============================================
Afspraak voor: Dirk
Datum: 5 februari
Adres: Linneaushof 22
(na de lunch)
Opdracht: Schilderen constructie kantelschermen.
============================================
Mevrouw Zuylen liep naar de voordeur en deed
hem open. Daar stond de huisschilder keurig volgens afspraak. Hij
had een vriendelijk gezicht en parelwitte tanden. Ze liep op haar
beige moccasins hem voor om het huis heen.
De schilder zag de geeloranje kantelschermen
aan de achterzijde van de goed verzorgde seniorenwoning.
"Geeloranje”, zei hij, “in die kleur maken ze deze
schermen tegenwoordig niet meer, weet u zeker dat u het stalen
raamwerk ervan nog wel geschilderd wilt hebben. Zijn ze niet gewoon
aan vervanging toe, “Ik kan ook mooie elektrische leveren als
u dat wilt.”
Daar wilde de oude dame, acht en tachtig
lentes inmiddels, niets van horen. Zowel het doek als de stalen
constructie was nog prima in orde alleen het metaal is op enkele
plekken verroest, zei ze. Tevens liet ze weten dat als de schilder
hier geen brood in zag moest hij het maar eerlijk zeggen, dan belde
ze wel gewoon een ander die geen vragen stelde. Ze had immers nog
vier andere schilders in de gouden gids zien staan.
De schilder dacht aan zijn broodwinning en
concentreerde zich op de schilderklus en vroeg welke kleur mevrouw
Zuylen in gedachte had. Ach, “doet u maar zilvergrijs, dat
staat wel mooi op metaal, wellicht is patinagroen ook wel
chique” Opnieuw wilde de schilder tegenstribbelen, nu over
haar vreemde kleurkeuzes maar hij bedacht zich verder. Dadelijk wil
ze nog signaalrood of roodlila, echt een onmogelijke
kleurencombinatie, dus besloot hij haar verder gewoon maar te
negeren en aan het werk te gaan.
Hij liep naar zijn groenbeige bestelbusje toe
voor wat schuurpapier, loodmenie en een krabbertje. Achter in de
hoek stond nog een blikje groenblauw, of was het ultramarijnblauw?
Opnieuw bij de kantelschermen aangekomen zag hij hoe erg ze er aan
toe waren, grote okerbruine vlekken van de roest waren ook al
duidelijk in het doek te zien langs de randen. Hij trok zijn overal
aan en begon het stalen geraamte van de schermen grondig te
reinigen.
Een paar uurtjes later zag het er al heel
anders uit. Hij moest toegeven dat de stalen constructie wel
verroest was, maar nog prima functioneerde. Zo van een afstandje
zag het er nogal bont uit met het gekleurde doek en de roodoranje
menievlekken.
“Zo, laat dat maar even een dagje
drogen” zei de schilder tegen de bewoonster,
“morgenmiddag kom ik het afmaken.” Hij trok zijn overal
uit, nam z’n spulletjes weer mee en liep naar zijn auto. Het
klokje in het dashboard gaf juist 5:16 aan, ruim een kwartier na
werktijd. Het is de hoogste tijd om te vertrekken, dacht hij.
Even voor zes uur parkeerde hij zijn busje bij
zijn werkgever en stapte in zijn 525i die hij onlangs gekocht had
en nog aan het opknappen was. Deze Beierse bolide moest over niet
al te lange tijd de mooiste uit het dorp worden, een echte
“vette” bak in een strakke kleur.
=========================================
Appointment for: Dirk
Date: 5 February
Address: Linneaushof 22
(after lunch)
Job: Painting construction sunscreens.
============================================
Mrs Zuylen walked to the front door and opened
it. The respectable painter standing there was exactly on time. He
had a friendly face and pearly white teeth. Wearing her beige
moccasins she led him through the house.
The painter saw the yellow-orange screens at
the back of her well- kept home. "Yellow-orange", he said, "you
can't get them in that colour anymore. Are you sure you want me to
paint the steel frames? Wouldn't it be better to just replace them?
I could get you electrical sreens if you wanted."
The old lady, eighty eight years old, wouldn't
listen to him. Both the cloth and the steel structure were fine,
she said, it was just that the metal was rusted in some places. She
also let him know that if he was not prepared to do as she asked,
she could find another painter who would. She had seen four other
painters in the telephone book.
Now the painter focused his attention on the
painting job and asked what colour Mrs Zuylen had in mind. "I'd
like it in a silver-grey colour, that looks good on metal, or
patina green also looks chic". Again, the painter was tempted to
disagree, this time with her strange choice of colour, but he
decided to say nothing. Otherwise she might decide on signal red or
red lilac or some equally impossible colour. He decided to do the
work as she requested.
He went to his green beige van to get some
sandpaper and his tools. In the corner of his van he saw a tin of
green blue, or was it ultramarine blue? He walked back to the
sunscreens and again noticed the poor condition they were in. Large
ochre brown spots of rust were clearly visible along the edge of
the material. He began to thoroughly clean the steel skeletons of
the screens.
A few hours later it all looked very
different. Although the steel structure had rusted, he had to admit
it still functioned perfectly. From a distance it looked quite
colourful with the coloured cloth and the red orange spots.
"That needs to be left one day to dry" said
the painter to the lady "I'll come back tomorrow afternoon to
finish it". He walked to his car. The clock on the dashboard showed
5:16, the working day was over, it was late. "It's time to go", he
thought. Just before six he arrived at the company car park, parked
his van and drove off in his own 525i, which he had recently bought
and was still busy restoring. This German car would be the most
beautiful car in the village when he was finished with it.