Zaplanowany przez Marię Amalię z Brühlów Mniszech w latach 1764 - 1765 dukielski ogród geometryczno - krajobrazowy, zrealizowany w modnym podówczas stylu francuskim, usytuowany został na północnym wschodzie istniejącego już pałacu. Tę rodową rezydencję wzniósł około 1638 r. na miejscu starego zamku Franciszek Bernard Mniszech, a jego potomek, mąż Marii Amalii, Jerzy August rozbudowywał pałac równocześnie z parkiem.
Na nierównym terenie, opadającym ku lewemu brzegowi rzeki Jasiołki, znajdowały się wcześniej stawy rybne, których relikty uwzględniono i włączono do nowego założenia. Powstały w ten sposób trzy tarasy, z których najniższy obejmuje koryto Jasiołki, taras średni i największy – ciąg wodny, składający się z trzech przedzielonych groblami stawów, zasadniczy system komunikacyjny w postaci alejek i szpalerów oraz pałac z oficynami i ogrody warzywne, wreszcie taras górny – wysokie skarpy oraz aleje lipowe, posadzone wzdłuż głównej osi założenia.
W ciągu XIX w. przeprowadzono w całym założeniu pewne zmiany, których bezpośrednią inspiracją były romantyczne idee wybitnej znawczyni problematyki ogrodowej tych czasów – księżnej Izabeli Czartoryskiej. Polegały one m.in. na dosadzeniu nowych drzew w układach znacznie swobodniejszych, aniżeli przewidywały to sztywne osiemnastowieczne francuskie normy, i ściślejszym powiązaniu parku z otaczającym go krajobrazem naturalnym. Nierówności terenu zostały uwypuklone, kunsztowne bukszpany zastąpiono naturalną trawą i klombami, jeden z basenów wodnych pozbawiono geometrycznych zarysów i usypano nań istniejącą do dziś wyspę. Dukielski park przestał pełnić funkcję oprawy bujnego dworskiego życia, zyskując walory wybitnie krajobrazowe i tworząc warunki niezbędne do kontemplacji piękna natury.