Syjamskie sosny
Sosna zwyczajana [Pinus sylvestris L.]
Sosna zwyczajna jest gatunkiem o dużej zmienności, co jest związane z jej ogromnym zasięgiem geograficznym. Zwykle jest to drzewo duże, dorastające do wysokości 25—35 m, a w sprzyjających warunkach nawet 40—48 m i pierśnicy 1,5 m.
Korona u młodych osobników jest stożkowata, u starych szeroka, zaokrąglona lub parasolowata. W zwarciu wykształca pień prosty (w postaci strzały) i małą wysoko osadzoną koronę. Na otwartej przestrzeni stare, samotne drzewa są niższe, do 15—20 m, mają pień krótki i szeroką, spłaszczoną koronę. Kora u starych drzew w dolnej części pnia gruba (dochodząca do 10 cm i więcej), spękana tafelkowato, brunatnoszara na zewnątrz, ciemnowiśniowa wewnątrz. W środkowej i górnej części pnia cienka, czerwonawożółta, łuszcząca się cienkimi płatami; na młodych gałązkach gładka, szarobrązowa.
Pędy nagie, zielonkawe, potem szarobrązowe. Pąki skupione wyłącznie na szczytach pędów, jajowate, wydłużone, ostre, nieożywicowane, czerwonawo-brązowe; w ciągu roku wyrasta z nich tylko jeden okółek gałęzi; pomiędzy okółkami brak gałęzi.
Igły po 2 na pędzie skróconym (4—10 cm dł.), zwykle skręcone wzdłuż osi o 180°, sztywne, drobno piłkowane, o zabarwieniu najczęściej ciemnozielonym z odcieniem niebieskawym, sinawym lub srebrzystym. Zabarwienie koron szarozielone. Trwałość igieł — około 3 lat.
Dzięki szerokiej skali przystosowawczej do różnych warunków ekologicznych, sosna występuje na rozległych obszarach Europy i Azji. Zasięgiem swym obejmuje prawie całą Europę. Nie spotyka się jej tylko na zachodzie Europy, na terenach o klimacie wybitnie oceanicznym i w najbardziej południowych jej częściach. Na północy, w Norwegii, dochodzi do 70° szer. płn. i sięga dalej niż świerk. Na Syberii nie sięga tak daleko na północ, jak w Europie, i nie przekracza koła podbiegunowego. Na wschodzie dochodzi do Morza Ochockiego. W Europie nie występuje w Holandii, Danii, w północno-zachodniej części RFN, w Wielkiej Brytanii, z wyjątkiem Szkocji, gdzie rośnie w odmianie szkockiej (var. scotica). Nie ma jej na Półwyspie Apenińskim, w południowej części Półwyspu Bałkańskiego, nie rośnie na Nizinie Węgierskiej i na Podolu, a także w południowej części Ukrainy i Rosji.
źr.: www.encyklopedia.lasypolskie.pl
Zrosty drzew
Z reguły drzewa rosnące w lesie unikają zetknięcia ze sobą, ich pnie stoją w stosunku do siebie w pewnych odstępach, gałęzie natomiast nie stykają się, a wręcz przeciwnie niemal zawsze się wymijają. Ale jak mówi przysłowie „wyjątek potwierdza regułę", tak jest również w tym przypadku.
Profesor Władysław Szafer pisze, że gdy gałąź drzewa trze o pień drugiego drzewa tego samego gatunku i w następstwie tego po jakimś czasie zrośnie się z nim, to prawie zawsze szczytowa część tej gałęzi obumiera, a pozostała tworzy jakby mostek łączący obydwa drzewa. W takiej sytuacji zazwyczaj jedno z drzew jest poszkodowane, tzn. drzewo silniejsze odciąga przez owe połączenie składniki odżywcze z drzewa słabszego, które z czasem redukuje koronę, w wyniku czego powstaje jedno drzewo o dwóch pniach i jednej koronie.
O wiele rzadziej zrosty dotyczą dwóch drzew jednakowo rozwijających się - o podobnej kondycji fizjologicznej. W takim przypadku zrośnięte drzewa nie redukują koron i żyją w pozornej harmonii.
źr.: www.http://www.radzynpodlaski.lublin.lasy.gov.pl
O skrytce: mikro, w środku logbook, ołówek i temperówka. Delikatnie. Dokładnie zamknij strunówkę!
Współrzędne doprowadzą Cię do zrośniętych sosen. Skrytka znajduje się w promieniu 5 m od tych drzew.