Sinds 1999 heeft Noord-Holland er een beeldenpark bij: ‘Een Zee van Staal’. Op het terrein van de voormalige camping Rolandsduin, een kaal en winderig duingebied op de grens van Beverwijk en Velsen. Het is een dramatische plek met uitzicht op een van de grootste industriecomplexen van Nederland, Corus, vroeger Koninklijke Hoogovens. Tot zeventig meter hoog verheffen zich de oxystaalfabriek, de hoogovens, transportbanden, kranen en ertsbergen. Vuur, stoom, stof en rook vormen een hels decor. Aan de zeekant groeien blauwe zeedistels en orchideeën, wuift het helmgras en schittert het water. Achter een hoog duin ligt het vergeten dorp Wijk aan Zee. Kunst op een locatie waar industrie, duin, zee en dorp elkaar ontmoeten. En waar alle contrasterende elementen een bijzondere sfeer creëren.
Alle beelden kwamen tot stand in een periode van slechts vier weken. Corus bood de kunstenaars ‘atelierruimte’, materiaal en technische assistentie. Ze konden met de zwaarste machines aan de slag. Zo voerden zij in zeer korte tijd hun van te voren gemaakte schetsontwerpen uit in staal. Sommigen, zoals Niko de Wit, werkten met nieuw materiaal; vlakke plaat, ronde staf. Anderen, zoals de Tsjech Vesely, maakten gebruik van het afvalijzer uit de schrootputten.
De eerste lichting kunstenaars werkte in het kader van ‘Wijk aan Zee, Cultureel dorp van Europa 1999’. Dat was een reactie op de zoveelste bedreiging van het dorp: een voorstel tot de aanleg van een vliegveld voor de kust. Vanuit de gedachte dat elk dorp waar dan ook ter wereld de angst kent ten prooi te vallen aan grootschalige ontwikkelingen, en dat kunstenaars wellicht beter in staat zijn deze onrust in de samenleving op te pikken, werden beeldhouwers gezocht uit vergelijkbare dorpen in elf verschillende landen. Dit is in een viertal gevallen gelukt. Een staalsymposium moest het worden, in samenwerking met gigant Hoogovens. Om te laten zien dat protest en samenwerking elkaar niet hoeven uit te sluiten. Daarmee was ook de locatie bepaald: op de plek waar grootschalige industrie en natuur elkaar ontmoeten. De selectiecriteria voor deelname waren: bekendheid met het materiaal staal en een staat van dienst in eigen land.
Gevoed door deze gegevens en geïnspireerd door de bijzondere locatie presenteerden de kunstenaars een voorstel. Het Spaanse kunstenaarsechtpaar vertaalde de actie in een beeld dat hoop moest uitdrukken: een gestileerde zwangere vrouw. ‘Esperanza’ heet het; ‘hoop’ in het Nederlands, maar ook ‘verwachting’. De Duitser Langkowski ging mee in de maatschappijkritiek en sneed een stalen masker: ’Die leeren Augen der prachlosigkeit’. Andere kunstenaars namen de zee, de kust of de strijd tussen mens en zee als uitgangspunt. Vesely heeft zuiver vanuit het materiaal gewerkt, gebruik makend van de kracht die staal uitstraalt. De Londenaar Robert Erskine heeft met zijn ‘White Rhythm’ een verbeelding gemaakt van een samengepakte groep gehaaste mensen op een zebrapad. Als een hommage aan de stad. Paul Schabel uit Denemarken toont het resultaat van een materiaaltechnisch onderzoek met zijn beeld ‘Insh’Allah’.
De twee kunstenaars uit 2003, Herbert Nouwens uit Amsterdam en Niko de Wit uit Tilburg, werden vrij gelaten om invulling te geven aan hun beeld. Natuurlijk werkten ze in hun eigen stijl, maar hun beeld is mede bepaald door bijzondere kenmerken van de locatie. Bij Herbert zijn dat de nabijheid van de vierkante kerktoren in Wijk aan Zee en de wens om een toren te bouwen om over de duinen naar de zee te kunnen kijken. Bij Niko de ligging van de weg naar de pier, en het duintje dat met de trap in zijn beeld ‘genomen’ zou kunnen worden.
Op 20 mei 2009 heeft koningin Beatrix een nieuw kunstwerk, "de Poort" van Rudi van de Wint onthuld. (Bron: website Zee van Staal)
Parkeren kan op N 52° 29.330 E 004° 35.520.
Wij wensen jullie veel kijkgenot toe bij de bezichtiging van het beeldenpark.