refuxio no Teixadal de Casaio
-
Difficulty:
-
-
Terrain:
-
Size: 
(regular)
Please note Use of geocaching.com services is subject to the terms and conditions
in our disclaimer.
O Teixedal de casaio é un bosque milenario no medio do Macizo de Pena Trevinca que cando entras nel parece que o tempo retrocedera.
Esta explicación está copiada de www.manuelgago.org/blog.
Mellor ca quen sabe non o vou explicar eu.
Aínda que tecnicamente non é un cumio, para saír e chegar ao Teixedal de Casaio hai que pasar por cimeiras e cordais situados por riba dos 1.800 metros, nun contorno de alta montaña, con climatoloxía inestábel, eternas distancias e horizontes enormes, así que clasificaremos a visita ao Teixedal de Casaio como parte do Proxecto Dous Miles!
O Teixedal de Casaio é un lugar excepcional: o bosque máis recóndito e, posíbelmente, o máis antigo do noso país. Só xuntar eses dous calificativos a un lugar xa o converte, de seu, nun lugar mítico. Alí, nun perdido e estreito val afundido baixo o macizo de Pena Trevinca, sobrevive unha marabilla biolóxica: o Teixedal de Casaio. O bosque de teixos máis occidental de Europa, a última lembranza do hábitat dunha especie, o teixo, que foi moi abundante en Galicia e con grandes valores simbólicos. Diante da invasión romana, os castrexos envelenáronse con teixo. E a madeira de teixo fixo os barcos das armas e buques de guerra dos exércitos e armadas nobiliares e reais. O teixo é de seu de lento crecemento e non puido resistir a depredación humana. Só estes de Trevinca: este bosque leva aquí desde a Era Terciaria.
Que o Teixedal quede a catro horas e media de camiño (polo itinerario longo, ver anterior post), despois de atravesar un complexo mineiro empregado durante a Guerra Civil como un deses negados campos de concentración franquistas, é un paso máis do camiño iniciático que supón. Ao subir o monte do Seixo, de súpeto ábrense os cumios nevados de Pena Trevinca, e os vales adéntranse profundos e cargados de árbores.
Un non se espera atopar o que alí está, se o mira con ollos atentos. Que ninguén busque Fangorn, ou a Reserva de Muniellos. O Teixedal é moi pequeno, uns trescentos teixos e unha infinidade doutras especies arbóreas en seis hectáreas. Había cereixos silvestres, todo tipo de carballos, os freixos, os ameneiros, hedra por todas partes, humidade, enormes e descoñecidas plantas. Ao camiñar polo Teixedal -non esaxero-, un tiña a sensación que entraba á parte esquecida da enciclopedia botánica do país, e cada paso era unha nova pranta pola que preguntarse ou fascinarse. Alí hai especies e variedades que nunca tiña visto. E están os teixos. Por todas partes. Son as árbores máis escuras das fotos. Soturnas, baixas, e todas centenarias. Mentres no fondo do val estouran os barrenos das canteiras, eles durmen no lugar máis perdido do país. Dos cumios baixa un río cargado da friaxe da neve. Alí dentro, na espesura, o día faise case noite e a auga nos acalma. Comemos en silencio. Calamos todo o tempo. Dobrámonos baixo as ponlas. O bosque máis raro, máis antigo, máis fermoso. O Teixedal de Casaio.
Additional Hints
(Decrypt)
Rfgá ntbpunqb ab zrqvb qnf crqenf qn cnerqr qha ershkvb dhr unv aha pyneb ab zrqvb qb grvknqny