deur uit. De Kerk was blij daar mij. De jonge nieuweling kon met haar aanstekelijke liedjes jonge mensen weer de weg tonen naar godsdienstig leven.
De pers wilde die zingende non graag interviewen, maar daar kon in het klooster geen van zijn. Jeanne Deckers was in de eerste plaats een novice die non wilde worden, en het klooster, schoffel modern ook, had regels. In oktober 1963 ging zuster Luc-Gabriël studeren aan de Franstalige Katholieke Universiteit van Leuven, de Huidige UhuidigeCL in Louvain-la-Neuve. Annie Pécher, met wie ze na die ontmoeting eerste in 1959 in contact was, werd in Leuven een opleiding tot fysiotherapeute In november 1963 kwam Dominique in de VS binnen in de Bill Board Top 100. Op 7 december stond het liedje op nummer één, waar de vier weken bleef staan. De wereldpers streek neer bij het klooster in Waterloo en onder druk van de kerkelijke overheid moest de moeder-overste een fotosessie worden. Soeur Sourire heeft zich alleen van op de rug laten fotograferen en een sluier dragen. De Amerikaanse sterverslaggever Ed Sullivan was een van de enigen die Soeur Sourire ook echt te spreken kreeg. Sullivan liet een hele televisieploeg uit Amerika overvliegen. De show op CBS was een kijkcijferhit. In 1963 kreeg Soeur Sourire een Grammy Award in de categorie Beste evangelie van andere religieuze opname .
In 1965 werd haar leven verfilmd.
De film heette The Singing Nun en Debbie Reynolds speelde de hoofdrol. In juli 1966 was zuster Luc-Gabriël het klooster om de als lekenzuster te proberen. Ze vond dat het kloosterleven haar te veel beperkingen oplegde. Samen met haar vriendin Annie Pécher ging ze in Heverlee bij Leuven wonen. De pers had de percelen over de lesbische zingende non. Jeanne Deckers hebben haar zangeenheid een nieuwe elan te geven, maar dat liep faliekant af. Ze wil ook geen meer optreden onder de naam Soeur Sourire, wil dat de vertraging in het contract tussen Philips en het klooster. Ook haar autobiografie, die ze op 13 oktober 1968 voorstelde in aanwezigheid van prins Albert, flopte. Vanaf 1968 ging Jeanne te rade bij een psychotherapeut. Door de Charismatische Beweging kwam ze weer een beetje. In 1974 kreeg jeanne een nieuwe klap: het ministerie van Financiën eiste ruim 22.500 euro achterstallige belastingen op. Ze van de ene therapeut bij de andere. Haar vriendin runde een centrum voor autistische kinderen. Ook daar staken financiële problemen de kop op. In 1982 ging het centrum failliet. De ontgoochelingen stapelden op. Een nieuwe, elektronische versie van Dominique kreeg niet het verhoopte succes, Jeanne werd zelfs door jongeren uitgelachen. In mei 1984 werd ze eigen kunstwerken gebruikt, maar kwam niet naar kijken en ze verkocht niets.
Â
In 1985 pleegde ze tegelijk met haar vriendin zelfmoord door een overdosis slaappillen in te nemen, volgens executeur-testamentair Jean Berlier ingenomen met een glas cognac. De spullen in hun huis waren allemaal al ingepakt en er stond precies bij wat ermee gebeuren moest. Op labeltjes stond geschreven voor wie de spullen waren bestemd. De vrouwen liggen samen in één graf, waarop ook weer de naam Sœur Sourire te lezen is, samen met een citaat uit een van de liedjes van Zuster Glimlach. Jeannine Deckers overleed op 51-jarige leeftijd. De Nederlandse omroep Veronica zond in augustus 1985 een documentaire uit over de Zingende Non, getiteld Sœur Sourire, een glimlach tussen hemel en hel, samengesteld door Constant Meijers. Hierin kwamen diverse mensen aan het woord die Jeannine Deckers van dichtbij meegemaakt hadden.
Â