Przy drodze ze Stuposian do Mucznego ulokowano Muzeum Plenerowe Wypału Węgla Drzewnego. Do niedawna w Bieszczadach często można było zaobserwować unoszący się ponad lasem niebieskawy dymek i poczuć aromat palącego się drewna. Z mniejszej odległości można było zobaczyć charakterystyczne walcowate retorty, z których wydobywał się niezbyt intensywny dym, a obok nich krzątających się umorusanych ludzi. Wypalali oni węgiel drzewny. Przed odkryciem koksu węgiel drzewny był niezbędny do wytapiania żelaza. Druga młodość węgla drzewnego nastała wraz z nastaniem mody na grillowanie.
Obecnie jednak zapotrzebowanie na węgiel do grillowania zaspokajane jest przede wszystkim przez znacznie tańszy (i gorszy) węgiel drzewny z Ukrainy.
Węgiel drzewny otrzymuje się w procesie spalania drewna, przy ograniczonym i kontrolowanym przez węglarza dostępie powietrza (tlenu). Aby ilość dostarczanego tlenu można było kontrolować, węgiel pierwotnie wypalano w tzw. mielerzach, czyli stosach ułożonego drewna, ziemi i np. siana. Wydajność takiego wypału była mała, a węgiel zanieczyszczony. Obecnie stosuje się wypalanie węgla drzewnego w retortach.
Proces wypału węgla w retortach jest dość podobny do wypalania w mielerzach. Na wolnym powietrzu stosuje się retorty pionowe - są to walce postawione na sztorc, zrobione z grubej na około 1 cm blachy, o średnicy i wysokości około 3 m i przykryte również blachą. Załadunek retorty drewnem odbywa się przez metalowe drzwi. Jednorazowy wsad to około 12 metrów przestrzennych szczap. Wydajność węgla to około 50 % masy wsadowej. Podpalanie następuje od dołu przez drzwiczki paleniskowe. Regulacja dopływu powietrza prowadzona jest przez wywietrzniki na górnej powierzchni retorty i odbywa się na wyczucie węglarza, stąd potrzebne jest spore doświadczenie. Temperatura wewnątrz retorty wynosi ok. 800 °C. Wypał w retortach jest dużo wygodniejszy, niż w mielerzach, nie trzeba oddzielać węgla od gliny, czas przygotowania i zakończenia jest w związku z tym znacznie krótszy.
W miejscu prezentacji sposobu wypalania wyeksponowano autentyczną (choć zużytą) retortę oraz przekrój mielerza. Obok stoi barakowóz, w którym mieszkali węglarze. Możemy się dzięki temu zapoznać z warunkami ich życia. Każde stanowisko jest dokładnie opisane na stojących obok tablicach. Jest dostępny niewielki parking żwirowy. Zwiedzanie jest całkowicie darmowe, przy muzeum nie ma żadnej obsługi ani kontroli. Tym bardziej zadbajmy o jego dobry stan.
Skrzynka (mikoro magnetyk) ukryta jest na koordynatach, w razie czego SPOILER.
Dla trzech pierwszych znalazców certyfikaty.
Skrzynka została założona dzięki finansowej pomocy Ministerstwa Sportu i Turystyki.