Een vliegtuig stort neer te Sint-Pieters-Rode...
In de nacht van 28 op 29 juni 1943 om 02:22 uur stortte op de Uilenberg te St.-Pieters-Rode een vliegtuig neer van de Engelse luchtmacht. Het was een bommenwerper van het type Vickers Wellington Mk X met immatriculatiekenteken HZ 438 (BH-J), bemand door vijf Poolse soldaten in dienst van de RAF: piloot F/Sgt Marian KLEINSCHMIDT (29), navigator F/O Stefan BOGUSLAWSKI (27), bommenrichter Sgt Piotr MAZGAI (25), radio-operator Sgt Maksymilian CIESLIK (23) en staartschutter Tadeusz KNEBLOCH (26).De vier eerste lichamen werden onmiddellijk geborgen. De vijfde, staartschutter Tadeusz Knebloch werd pas enkele weken later gevonden in een graanveld. Hij werd bij zijn gesneuvelde kameraden begraven.
Het vliegtuig maakte deel uit van het 300ste Squadron, een eenheid die volledig bemand was met naar Engeland gevluchte Poolse militairen. Het was opgestegen in INGHAM (Engeland) op 28 juni om 22:45 uur en was samen met 608 vliegtuigen op weg voor een raid op Keulen maar werd tijdens de heenvlucht neergehaald boven het Hageland door een Duits jachtvliegtuig, een Messerschmitt 109 bestuurd door Oblt Paul ZORNER. Die nacht gingen aan geallieerde zijde nog 24 andere vliegtuigen verloren. "Ik weet het niet, wij deden dat gewoon"Uit de verhalen van de plaatselijke bevolking die het meegemaakt hebben blijkt dat de gebeurtenis de bevolking van Sint-Pieters-Rode en de omliggende dorpen niet onberoerd liet.Als we in de hedendaagse berichtgeving op de televisie horen en zien wat er in bezette gebieden zoal gebeurt, dan is het werkelijk meer dan verwonderlijk dat in die gevaarlijke tijd - denken we maar aan wat er in Sint-Joris-Winge en Meensel-Kiezegem plaatsgreep -, de inwoners van Sint-Pieters-Rode en de omliggende dorpen zo massaal en met zo een bloemenvracht openlijk hun sympathie en hun dankbaarheid betuigden tegenover die jonge vliegeniers die hier hun leven lieten voor de bevrijding van ons land en van de westerse wereld uit de bezetting van een totalitair regime.Wij hebben ons dikwijls afgevraagd hoe de mensen tot zo een actie kwamen. In geen enkel verhaal dat wij optekenden eiste iemand een heldenrol voor zich op."Ik weet het niet. Wij deden dat gewoon," was toch wel één van de merkwaardige antwoorden op onze vraag.
Een getuige verhaal: De begrafenis van die Poolse vliegeniers bracht een hele beroering in het dorp. Er was een plechtige lijkdienst met drie pastoors. Er waren bloemenkransen van alle dorpen uit de omtrek. Wij liepen daar vooraan fier met onze bloemen. Wij waren zelfs van plan geweest om er een driekleurige band in de doen, maar onze vader verbood het ons en vroeg waar we met ons gedachten stonden, zo met het dorp vol Duitsers. Ik kan niet zeggen hoe wij daar zo bijkwamen, wij dachten daar eigelijk niet bij na, we deden dat gewoon. De vijfde jongen werd een paar weken later door onze vader in het veld teruggevonden. Het was in de oogst en vader was gaan graan pikken in de Delle. Hij was altijd erg stip en op tijd. Om kwart voor twaalf legde die zijn getuig neer en kwam hij van het veld naar huis. Op die dag was hij te laat en ik moest van ons moeder gaan zien waar hij bleef. Op het veld was niemand meer te zien. Toen ik uit de Delle terugkwam, kwam ik vader tegen, die van het gemeentehuis kwam. Hij was erg aangedaan, maar hij wilde niets zeggen. Thuis vertelde hij wat er gebeurd was en dat hij was op het gemeentehuis aangifte was gaan doen. In die tijd moest alles aangegeven worden aan de Kommandantur. Nadien is hij terug op het land gaan kijken samen met Fons Smets. In een hoek graan dat was blijven staan toonde hij het lichaam van Knebloch. De schrijnwerker, Jef Van den Bergh, heeft een kist gemaakt. Ik geloof dat dan de gendarmen en de garde het lichaam gaan halen zijn. Ik mocht er van vader niet naar toe maar van op ons land ben ik toch gaan kijken. Die jongen is dan bij zijn kameraden begraven, dat gebeurde in stilte maar hij was toch in de kerk geweest. Na die begrafenis is in Sint-Pieters-Rode eigenlijk de miserie met voor- en tegenstanders begonnen, daarvoor was daar niets van te zien.Wilfried Nijs, Rudy Janssens