De caches van de Bob Evers serie hebben tot oktober 2008 in Kampen gelegen, gemaakt door team de Billabong
Omdat er nog steeds veel liefhebbers van deze serie zijn, heb ik besloten om de Bob Evers serie opnieuw tot leven te brengen. Met toestemming van team de Billabong heb ik de serie overgenomen. Een deel van de originele teksten, puzzels en plaatjes is in deze serie verwerkt, en natuurlijk zijn de locaties verplaatst.
Deze serie caches is gebaseerd op de boeken van de Bob Evers serie. Deze reeks boeken bestaat uit 50 delen waarvan de eerste uitgegeven is in 1949, en de laatste in 2003. Tot deel 33 is het geschreven door Willy van der Heide, en vanaf de voltooing van deel 33 tot en met deel 50 zijn de boeken geschreven door Peter de Zwaan.
Sinds kort is Peter de Zwaan bezig met het schrijven van drie nieuwe Bob Evers boeken. Zie bobevers.nl en www.peterdezwaan.nl
In 1943 is door Willy van der Heide "3 jongens in de stille zuidzee" uitgegeven met in de hoofdrol Rob Evers. In 1949 heeft hij dit verhaal gebruikt als uitgangspunt voor de serie Bob Evers. Toen is de naam veranderd van Rob naar Bob Evers.
De boeken beschrijven de wereldwijde avonturen van Jan Prins, Arie Roos en Bob Evers. Uitgegeven als jongensboek, maar door de spanning en de vele humor hierin zijn de boeken ook een zeer geliefd leesmateriaal voor de ouderen.
Meer informatie over de boeken is te lezen op internet: www.bobevers.nl
In elke cache van deze serie zit een code. Die heb je nodig om de laatste cache te vinden.
Bob Evers 4, Lage streken in Londen
Om een klusje te doen in opdracht van zijn vader, had Bob de kanaaltrein naar Londen genomen. De klus zou waarschijnlijk maar een week duren, en onze Amerikaanse vriend zou zich hierna weer bij zijn vrienden in Nederland vervoegen om verder te gaan zoeken naar schatten.
Bob kwam ’s morgens vroeg in Londen aan. “Eerst maar eens een behoorlijk Engels ontbijt naar binnen slaan, dacht hij, en ging het eerste café/restaurant in die hij tegenkwam.
Na een overvloedig ontbijt van ham, spek en witte bonen praaide hij een taxi en gaf het adres op. “Elite Carlton Hotel” zei hij.
De chauffeur keek Bob aan of hij wel vermogend genoeg zou zijn om daar in te mogen komen.
De taxichauffeur bedacht dat dit misschien wel een rijkeluiszoontje zou kunnen zijn en reed de afstand naar het hotel in een tijd die zeer waarschijnlijk een record zou zijn als dit geregistreerd zou zijn door mensen van het Guinness book of records.
Voor de ingang van het Elite Carlton Hotel in Londen wachtte een donkerblauwe Ford op het moment dat Bob naar buiten kwam om aan zijn opdracht te beginnen.
Aan het stuur zat een man met dicht peper-en-zoutkleurig haar die, toen hij Bob aan
zag komen, het portier van binnen opende. Hij werd door een andere man die in de buurt was gegrepen en de auto ingesleurd.
„Rijden maar!” beval hij de chauffeur.
De Ford trok op; de ontvoerder stak een hand in de binnenzak van zijn jas en haalde daaruit een klein, maar grimmig uitziend pistool, dat hij even aan Bob liet zien,
vervolgens op hem richtte en daarna met zijn hoed bedekte.
„Stribbel niet tegen, jongen,” waarschuwde hij Bob. „We zullen je moeten blinddoeken.”
„En waarom?” informeerde Bob.
„Omdat wij het niet nodig vinden dat je ziet waar we je heen brengen,” was het korte antwoord.
De chauffeur grinnikte en voegde er sarcastisch aan toe: „Dacht je soms dat het was om de stofjes uit de poppetjes van je oogjes te houden?”
Bob moest zichzelf bekennen, dat dit blinddoeken hem een tikje opluchtte. Men blinddoekt nu eenmaal geen mensen als men van plan is, hen van kant te maken,
want dat is dan een overbodige voorzorg.
In het kwartier dat volgde concentreerde Bob al zijn zintuigen en hersens op pogingen, uit te kienen wat voor soort weg zij ongeveer volgden. Allereerst merkte hij op, dat de auto ongeveer evenveel malen heuvelopwaarts ging als afwaarts. Voorts voelde Bob, dat de zon nu eens links op zijn wangen scheen, dan weer rechts op een van zijn handen. Enkele malen ook brandde de zon door het
achterraampje in zijn nek. Dat wees er op, dat men niet in rechte lijn reed. Met ongeregelde tussenpozen vernam hij het lawaai van een passerende bus.
„Hé!” dacht Bob. „We rijden òf over een als een serpentine slingerende weg, òf de kerels rijden met opzet alsmaar in kurkentrekkerbanen rond om me absoluut de
tel kwijt te doen raken.” Bob ging nu speciaal letten op de beweging van de zon. Een weg namelijk, die sterk slingert, heeft eerst de zon van links, dan van voren, dan
van rechts, dan wéér van voren. Maar na verloop van tijd besefte Bob dat zij de zon eerst van achteren hadden gehad, vervolgens van rechts, daarna van voren, van
links en eindelijk weer van achteren. Dat kon alleen maar als zij op één of andere manier in een cirkel
hadden gereden.
„Ik wil al mijn handbeschilderde dassen vergokken dat ze me door de buitenwijken van Londen rondrijden,”
dacht Bob.
Bob zat heel rustig en luisterde naar de geluiden om hem heen, maar onderwijl werkten zijn hersens machtig snel.
“Wie moeten dit nou weer zijn?” dacht hij.
“Wilden ze de codes die gevonden zijn in de caches?” Dan moeten ze toch niet bij mij zijn?
Gangsters, valsemunters, Mexicaanse bandieten en zeerovers zijn we te leep en te vlug afgeweest, en een van deze bandieten is degene die mij op een stomme manier te pakken heeft als een stel koekenbakkers in een atoomfabriek.
„Halt!” beval de man met het pistool. De Ford remde scherp af en stopte.
„Zo!” zei de ontvoerder nadat een huis is binnengegaan, en grinnikte boosaardig. „Het zit je toch niet zo glad als je wel dacht, hè?”
„Het leven is vol van dingen die niet glad zitten,” antwoordde Bob. „Net zoals de paling zei tegen het haakje dat hem ving.”
De man rukte de blinddoek van Bob’s gezicht.
Aan het plafond brandde een ouderwetse kroon met kristallen balletjes en buisjes. De meubilering was eveneens ouderwets: geheel en al rood mahonie en wat
versleten, rood pluche. De tafel in het midden van het vertrek was ovaal van vorm.
De man in de kamer tegenover Bob was kort en dik, met blauwzwarte haren en dikke wenkbrauwen. Hij had een grote, glazen schaal voor zich staan, die kennelijk als drijfschaal voor bloemen was bedoeld, maar waarin hij nu sinaasappelen zat te pellen die hij uit een grauwpapieren zak haalde, voor zich op tafel.
„Zoek zijn zakken na!” beval hij met een hoge, scherpe stem. Hij stak een kwart sinaasappel in zijn mond. Maar de vrucht scheen zuur te zijn, want hij trok zijn mond al kauwende tot een tuit en dat gaf hem een zo vuil kijkend en gemeen gezicht dat Bob er bijna van moest lachen. Intussen begon de eerste man Bobs zakken leeg te halen.
Alles werd op tafel gegooid: papier, paspoort, portefeuille met inhoud. De dikkerd at haastig een tweede part van zijn sinaasappel op en pakte de geocache uitdraai met de gevonden codes en begon die te lezen.
Daarna liet hij ze aan de andere man zien. Zij keken elkaar aan.
„Wacht hier!” beval de dikkerd en gingen samen de kamer uit.
Vijf minuten later kwam hij alleen terug, ging weer achter de tafel zitten, deelde de rest van de sinaasappel in tweeën en vroeg kortaf, in het Engels:
„Ik wil de waarheid weten. Mijn baas heeft mij opdracht gegeven om uit jou het een en ander los te peuteren over de caches die jullie hebben gevonden. Waar zijn de andere codes?”
"Kijk, hier is een papier met coördinaat die wij nu nog niet hebben gevonden, maar dat komt wel, en wij willen ze allemaal"
Bob haalde de schouders op en zei dat ze verder geen codes hadden, en dat er verder niets bijzonders in de kistjes zaten. De dikkerd bleef hem grimmig ondervragen, alsmaar sinaasappels etend en pellend, maar het bracht hem geen stuk verder.
De dikkerd draaide zich met de stoel om, om nieuwe sinaasappels te pakken wat achter hem op een tafeltje lag, maar in de glanzende lak van een kast zag hij iets bewegen. Hij keerde zich om . . . Bob had een zware kandelaar van de tafel gegrist en omgekeerd in de vuist geheven sloeg hij toe. Het was zijn bedoeling geweest, de man met één tik bewusteloos te meppen, maar juist in de seconde dat Bobs vuist daalde, had de man zich omgedraaid. Hij dook opzij weg en Bob sloeg mis en had moeite om zijn evenwicht te bewaren. Bob herstelde zich snel, en viel op de man aan als een goedgetrainde jachthond. Hij gebruikte een judogreep, tilde kort en fel en smeet de vent ruggelings op het bureau, bovenop de sinaasappelen die in sinaasappelsap met vruchtvlees veranderden. Hij hield echter nog steeds het pistool in de hand geklemd.
Bob zette zijn knieën in demaag van de man, met een hand voor diens mond en een hand om zijn keel. Na deze actie gaf de man geen kik meer. Bob gaf hem haastig een mep met de kandelaar achter het oor. De man zakte weg in een diepe bewusteloosheid. Bob pakte zijn papieren, het papiertje van de dikke en het pistool, en liep omzichtig richting de buitendeur. "Hoop niet dat iemand het rumoer heeft gehoord" zei Bob in zichzelf. Gelukkig kon hij zonder verdere problemen het pand verlaten. Hij liep richting station om daar Jan en Arie te waarschuwen, en het papiertje met de coördinaten door te faxen, en daarna de trein naar Nederland nemen om erachter zien te komen wie er achter deze ontvoering zit.
Helaas hadden de ontvoerders wel de lijst met gevonden codes in hun bezit. "Tja, het is niet anders" zei Bob tegen zichzelf. Hierdoor zullen zijn vrienden in Nederland nog wat problemen krijgen, maar daarover meer in de volgende cache.
Ga naar bovenstaand coördinaat.
In deze cache vind je een code voor Bob Evers 6.
De volgende code vind je in Bob Evers 5, "Bezigheden aan de bosrand"
Let op, door het bladerdek kan er afwijking voorkomen.