Budowę gmach szkoły według projektu Mikołaja Tołwińskiego i jego syna Tadeusza rozpoczęto w 1914 r. Zdobyli oni za swój projekt I nagrodę konkursu architektonicznego ogłoszonego w 1912 r. W 1923 r. oddano gmach do użytku ówczesnemu I Gimnazjum Miejskiemu oraz Szkole Powszechnej. Pierwotny adres budynku to Młynarska 2
W 1935 roku odsłonięto popiersie patrona Szkoły autorstwa znakomitego rzeźbiarza Konstantego Laszczki. Na cokole umieszczono napis, którego twórcą był pisarz Wacław Sieroszewski.
Odsłonięto również popiersie marszałka Józefa Piłsudskiego wykonane przez tego samego rzeźbiarza. Odsłonięcia dokonał prezydent Warszawy Stefan Starzyński.
Oba pomniki przetrwały czasy wojenne zakopane w podziemiach szkoły przez pracownika tramwajów warszawskich. Odkryto je przypadkiem podczas remontu w 1963 r.
W 1939 szkoła stała się schronieniem dla uchodźców z Wielkopolski, którzy sformowali 600-osobowy Ochotniczy Hufiec Pracy i brali udział w obronie Warszawy.
Kursy Przygotowawcze do egzaminu dojrzałości pozwalały na prowadzenie jawnych zajęć w szkole przez dwa lata. W styczniu 1940 działalność rozpoczęły tajne komplety z łaciny, historii i geografii Polski, które obejmowały uczniów klas I i II. W czerwcu 1940 w lokalu przedszkola mieszczącego się tuż obok szkoły odbyły się pierwsze egzaminy maturalne.
Gmach szkoły został zajęty przez Niemców w marcu 1942. Brak jest jednak pewnych informacji co mieściło się w opuszczonym budynku.
5 sierpnia 1944 szkoła zostaje zdobyta przez brygadę SS Dirlewangera. Broniący się na tym terenie żołnierze batalionu Chrobry I wycofali się ku ul. Karolkowej.
W 1948 szkoła otrzymała nazwę Państwowej koedukacyjnej szkoły stopnia licealnego im. gen Sowińskiego. Obecną nazwę szkole nadano w 1965.
W tym samym roku, po remoncie zachodniego skrzydła budynku, powstała hala sportowa, a władze dzielnicy przekazały ją Międzyszkolnemu Ośrodkowi Sportowemu Dzielnicy Wola.