Wereldkampioen Eddy Merckx in sneeuw en kou op weg naar ritzege en roze trui op Tre Cime di Lavaredo, in de Giro van 1968
Weinig aan Eddy Merckx dat níet legendarisch is. Maar wat hij in de Giro 1968 op Tre Cime di Lavaredo realiseerde, overtrof werkelijk alles. Magnum opus in een winterse hel.
“Zwaarste inspanning van mijn leven”
Ook de ochtend van 1 juni 1968 pakken donkere wolken zich samen boven Gorizia, startplaats van de 12de etappe. Het is wel tamelijk warm, wat de meeste renners - ook Merckx - doet starten in korte broek en mouwen. Na 80 kilometer begint het te regenen. Met het winnen van hoogte verandert die regen in ijsregen, later hagel, uiteindelijk sneeuw. De temperatuur flirt met het vriespunt, het weer wordt hels. Vijftig kilometer verder al wil Merckx achter de vroege vlucht aan, maar zijn ervaren ploegmaat Vittorio Adorni fluit hem (nog even) terug. Hij luistert. Op twaalf kilometer van de finish versnelt de wereldkampioen opnieuw, Adorni volgt als enige. “Calme, calme”, roept die op een bepaald moment. “È ancora lungo”. Merckx kijkt om, knikt even en schakelt een tand groter. ‘Grazie, arrivederci’. Weg is hij, in trance, op naar de eeuwige roem. Boven moet Merckx worden ondersteund. Zijn voeten zijn ijsklompen en hij krijgt meteen twee dikke wollen dekens over zich heen gespreid.
Ga naar het info bord en geef een antwoord op onderstaande vragen:
A = De hoeveelste etappe eindigt op de Lavaredo?
B = De hoeveelste Belg is Eddy Merckx die de Giro op zijn naam schrijft?
C = Hoeveel minuten achterstand telt Eddy Merckx aan de voet van de col?
D = Laatste cijfer van het jaartal waarin Eddy Merckx zijn eerste Giro wint?
E = Hoeveel keer wint Eddy Mercks de Giro in de jaren zeventig?
Finale: N 50 57.B[A+B] E 005 39.CDE