Pluk had een klein rood kraanwagentje. Hij reed ermee door de hele stad en hij zocht naar een huis om in te wonen. Af en toe stopte hij .En dan vroeg hij aan de mensen: ‘Weet u niet een huis voor me?’ Dan dachten de mensen even na en zeiden: ‘Nee.’ Want alle huizen waren vol. Eindelijk reed Pluk naar het park. Hij zette z’n wagentje tussen twee bomen en ging op een bankje zitten. ‘Misschien kan ik vannacht in het park slapen,’ zei hij hardop. ‘Dan slaap ik in m’n wagentje onder een boom…’ En toen hoorde hij een stem boven zich. ‘Ik weet een huisje voor je,’ zei de stem. Pluk keek op. Op een tak van de grote eikenboom zat een mooie dikke duif. ‘Het torentje van de Petteflet staat leeg,’ zei de duif. ‘Dankjewel,’ zei Pluk en nam z’n petje af. ‘Waar is de Petteflet? En hoe heet je?’ ‘Ik ben Dollie,’ zei de duif. ‘En de Petteflet is hier vlakbij. Dat hele hoge flatgebouw daar… zie je wel? Daar bovenop is een torentje. En in dat torentje is een kamertje. En daar woont niemand in. Als je vlug bent, kun je in dat kamertje trekken. Maar je moet wel opschieten want anders is het misschien al weer bewoond.’ ‘Bedankt,’zei Pluk en hij stapte dadelijk in z’n kraanwagentje en reed naar het flatgebouw. Hij zette z’n wagentje langs de stoep, ging de glazendeur binnen en koos een boek…
(onze eerste gelegde cache!)