Por favor mira a foto “spoiler” e le “Additional hints”.
Por favor mira la foto “spoiler” y lee “Additional hints”.
Please see the spoiler picture and read the additional hints.
Galego Castellano English Saltar texto
Son consciente da grande dificultade que supón buscar este tesouro sen ser visto. O lugar está sempre moi concorrido, por iso aconsello buscalo cando se amosa a “sombra”. Necesitas levar bolígrafo. Por favor déixao exactamente no mesmo lugar.
Este caché sitúase na Quintana de Mortos, praza moi interesante para visitar e da que se pode atopar moita información na Internet, o verdadeiro obxectivo do tesouro é a misteriosa sombra que aparece á noitiña, o mellor momento para buscalo. Aínda que cada vez é máis coñecida, pasa desapercibida para a maioría dos visitantes e incluso para moitos picheleiros (Explicado en GC1R6AT - Broma picheleira e algo máis).
De quen é a sombra?
Hai quen di que é dun peregrino que veu a Compostela para quedar, don Gaiferos de Mormaltán. Outros din que pertence a un cura que paga así o pecado do seu amor.
Don Gaiferos de Mormaltán
Hai un romance galego, cantado ás portas da catedral que xurdiu dun feito histórico, a morte en 1137 de Guillerme X, Duque de Aquitania diante do altar do Apóstolo. Este feito foi recollido e idealizado, por algún trobador, que compuxo un dos máis belos romances de tema xacobeo en lingua galega. Guillerme X, sendo xa un vello, decidiu peregrinar a Compostela baixo o nome cabaleiresco de Gaiferos de Mormaltán, probablemente pola necesidade espiritual de limpar algún sentimento de culpa e deixar en paz a súa alma, conseguiu rematar o camiño pero faleceu na catedral. E hoxe segue alí a súa sombra.
A continuación tedes o romance de autor descoñecido: (Ver en Youtube cantado por Faustino Santalices)
I onde vai aquil romeiro, meu romeiro a donde irá,
camiño de Compostela, non sei se alí chegará.
Os pés leva cheos de sangue, xa non pode máis andar,
malpocado, probe vello, non sei se alí chegará.
Ten longas e brancas barbas, ollos de doce mirar,
ollos gazos leonados, verdes como a auga do mar.
-I onde ides meu romeiro, onde queredes chegar?
Camiño de Compostela donde teño o meu fogar.
-Compostela é miña terra, deixeina sete anos hai,
relucinte en sete soles, brilante como un altar.
-Cóllase a min meu velliño, vamos xuntos camiñar,
eu son trobeiro das trobas da Virxe de Bonaval.
-I eu chámome don Gaiferos, Gaiferos de Mormaltán,
se agora non teño forzas, meu Santiago mas dará.
Chegaron a Compostela, foron á Catedral,
Ai, desta maneira falou Gaiferos de Mormaltán:
-Gracias meu señor Santiago, aos vosos pés me tes xa,
si queres tirarme a vida, pódesma señor tirar,
porque morrerei contento nesta santa Catedral.
E o vello das brancas barbas caíu tendido no chan,
Pechou os seus ollos verdes, verdes como a auga do mar.
O bispo que esto oíu, alí o mandou enterrar
E así morreu señores, Gaiferos de Mormaltán,
Iste é un dos moito miragres que Santiago Apóstol fai
O cura namorado
Esta outra lenda, sen base histórica, conta que un cura se namorou dunha monxa de clausura do convento de San Paio de Antealtares, edificio que pecha a praza polo leste. Estes dous pecadores reuníanse decote na Quintana, aproveitando a escuridade da noite. O cura, fondamente namorado, propúxolle á monxa escapar xuntos, liberarse dos votos de celibato e de clausura e iniciar unha nova vida, xunguidos polo amor e lonxe de Compostela. Para pasar desapercibidos fuxirían disfrazados de peregrinos, despois dunha longa noite de espera a súa namorada non se presentou, tal foi a frustración e o ardor do cura pola súa amada que cada noite acode á cita, co seu disfrace de peregrino por se aparece fuxir para sempre. E así todas as noites.
A Quintana
En galego quintana refírese xeralmente ao adro da igrexa que servía de cemiterio, a Quintana de Mortos antes foi cemiterio.
A parte superior das escaleiras coñécese como Quintana de Vivos e entre ambas están as escaleiras, que ben poden simbolizar o tránsito entre a vida e a morte, nelas sempre hai xente parolando, lendo, tomando o sol... A praza está rodeada no oeste pola catedral, aquí está a Porta Santa e facendo esquina a torre do reloxo ou da Berenguela.
Ao leste encontrase a igrexa e o mosteiro de San Paio de Antealtares fundado no s. IX. A construción actual é dos s. XVII e XVIII, desde o ano 1499 está ocupado por monxas de clausura. A través da igrexa accedese ao Museo de Arte Sacra. No centro do muro que pecha a Quintana, unha lápida lembra a formación do Batallón Literario organizado polos universitarios composteláns para a defensa de Galicia contra as tropas de Napoleón.
Ao sur está a casa da Conga, edificio barroco de principios do s. XVIII construído para vivenda dos cóengos da catedral, hoxe ocupada por restaurantes e cafeterías, que estenden a súas terrazas na praza. Tamén está a sede do Colexio de Arquitectos de Galicia.
E por último, cara ao norte a casa da Parra (a da dereita), construída no s. XVII e hoxe dedicada a sala de exposicións, destacando a monumental cheminea, antes símbolo da posición do propietario.
Galego Castellano English Saltar texto
Soy consciente de la gran dificultad que supone buscar este tesoro sin ser visto. El lugar está siempre muy concurrido, por eso aconsejo buscarlo cuando se muestra la “sombra”. Necesitas llevar bolígrafo. Por favor déjalo exactamente en el mismo lugar.
Este caché se sitúa en la Quintana de Mortos, plaza muy interesante para visitar y de la que se puede encontrar mucha información en Internet, el verdadero objetivo del tesoro es la misteriosa sombra que aparece al anochecer, el mejor momento para buscarlo. Aunque cada vez es más conocida, pasa desapercibida para la mayoría de los visitantes e incluso para muchos picheleiros (Explicado en GC1R6AT - Broma picheleira e algo máis).
¿De quién es la sombra?
Para unos es de un peregrino que vino a Compostela para quedarse, don Gaiferos de Mormaltán y otros dicen que pertenece a un cura que paga así por el pecado de su amor.
Don Gaiferos de Mormaltán
Hay un romance gallego, cantado a las puertas de la catedral que surgió de un hecho histórico, la muerte en 1137 de Guillermo X, Duque de Aquitania delante del altar del Apóstol. Este hecho fue recogido e idealizado, por algún trovador, que compuso uno de los más bellos romances de tema jacobeo en lengua gallega. Guillermo X, siendo ya un viejo, decidió peregrinar a Compostela bajo el nombre caballeresco de Gaiferos de Mormaltán, probablemente por la necesidad espiritual de limpiar algún sentimiento de culpa y dejar en paz su alma, consiguió concluir el camino pero falleció en la catedral. Y hoy sigue allí su sombra.
A continuación tenéis el romance de autor desconocido: (Ver en Youtube cantado por Faustino Santalices)
I onde vai aquil romeiro, meu romeiro a donde irá,
camiño de Compostela, non sei se alí chegará.
Os pés leva cheos de sangue, xa non pode máis andar,
malpocado, probe vello, non sei se alí chegará.
Ten longas e brancas barbas, ollos de doce mirar,
ollos gazos leonados, verdes como a auga do mar.
-I onde ides meu romeiro, onde queredes chegar?
Camiño de Compostela donde teño o meu fogar.
-Compostela é miña terra, deixeina sete anos hai,
relucinte en sete soles, brilante como un altar.
-Cóllase a min meu velliño, vamos xuntos camiñar,
eu son trobeiro das trobas da Virxe de Bonaval.
-I eu chámome don Gaiferos, Gaiferos de Mormaltán,
se agora non teño forzas, meu Santiago mas dará.
Chegaron a Compostela, foron á Catedral,
Ai, desta maneira falou Gaiferos de Mormaltán:
-Gracias meu señor Santiago, aos vosos pés me tes xa,
si queres tirarme a vida, pódesma señor tirar,
porque morrerei contento nesta santa Catedral.
E o vello das brancas barbas caíu tendido no chan,
Pechou os seus ollos verdes, verdes como a auga do mar.
O bispo que esto oíu, alí o mandou enterrar
E así morreu señores, Gaiferos de Mormaltán,
Iste é un dos moito miragres que Santiago Apóstol fai
El cura enamorado
Esta otra leyenda, sin base histórica, cuenta que un cura se enamoró de una monja de clausura del convento de San Paio de Antealtares, edificio que cierra la plaza por el este. Estos dos pecadores se reunían con frecuencia en la Quintana, aprovechando la oscuridad de la noche. El cura, profundamente enamorado, le propuso a la monja escapar juntos, liberarse de los votos de celibato y de clausura e iniciar una nueva vida, unidos por el amor e lejos de Compostela. Para pasar desapercibidos huirían disfrazados de peregrinos, tras una larga noche de espera su enamorada no se presentó, fue tal la frustración y el ardor del cura por su amada que cada noche acude a la cita, con su disfraz de peregrino por si aparece huir para siempre. Y así todas las noches.
A Quintana
En gallego quintana se refiere generalmente al atrio de la iglesia que servía de cementerio, a Quintana de Mortos antes fue cementerio.
La parte superior de las escaleras se conoce como Quintana de Vivos y entre ambas están las escaleras, que bien podrían simbolizar el tránsito entre la vida y la muerte, en ellas siempre hay gente charlando, leyendo, tomando el sol... La plaza está rodeada al oeste por la catedral, aquí está la Porta Santa e haciendo esquina la torre del reloj o de la Berenguela.
Al este se encuentra la iglesia y el monasterio de San Paio de Antealtares fundado en el s. IX. La construcción actual es de los s. XVII y XVIII, desde el año 1499 está ocupado por monjas de clausura. A través de la iglesia se accede al Museo de Arte Sacra. En el centro del muro que cierra la Quintana, una lápida recuerda la formación del Batallón Literario, organizado por los universitarios compostelanos para la defensa de Galicia contra las tropas de Napoleón.
Al sur está la casa de A Conga, edificio barroco de principios del s. XVIII construido para vivienda de los canónigos de la catedral, hoy ocupada por restaurantes y cafeterías, que extienden sus terrazas en la plaza. También está la sede del Colexio de Arquitectos de Galicia.
Y por último, hacia el norte la casa de la Parra (la de la derecha), construida en el s. XVII y hoy dedicada a sala de exposiciones, destacando la monumental chimenea, antes símbolo de la posición del propietario.
Galego Castellano English Saltar texto
I am aware of the great difficulty of searching for this treasure without beeing seen. This place is always full of people, so I suggest you to go and find the treasure when you see the shadow. You need a pen. Please leave at exactly the same place.
This place is located in “Quintana de Mortos”, a very interesting square you can visit and of which you can find much more information on the internet. The real main of the treasure has to do with the mysterious shadow that appears in the evening, since this is the best moment to go and search for it. Although it is increasingly known, it passes unnoticed to most visitors and even to many “picheleiros” (people from Santiago).
Whose is this shadow?
Some people think this is a pilgrim´s shadow, Mr Galferos de Mormaltán, who came to Compostela to stay. Many others think this shadow belongs to a priest who is paying for his sin of love
Mr Gaiferos de Mormaltán
There is a Galician romance sung at the Cathedral doors which, comes from a historic fact, the death of GuillermoX in 1137 before the altar of the apostle. This fact was taken and idealized by some troubadour who composed one of the most beautiful romances in the Galician language based on the “Jacobeo”. When GuillermoX was an old man he decided to peregrinate to Compostela using the name of Gaiferos de Mormaltán, probably because of his spiritual need of clearing his feelings of blame and to leave his soul in peace. He achieved his purpose but he passed away in the Cathedral. Nowadays his shadow is still there.
You can find this romance of unknown author on youtube, played by Faustino Santalices.
I onde vai aquil romeiro, meu romeiro a donde irá,
camiño de Compostela, non sei se alí chegará.
Os pés leva cheos de sangue, xa non pode máis andar,
malpocado, probe vello, non sei se alí chegará.
Ten longas e brancas barbas, ollos de doce mirar,
ollos gazos leonados, verdes como a auga do mar.
-I onde ides meu romeiro, onde queredes chegar?
Camiño de Compostela donde teño o meu fogar.
-Compostela é miña terra, deixeina sete anos hai,
relucinte en sete soles, brilante como un altar.
-Cóllase a min meu velliño, vamos xuntos camiñar,
eu son trobeiro das trobas da Virxe de Bonaval.
-I eu chámome don Gaiferos, Gaiferos de Mormaltán,
se agora non teño forzas, meu Santiago mas dará.
Chegaron a Compostela, foron á Catedral,
Ai, desta maneira falou Gaiferos de Mormaltán:
-Gracias meu señor Santiago, aos vosos pés me tes xa,
si queres tirarme a vida, pódesma señor tirar,
porque morrerei contento nesta santa Catedral.
E o vello das brancas barbas caíu tendido no chan,
Pechou os seus ollos verdes, verdes como a auga do mar.
O bispo que esto oíu, alí o mandou enterrar
E así morreu señores, Gaiferos de Mormaltán,
Iste é un dos moito miragres que Santiago Apóstol fai
The priest in love
There is another legend which says that a priest fell in love with a nun of the closed order of San Paio de Antealtares Convent, building that enclosed the square by the East side. These two people living in sin gathered in the Quintana very often taking advantage of the darkness of the night. The priest, deeply in love, asked the nun to run away together to free themselves from the vows of celibacy and cloister, in order to start a new life together far away from Compostela. They would dressed up as pilgrims to run away and pass unnoticed. After a long night wating, his beloved did not show up. His frustration was so big and his love so deep that he still goes to the date every single night wearing his pilgrim fancy dress just in case she decides to turn up and run away with him.
A Quintana
In Galician language “quintana” makes reference to the atrium of the church which was generally used as a cementary. Formerly the “Quintana de Mortos” was a cementary.
The higher part of the stairs is known as “Quintana de vivos” and the stairs are between both parts. These stairs could represent the movement from life to death. People usually sit on these stairs to talk, read, sunbathe… and so on. The square is surrounded by the Cathedral in the west, here we find the “Holy Door”(Porta Santa) and the clock Tower or Berenguela Tower.
The Church and the San Paio of Montealtares Monastery founded in IX century are placed in the East part. The present building is from XVII-XVIII centuries, and cloister nuns have been living here since 1499. You can access to the Sacred Art Museum across the Church. There is a gravestone in the centre of the wall enclosing the “Quintana, which remembers the formation of the “Literary Group” formed by university students from Compostela in order to defend Galicia from the troops of Napoleon.
The house ”A Conga” is in the south part of the square. It is a baroque building from the beginningof XVIII century built as a residence for the canons of the Cathedral. Nowadays it is occupied by restaurants and cafes whose tables are placed outside using part of the square as terraces. We also find the Galician Architecture School here.
Finally, the house of “A Parra” is placed in the north part of the square (it is the one on the right side). It was built in XVII century and nowadays it is devoted to exhibitions. It is important to emphasize the monumental chimney which used to be the owner’s status symbol.
Inicio Home