Architektoniczna spuścizna epoki PRL-u w postaci budynków i budowli w stylu modernizmu powojennego, nadal wzbudza wiele dyskusji i kontrowersji. Zdaniem architektów są to doskonałe realizacje, znane i doceniane w świecie. W Polsce są jednak nielubiane, nie szanowane i niechciane, a jedyną ich winą jest „złe urodzenie”, bo powstały w czasach komunizmu. Na tereny wielu z nich wjeżdżają buldożery, są wyburzane. Niektóre, pozostawione własnemu losowi, ulegają stopniowej dewastacji. I tak dzieje się w całym kraju. Wyrok został już wykonany na warszawskim Supersamie i na katowickim dworcu PKP. Niepewne swojego istnienia są kolejne obiekty: szczecińskie kino Kosmos, warszawska Rotunda czy też krakowski hotel Forum.
W Poznaniu jest jednak inaczej. Tutaj nie niszczy się najwybitniejszych zabytków powojennego modernizmu, lecz udaje się je ochronić, a niektóre pieczołowicie odnawia, przywracając im dawny blask. Spełniają obecnie może inne funkcje niż pierwotnie, ale ważne że są. Niektóre z nich stały się nawet wizytówkami, symbolami miasta. Warto podążyć ich szlakiem.
Zapraszam zatem na spacer po najciekawszych realizacjach modernistycznych w Poznaniu. Do zobaczenia będzie kilkanaście obiektów, a do zdobycia 13 skrytek podzielonych na trzy etapy. W dziewięciu skrytkach pierwszego etapu będą zawarte litery i cyfry, które należy zanotować, gdyż będą niezbędne do określenia współrzędnych trzech skrytek drugiego etapu. Z kolei w tych skrytkach znajdziecie wskazówki oraz litery i cyfry, które pozwolą określić obiekt, o który chodzi w etapie finałowym i określenie współrzędnych miejsca ukrycia kesza finałowego.
Życzę wszystkim keszerom powodzenia i w drogę!
Instytut Rehabilitacji
Przykładem rozbudowy w duchu powojennego modernizmu jest budynek Instytutu Rehabilitacji, będący częścią obecnego Ortopedyczno-Rehabilitacyjnego Szpitala Klinicznego im. Wiktora Degi przy ul. 28 Czerwca 1956 w Poznaniu.
Początki założenia szpitalnego sięgają XIX wieku, kiedy w neogotyckim gmachu siostry Sercanki prowadziły działalność edukacyjną. Kolejny właściciel ulokował w nim Zakład Dobroczynności Garczyńskiego. Na początku dwudziestolecia międzywojennego obiekt został przekazany Uniwersytetowi Poznańskiemu, na cele kliniki ortopedycznej. W 1938 roku wykonano modernizację, według projektu poznańskiego architekta Władysława Czarneckiego. Następna przebudowa miała miejsce na przełomie lat 40. i 50. XX wieku.
Od roku 1963 do 1970 trwała kolejna rozbudowa, w trakcie której wzniesiono Instytut Rehabilitacji. Autorami projektu są poznańscy architekci Waldemar Preis i Maria Waschko. Bryłę budynku oparto na rzucie wydłużonej litery T. Krótsze boki rozmieszczono na osi wchód – zachód.
Modernistycznego sznytu Instytutowi Rehabilitacji nadaje, pawilon z salą wykładową. Jednym z jego charakterystycznych elementów jest żelbetowy dach. Jego zwieńczenie wychodzi ponad linię obrysu elewacji. Zabieg ten uzyskano dzięki cofnięciu wyższej kondygnacji, zarazem tworząc zadaszenie nad niewielkim tarasem. Artykulacja całego pawilonu została podkreślona przez harmonijkowy układ stropu dachu.
Źródło: Wikipedia.