De Goddeloose Singel 2 - It Skilige Piipke Traditional Cache

De Goddeloose Singel (Fries: De Goddeloaze Singel) is een singel ten oosten van het dorp Feanwâlden, dat in de gemeente Dantumadeel ligt. De benaming  “Goddeloos “werd voor het eerst zo rond 1850 vermeld en is ontleend aan Ït Goddeloos Tolhûs". De singel is 2,7 km. lang en loopt van het Goddeloze tolhuis in het noorden tot de Kuikhorneweg ten zuidoosten van Feanwâlden. Het pad is voor het grootste deel met schelpen verhard. Van noord naar zuid is het in twee delen gesplitst door de brug bij de Bovenweg (de Skilige Piip).

De singel maakt deel uit van het eeuwenoude Kloosterpad uit 1453   In de middeleeuwen werd dit pad als handelsroute gebruikt door monniken. Met enige fantasie is dit de eerste centrale as uit de geschiedenis. De allernieuwste centrale as loopt als een vierbaans autosnelweg steeds ten oosten van de singel.

Aan dit pad zijn een aantal caches geplaatst en dit is hiervan nr 2. Samen vormen ze een serie. Bij elke cache-beschrijving is iets te lezen over de specifieke plek en een bijbehorend spookverhaal. Samen vormen die stukken tekst één geheel: het verhaal van De Goddeloose Singel.

Skilige Piip

De Skilige Piip (Nederlands: Schele Pijp) is een brug over de Goddeloze Singel. Deze dankt zijn naam aan het feit, dat er in de oude brug een kleine knik zat.

SPOOKVERHALEN:

Er doen diverse spookverhalen de ronde over zowel de singel, het tolhuis en it Skilige Piipke. Zo zou een overleden misdadiger in zijn graf geen rust kunnen vinden en 's nachts in de gedaante van een zwarte hond ronddwalen op de Goddeloze Singel. Tevens zijn er diverse verhalen in omloop over een bijna overvallen man met geld op zak. Bij alle versies zou hij zich verscholen hebben onder een omgekeerde boot onder het Skilige Piipke en ternauwernood zijn ontkomen. 

Skilige Piip

De Skilige Piip (Nederlands: Schele Pijp) is een brug over de Goddeloze Singel. Deze dankt zijn naam aan het feit, dat er in de oude brug een kleine knik zat.

 Een sage vertelt dat op de late avond van een eerste kerstdag een oude, rijke en heel gierige  man hier een grote loden kist met geld begroef. Om zo lang mogelijk van zijn schat te kunnen genieten ging hij omgekeerd op zijn ezel gezeten huiswaarts. Maar zijn ezel struikelde en de oude man was op slag dood. De loden kist is later gevonden, maar de kist zonk bij elke poging dieper weg. De oude man werd begraven, maar zijn geest zou geen rust hebben gevonden. Diverse mensen meldden hem te hebben gezien. Op de nacht tussen beide kerstdagen zou hij rond hebben gespookt achterstevoren op de ezel gezeten, met een lantaarn in de hand. Vele anderen zeiden hem te voet hebben gezien, in een nachtgewaad met witte slaapmuts en een rode mantel. Omstreeks 1800 zouden duivelbanners geprobeerd hebben om ´s avonds laat een einde te maken aan deze spokerij. Deze poging schijnt maar der dele gelukt te zijn: het spook hield de paarden van de duivelsbanners vast zodat ze zich niet meer konden bewegen. Twee uur na middernacht liet de geest los, waarop de paarden met kar en al op hol sloegen, dwars door moerassen en weilanden in noordwestelijke richting vertrokken en met duivelbanners en al verdronken in de “beampoel”, een meertje zonder bodem, een paar kilometer verderop.

LETTENDE OP BOVENSTAANDE VERHALEN IS HET RAADZAAM DIT PAD BIJ DONKER EN ZEKER ZO ROND MIDDERNACHT TE MIJDEN.
Of zoals de Leuwarder Courant van 1 maart 1941 het vermeld:

Bij nacht reist langs dienzelfden weg de dood en komen de witte wiven de dwaallichtjes en heel het lichtschuwe volkje los Dan kan het zijn dat ge plotseling over een sloot wordt gezet omdat een lijkstaatsie u moet passeeren dan kan het zijn dat ge stokstijf stil moet blijven staan tot het eerste zonlicht u weer verlost dan kan het zijn dat ge weggelokt wordt en meegevoerd over slooten over moeras en dat ge uw leven zult eindigen in een modderigen poel ver van eenige menschelijke hulp Loop daarom bij nacht nimmer op het midden van den weg, volg geen flikkerende lichtjes  en vooral: wat ge ook tegen komt spreek niets of niemand aan.