| “Ik adem, en ik beweeg, dus ik leef. Is dat duidelijk? Welke beproevingen ook komen, ik leef.” “Het is gezien,” mompelde hij, “het is niet onopgemerkt gebleven.” Hij strekte zich uit en viel in een diepe slaap.” |
4 |
| “Zijn heel lange leven van oude man had hij de dingen voorbij zien gaan en hij had dikwijls niet begrepen, dat ze zo te zien voorbij gaan, niet te veel was voor het verstand van een mens. Maar de dingen hadden hun sluiers geslierd en de bladeren hadden maar even geritseld; nooit was de dreiging verwezenlijkt, niemand was achter een boom getreden; het pad was eenzaam gebleven onder zijn blik, en het pad slingerde, slingerde voort en de spookachtige dingen gingen…” |
9 |
| “Niets bestaat dat niet iets anders aanraakt.” |
0 |
| “Altijd vond je hem ergens aan den waterkant. Dan zat hij daar maar, uren achtereen, onbeweegelijk.” |
7 |
| “Omhoog, terzijde, en gesponnen lover. Boven, terzij, met boomlichtengetover.” |
2 |
| “Zij zat ter neer op het voltooide bouwsel van haar nieuwe leven, de zo smachtend begeerde heilstaat, met de bittere wanhoop van een kind dat vol moed en vertrouwen van huis is weggelopen om wonderland te zoeken en verdwaald is geraakt op de heide.” |
2 |
| “Maar het was zoet de zonde te bedrijven, een individu te zijn.” |
7 |
| “De hele wereld bedriegt mij, zelfs het licht heeft mij in de steek gelaten.” |
3 |
| “Wanneer zij tweeën, tegelijk geboren uit dezelfde moeder, liefgehad door dezelfde vader, er niet in zouden slagen heen te stappen over domme, door de geschiedenis opgeworpen hindernissen, wie zou daar dan wel toe in staat zijn?” |
6 |
| “Haar begrip hing in kringen om haar ogen, holde haar wangen uit, stond in flessen en potjes en buisjes naast het bed.” |
5 |
| “Ik ben makelaar in koffie, en woon op de Lauriergracht, no.37. Het is mijn gewoonte niet, romans te schrijven, of zulke dingen.” |
5 |
| “Wat begonnen was als genade, groeide uit, omdat ik mijn geheim niet had willen prijsgeven, tot een orgie van bloed en wreedheid. Nu ik de dieren niet meer kon begraven, was het doden zinloos geworden, en zinloosheid heeft geen grens.” |
4 |
| "En nu vraag ik mij eigenlijk af of ik dat alles verdiend heb. Waarom heb ik mezelf eigenlijk voor die kaaswagen gespannen? Is het omdat ik opgezweept werd door ’t verlangen om het lot van vrouw en kinderen te verbeteren?” |
3 |