HABITAT 1975 Een doos vol foto's Multi-Cache

LET OP!! De omgeving is aan het veranderen, het bejaardenhuis waar ik een weekend baantje had (Eijkenhoven) wordt op dit moment (januari 2015) gesloopt dus het beeld van de omgeving zal veranderen, heeft echter geen invloed op de cache.

HABITAT 1975 - EEN DOOS VOL FOTO'S

Let op zelf een pen meenemen

Heb ik dat? Loop ik de zoldertrap af, laat ik de schoenendoos met jeugdfoto's uit mijn handen vallen. Met een harde klap stuitert de doos vol herinneringen de trap af. Breken doen de foto's niet ze zitten immers niet in een lijst maar toch is het een kleine ramp. Vorige winter was ik juist een heel weekend bezig geweest om alle foto's uit te zoeken, te selecteren, te sorteren en ze op volgorde te leggen. Daar onder aan de trap ligt nu een weekend werken op de tegels van de gang. Nog een geluk dat de foto's nog wel gesorteerd zijn op jaartal/periode en een beetje op gebeurtenissen. Zo stonden er collecties met vakantie foto's Zwitserland, huis in Amsterdam, uitgaansleven jaren 80 etc. allemaal in aparte dozen op de zolder. De doos die nu uit mijn handen is gevallen was de gesorteerde selectie die bij mijn lagere school periode hoorde. Foto's uit pakweg 1975 toen ik als 10 jarig jochie in de vierde klas van de Klimop school zat. Foto's van mijn woonomgeving, de school, het ouderlijkhuis... Ik noem deze doos met foto's 'Habitat 1975'.


FOTO # 000



Ik ben bezig om een album met daaraan gekoppeld geschreven herinneringen samen te stellen voor mijn dochter Mila. Mijn moeder is recentelijk overleden en in een vlaag van jeugd-sentiment ben ik op de dag van haar overlijden door mijn oude buurtje gaan lopen. Mijn moeder woonde al een negen jaar niet meer in de woning die in de periode van 1975 mijn ouderlijkhuis was. Maar juist die oude buurt waarin ik was opgegroeid bracht mij herinneringen uit het verleden. Het was leuk om weer door de bekende straten en steegjes te lopen en als uit het niets kwamen er herinneringen boven die ik eigenlijk al lang was vergeten. Maar door bepaalde dingen te zien werden er onbewust herinneringen uit het verre verleden wakker geschud. Al die tijd waren die herinneringen latent aanwezig geweest maar ondergesneeuwd geraakt door het heden. Op sommige locaties lijkt het dat de tijd heeft stil gestaan. Op andere punten is er juist weer de teleurstelling omdat, voor mij dierbare, situaties ingrijpend zijn veranderd. Mijn lagere school lijkt helemaal niet meer op de Klimop school zoals deze nog in mijn geheugen zat. Hele speelvelden zijn opgeofferd aan bijgebouwen en mijn voormalige middelbare school is zelfs helemaal verdwenen.


FOTO # 001



Het was mij tevens opgevallen hoe weinig ik eigenlijk over de jeugd van mijn ouders weet. Ik zeg weinig maar eigenlijk weet ik tot op de dag van vandaag helemaal niets over de jeugd van mijn ouders. Ja ik heb mijn vader wel horen vertellen dat hij tijdens de hongerwinter bloembollen heeft moeten eten en dat hij bij die gedachte alleen al weer misselijk werd. Maar veel meer verhalen over de jeugd van mijn ouders zijn mij nooit verteld. Wat deed mijn vader toen hij een jaartje of zestien was? Hoe zag zijn leven er uit? In welk huis is mijn moeder ooit opgegroeid en hoe heeft ze mijn vader ooit ontmoet? Het is jammer en misschien zelfs en beetje raar dat dit allemaal vragen zijn waar ik geen antwoord op kan geven. Alle vragen kan ik nu niet meer stellen omdat mijn beide ouders zijn overleden.

FOTO # 002



En dit heeft mij dus op het idee gebracht om voor mijn dochter het verhaal over mijn jeugd op papier te zetten, en haar op deze manier deel uit te laten maken van mijn verleden. Ik was de afgelopen maanden al flink aan het schrijven geslagen en juist vandaag was ik van plan om de foto's bij de verhalen uit het dagboek te plakken. Van dat plakken zal wel weinig terecht komen, eerst zal ik de foto's die onder aan de trap liggen opnieuw uit moeten zoeken. Nu weet ik dat geocachers goede (uit)zoekers zijn en daarom heb ik jouw hulp ingeroepen om de foto's bij de juiste verhalen te plaatsen. Je zal zo een aantal van mijn jeugdherinneringen uit de periode 1970-1980 lezen en zien. Her en der heb ik in de verhalen aangegeven dat er een foto geplaatst moet worden. En her en der staan wat losse aantekeningen en krabbels vermeld.


FOTO # 003



Noteer de letters die bij de (Vet gedrukte) vragen staan en koppel deze aan het getal van de foto welke bij het betreffende verhaal hoort. Nu heb ik nog niet alle foto's uitgezocht dus zijn nog lang niet alle foto's nodig om mijn verhalen beeldend te maken voor mijn dochter. Deze foto's zal ik later misschien nog wel gebruiken als ik nog meer verhalen op papier ga zetten. Ik ben mij er van bewust dat het een ontzettende grote stapel foto's is en dat ik jou met best een vervelende klus opzadel. Maar ik en vooral Mila zullen jou dankbaar zijn als je de foto's voor ons hebt uitgezocht. Als je de klus hebt geklaard dan wacht er natuurlijk een beloning in de vorm van een zorgvuldig geplaatste stash.


FOTO # 004



Het uitzoeken en sorteren van de foto's is best veel werk, en met een beetje pech moet je flink wat papierwerk uitprinten, maar het is de moeite waard. Ik heb veel aandacht aan mijn verhalen en foto's besteed. Het leuke is wel dat vooral ook kinderen ontzettend goed ontwikkeld zijn als het gaat om het visuele geheugen. Deze cache is dan ook uitermate geschikt om samen met de kinderen op te lossen. Vooral ook omdat het mijn verhaal verteld van toen ik een jaartje of tien oud en dus zelf nog een kind was. Deze cache zal je langs allerlei kindvriendelijke locaties brengen waar leuke, ontroerende of spannende verhalen aan zij gekoppeld. Bekijk de foto's vooraf goed en neem ze goed in je op want dat zal het tijdens het lopen van de weg door mijn verleden een stuk eenvoudiger maken en voorkomen dat je kris-kras door mijn voormalige habitat moet lopen. Als je jezelf goed hebt voorbereid zal je een heleboel foto's direct herkennen als je door mijn oude buurtje loopt. Andere foto's zijn weer moeilijker te plaatsen omdat de omgeving is veranderd. Omdat ik de foto's een aantal maanden geleden al een keer heb uitgezocht is het wel zo dat alle foto's ook daadwerkelijk in mijn voormalige habitat zijn gemaakt. Dus wat dat betreft zitten er geen flauwe instinkers in de verhalen of de foto's.


FOTO # 005



Nu ik de verhalen op papier schrijf zijn er voldoende momenten waarop ik denk: 'Wat een rotjong ben ik geweest'. Maar niets is minder waar: ik was best een braaf jochie. Maar het is een feit dat vooral de 'heftige' herinneringen je het beste bij blijven. De kleine herinneringen zoals spelen in het zwembadje in de achtertuin zijn niet de dingen die je direct op papier zal zetten. Probleem is wel dat als je alle 'heftige' verhalen zo achter elkaar leest je en verkeerd beeld van mij kan krijgen.

Ik kon ook uren achtereen bezig zijn met het in elkaar zetten van bouwpakketjes en op latere leeftijd was ik weer helemaal bezeten van 27MC bakkies. Tegenwoordig is het allemaal Facebook, pingen, SMS-en, mailen en internetten. Maar destijds maakte ik helemaal de blits met mijn 27MC bakkie. Het grappige is dat je aan de achtergevel van mijn voormalige ouderlijkhuis nog steeds een restant van deze hobby kan zien, het is een detail maar als je goed kijkt kan je nog iets zien.


FOTO # 006



Mijn vader had samen met de buurman een antenne van 7,5 meter aan de achtergevel geplaatst en zodoende kon ik nog verder praten met mijn bakkie en werd mijn netwerk van 'virtuele vrienden' nog groter. Grappig is dat ik spreek over virtuele vrienden een term die ik tegenwoordig nog steeds gebruik voor mensen die ik eigenlijk alleen via het internet ken. De verhalen in dit dagboek gaan echter over mijn echte vrienden en de avonturen die ik met hun beleefde rond het jaar 1975.


FOTO # 007



Sommige verhalen dateren uit een latere periode en er zijn plannen om meerdere caches in deze serie te maken. In dat verband is het goed te vermelden dat er uiteindelijk ook een bonus-cache beschikbaar komt. En om die bonus-cache te vinden heb je allerlei gegevens nodig uit de hele serie Habitat caches. Bewaar alle gegevens die je verzameld dus goed en lees her en der tussen de regels door om aanwijzingen op te pikken die van belang kunnen zijn om andere caches in de serie te vinden. Het kan je ontzettend helpen als je op een landkaart of plattegrond wat aantekeningen maakt. Deze komen je straks of later zeker van pas.


FOTO # 008



In mijn jeugd was er nog niet zoiets als Gps-ontvangers en dus zal een groot deel van de cache-omschrijving niet bestaan uit de bekende coördinaten. Het grootste deel van de cache is visueel uitgeschreven, observeer je omgeving goed als je aan de reis door mijn jeugd gaat beginnen.

Als het goed is sta je nu aan het begin van een straat. De straat heet van den Berghlaan. Feitelijk is het niet één straat maar meer een hele wijk waarin een heleboel straten de naam v/d Berghlaan dragen. Je staat nu in mijn habitat van 1975, kijk goed om je heen en neem de wijk in je op. Om je alvast te oriënteren: Afhankelijk van hoe je staat zie je links, recht, voor of achter je een hoog gebouw staan. Dat was in mijn jeugd bejaardentehuis Eijkenhove, daar heb ik vanaf pakweg mijn 16-en, als weekend baantje, in de keuken gewerkt.
AANVULLING APRIL 2015, Het voormalige bejaardentehuis is de afgelopen weken gesloopt en er rest nu niets meer dan een braak liggend terrein waar o getwijfeld nieuwbouw zal verschijnen.
Langs Eijkenhove loopt een weg die ik altijd de grote weg noemde en jij staat nu in een van de straten die v/d Berghlaan heet. In deze straat woonde ik met mijn ouders, mijn zusje en mijn broertje. Loop de straat maar eens in en kom er achter wat mijn ouderlijkhuis was. Dus je laat Eijkenhove achter je en betreedt mijn voormalige habitat!


FOTO # 009



Ik ging net naar de eerste klas (eerste klas toen is huidige groep drie) toen wij vanuit Amsterdam naar Hoofddorp verhuisde en dat was wennen voor het kleine ventje van pakweg vijf/zes jaar. Ik vond het allemaal maar eng, vooral de ruimte. Ik was in Amsterdam gewend dat ik, op mijn driewieler, alleen wat rondjes rond een huizenblok kon fietsen. Maar hier was ruimte... veel ruimte... Destijds lag er recht voor ons huis een heel groot weiland dat zich uitstrekte tot aan een sloot. Dus als ik het huis aan de voorkant uitliep en de weg overstak stond ik direct in het hoge gras. Niet lang nadat wij in v/d Berghlaan waren komen wonen werden er op het weiland nieuwe huizen gebouwd. Een mooiere speeltuin kan je als kind niet krijgen: een groot bouwterrein waar je spijkers kon zoeken en stukken hout kon vinden om een hut mee te bouwen. Ik was gek op hutten bouwen, maar daar zal je later nog veel meer over lezen.


FOTO # 010



Tijd voor een eerste vraag: Waar woonde ik precies? Daar waar je bij alle andere vragen en verhalen foto's moet zoeken zal je bij wijze van uitzondering nu het huisnummer moeten geven.
A = Huisnummer ouderlijkhuis.


FOTO # 011



Ik was een echte dromer en kon bijvoorbeeld uren naar de wolken staren om daar allerlei figuren in te zien. Of gewoon naar de tegels op de vloer van het toilet kijken omdat ik daar ook allerlei figuren in kon herkennen. Ik weet nog goed dat ik op een gegeven moment een palmbomen behang in mijn slaapkamer had. En precies daar waar het hoofdeind van mijn bed was daar zag ik in de golven altijd een man die aan het verdrinken was. Natuurlijk lag er geen man in het water maar in de schuimkoppen die op de golven lagen zag ik altijd die zelfde man met zijn armen omhoog, snakkend naar adem.


FOTO # 012



Zelf heb ik op zeer jonge leeftijd een keer de verdrinkings-dood in de ogen gekeken. Ik kan mij er helemaal niets van herinneren maar tijdens een vakantie op Texel ben ik een keer voorover in een regenton getuimeld. Mijn ouders waren mij op een gegeven moment kwijt en zijn gaan zoeken en daar zagen ze alleen mijn voetjes nog uit de regenton steken. Toen mijn vader mij aan de benen uit de ton trok kwam ik proestend en naar adem snakkend tevoorschijn. Met water heb ik dus tot op heden een haat-liefde verhouding en tot op de dag van vandaag kan ik het, als ik heel diep in het zwembad duik, benauwd krijgen.


FOTO # 013



Maar toch ging ik heel vaak met mijn vriendjes zwemmen in het zwembad dat heel dicht ons huis was. In het begin hoefde ik alleen het weiland over te steken en dan aan het eind om de sloot lopen en dan rechtsaf slaan en dan langs die zelfde sloot rechtdoor lopen. Dan was ik binnen tien minuten bij het zwembad dat tegenwoordig overigens plaats heeft moeten maken voor een aantal huizen die men villa's noemt. Doodzonde want in Hoofddorp heeft men een nieuw zwembad gebouwd dat echt veel minder mooi en minder groot is dan mijn oude zwembad.


AANTEKENING





Om naar school te lopen moest ik dat zelfde weiland oversteken. Nadat op die plek de nieuwe huizen gebouwd waren liep ik altijd door de nieuwe woonwijk heen in de richting van de sloot. Ik kon ook via de grote weg gaan maar om een of andere reden liep ik bijna altijd door die nieuwe wijk heen.


FOTO # 014



Maar waar liep ik precies? Wat zag ik als ik die wijk in liep?
B = Foto #


FOTO # 015



Vanuit hier liep ik dus de wijk in, helemaal naar de achterzijde. Daar aan het eind kan je links af en loop je een stukje langs de sloot waar ik al over schreef. Toen deze wijk werd gebouwd kwamen er vooral jonge gezinnen te wonen met kinderen die voor mij eigenlijk net te jong waren om mee te spelen. Alleen Wijnand woonde hier ergens in dit nieuwbouw gedeelte. Hij was zeker een vriend van mij maar voor de rest had ik weinig met de kinderen die hier waren komen wonen. Paul, mijn jongere broertje had hier echter wel veel vriendjes wonen. Maar ik kwam hier niet zo heel vaak.


FOTO # 016



Daar aan de achterkant in een van die drive-in woningen woonde overigens een hele vervelende kerel. Het klinkt vreemd maar zijn naam was Piet Piet, nee ik schrijf het niet verkeerd zowel zijn voornaam als zijn achternaam waren Piet. Hij was buschauffeur en een ontzettende nare man, iemand die gek was op gezag.

Ik kan mij nog herinneren dat hij zijn zoontje voor straf rondjes om het blok liet rennen als deze iets had gedaan wat meneer niet aanstond. Dat klinkt bijna als en lijfstraf, zelf had ik voor de rest weinig met die 'vent' te maken tot het moment dat ik op latere leeftijd een keer bij heb in de bus wilde stappen en een conflict over mijn abonnement kreeg. Maar dat is een verhaal dat ik later misschien nog wel een keer zal opschrijven. In het kort komt het er op neer dat hij mij niet mee wilde nemen in de bus. Ik was toen een jaartje of zestien oud en wilde na en avondje stappen in Haarlem naar huis met een van de laatste bussen. Lang verhaal kort: hij riep iets in de trant van 'ik heb een hekel aan gasten zoals jij!' en hij smeet de deur van de bus dicht en liet mij achter in de Tempelierstraat. Gasten zoals ik? Was dat omdat ik een punk-shirt van The Sex Pistols droeg of omdat mijn haar niet in een scheiding zat?


FOTO # 017



Waar woonde die Piet Piet dan?
C = Foto #


FOTO # 018



Maar ik dwaal helemaal af met dat verhaal over die Piet Piet, ik was aan het vertellen hoe ik naar school liep. Ik liep dus bijna altijd die wijk door in de richting van die drive-in woningen en daar aan het eind ging ik links af en dan liep ik een kort stukje langs de sloot.


FOTO # 019



Maar wat zag ik als ik de andere kant op keek?
D= Foto #


FOTO # 020



Nu kwam ik bij een gevaarlijk punt, ik moest de grote weg oversteken, sterker nog ik moest het kruispunt over want ik moest precies schuin aan de overkant zijn om naar school te kunnen. En Dutch-crossing doe je niet op een dergelijk kruispunt en dus steek je hier netjes de weg over om aan de andere kant de volgende weg over te steken.

Hier; als je langs de sloot kijkt waar je net langs bent gelopen: daar helemaal aan het eind was het zwembad en hier achter je zie je Eijkenhove weer (AANVULLING JUNI 2015, HET VOORMALIGE BEJAARDENHUIS EIJKENHOVEN IS GESLOOPT EN NIET MEER ZICHTBAAR). Ik weet nog goed dat ik een keer samen met mijn zusje en broertje naar school liep en hier een heel gevaarlijke situatie meemaakte die heel fataal af had kunnen lopen. Met een beetje pech waren mijn ouders in één klap al hun kinderen kwijt geweest.


FOTO # 021



Vanuit de richting van het zwembad kwam namelijk een auto aangereden en op dat zelfde moment kwam er vanuit hem/haar gezien een auto van rechts. Dus vanuit de straat waaraan Linda woonde, over Linda later in dit verhaal nog veel meer. Dus die ene auto komt vanaf het zwembad gereden en krijgt een aanrijding met die auto die vanuit die andere straat kwam. Deze auto werd vol in de flank geraakt en sloeg over de kop en gleed vlak voor ons links de border van de sloot in. In mijn herinnering vloog de auto zelfs over ons heen. Maar ik betwijfel of deze herinnering wel helemaal juist is. Want een auto die over ons heen vliegt, dat klinkt erg onwaarschijnlijk. Feit is wel dat de auto ons rakelings heeft gemist.


FOTO # 022



Maar wat zie je als je in de richting van het zwembad kijkt?
E= Foto #


FOTO # 023



Wat een verhaal is het niet? Niet voor niets ben ik altijd ontzettend voorzichtig met mijn dochter. Hier in Amsterdam kan ze nog echt niet alleen naar school lopen. En dat terwijl haar school nog dichter bij is dan dat mijn basisschool destijds was.

Je kan als ouder echter niet overal bij zijn om als een beschermengel de hele dag mee te reizen. Trouwens sommige dingen moet je als ouder zelfs helemaal niet willen weten. Want over het zwembad gesproken daar heb ik samen met Pieter nog wel een keer een heel spannend avontuur meegemaakt. Pieter was op latere leeftijd een van mijn beste vrienden zoals je dat noemde. Hij woonde een eindje terug aan deze drukke weg, daar ter hoogte van de ingang van Eijkenhove (Aanvulling april 2015: Deze locatie is nu weg). Als je langs deze weg terug naar mijn huis zou lopen moet je op een gegeven moment links af mijn straat in. Als je dat echter niet doet en een heel klein stukje verder loopt komt je langs het huis waar Pieter woonde. Hij woonde in het huis naast de hoekwoning. In het zelfde blok waar Tonnie woonde met wie ik ook een hele tijd heb gespeeld.


FOTO # 024



Maar met Pieter heb ik op pakweg 19/20 jarige leeftijd dus eens iets beleefd bij dat zwembad. Zijn vriendinnetje had het net uitgemaakt en ik zat samen met een andere vriend bij hem thuis. Zijn ouders waren beide niets thuis, zijn moeder was op vakantie en zijn vader was vliegen. Maar wij zitten daar dus een beetje op de bank te hangen en Pieter staat opeens op en pakt een paar auto-sleutels die op de televisie lagen. Het waren de autosleutels van de vriendin waarmee zijn moeder op vakantie was. Pieter had op dat moment wel rijles maar nog niet zijn rijbewijs. Wij stappen dus met z'n drietjes in die auto, ik zit achterin. Die andere vriend zit voorin terwijl Pieter achter het stuur zit. We rijden de straat uit en gaan hier, op de plek waar een paar jaar daarvoor die auto vlak langs ons over de kop was geslagen, rechtsaf naar het zwembad. Ik kan mij nog goed herinneren dat Pieter veel te hard reed en toen wij bij het zwembad aankwamen moest hij een bocht naar links maken. En wij nog schreeuwen ' Je rijdt te hard!!! remmen!!!'


FOTO # 025



Met een harde klap reden we de stoep op recht op de ingang van het zwembad af. Daar had men met een soort dranghekken een afgeschermd deel gemaakt waar je de fiets kon stallen. We schieten vlak langs een lantaarn paal en rijden vol dat gaashekwerk in. De auto schiet onder het hek door en het metalen hek schuurt links, rechts en van boven over de auto heen. We komen op pakweg één meter van de ingang van het zwembad nog net tot stilstand. We stappen uit en zien dat de auto helemaal onder het hek is door geschoten en de auto echt van voor tot achter en van boven tot beneden onder de krassen zat. Wij reden de auto onder het hek vandaan en Pieter wilde de rode verf, die van de auto op het hekwerk terecht is gekomen, verwijderen. Daarop zei ik: 'Kom op man het geen geen Miami Vice, ze gaan hier echt geen stukje lak van het hekwerk plukken om een sporenonderzoek te doen'. Hadden wij het maar wel gedaan want twee dagen later stond het incident vermeld in de lokale krant en werden getuigen opgeroepen om zich te melden. Die dag nog stond de politie voor de deur van Pieter zijn ouders, de buurman op de hoek had de politie gebeld omdat er om de hoek een rode auto stond die onder de krassen zat.


FOTO # 026



Maar voor welke deur stond de politie?
F= Foto #


FOTO # 027



Maar ik dwaal helemaal af en ik moet doorlopen anders kom ik te laat op school. Hup de weg oversteken en dan aan de overkant links af. Ik zou ook rechtdoor kunnen lopen en langs het huis van Linda gaan maar dat is weer een stuk omlopen. Trouwens dan moet ik over het schoolplein van de Mavo lopen en onder het fietsenrek doorkruipen om op het schoolplein van mijn basisschool te komen. Soms liep ik wel aan de linker kant van de sloot langs de waterkant naar school. Maar sinds hier op de hoek een 'gekkenhuis' was gebouwd nam ik die route niet meer. Ja zo is hoe kinderen praten en denken. Er was daar een gekkenhuis gekomen en dat gebouw had de naam 'De Parels'. Nu weet ik dat het gewoon een wooneenheid was voor mensen met een lichte verstandelijke handicap. Maar wij noemde dat vroeger gekken. Ik weet nog wel dat ik vaak mijn adem inhield als ik een van de bewoners voorbij liep, bang om besmet te raken. Het gebouw 'De Parels' staat er overigens niet meer maar exact op dezelfde plek staat nu een ander gebouw. Maar daar moest ik dus langs lopen of via één van de twee eerder genoemde alternatieve routes.


FOTO # 028



Hé wat zie ik daar? (AANPASSING JUNI 2015, DE SITUATIE IS HIER VERANDERD, HIER STOND VROEGER EEN FIETSENREK, DUS DIT ANTWOORD KRIJG JE: FOTO NUMMET 075)
G= Foto #


FOTO # 029



Nu komen we op een punt waar de tijd de geschiedenis heeft ingehaald. Normaal zou ik na het passeren van 'De Parels' rechtsaf slaan en over het pad dat langs hier de 'De Parels' liep naar school lopen. Je kan dat pad nog gewoon oplopen en dan kom je bij de Klimop school uit. Je loopt dan recht tegen klas vier aan. Dat is dus de klas waarin ik in 1975 zat. Rechts van mijn klas (vanaf deze kant gezien) zat klas vijf en daarnaast klas zes. Dus de klassen waren netjes van links naar rechts genummerd. De klassen één, twee en drie zaten aan de linker zijkant van het gebouw. Maar oké ik liep hier dus altijd dat smalle pad op om snel bij school te zijn.


FOTO # 030

Vandaag de dag kan je dat beter niet meer doen omdat ze een heel stuk aan de school hebben gebouwd en je aan het eind van het pad door het gras moet lopen om bij de ingang van de school te komen. Een echte cacher laat zich daar natuurlijk niet vanaf houden, dus je kan deze weg nog gewoon nemen en om de school heen lopen. Het is echter wel een beetje vreemd als je dat doet als er les wordt gegeven. Maar als het weekend is kan je deze route gewoon nemen. Op een doordeweekse dag neem je nu even een route die ik vroeger eigenlijk nooit nam. Dus dan loop je nog een stukje rechtdoor en gaat daarna rechtsaf die andere straat in. Overigens wel weer een plek die een herinnering met zich meebrengt want daar op de hoek heb ik voor het eerst echt staan zoenen. En dat met een meisje dat ik via mijn 27MC bakkie had leren kennen. We hadden al weken met elkaar gesproken en op een dag afgesproken. Ik was nog een groen blaadje maar zij wist precies wat ze wilde en voordat ik er erg in had stond ik daar midden op straat.... (ach... laat de details maar zitten, er zijn kinderen bij). Oké je gaat hier dus rechtsaf of je hebt die andere route genomen die ik vroeger altijd nam. Loop in beide gevallen door tot je op het schoolplein van de Klimop school komt. Als je met kinderen bent kan je die hier even laten spelen en neem zelf even de tijd om op je gemak de rest van mijn verhalen te lezen.


FOTO # 031



Bij het uitzetten van de cache heb ik hier ook even samen met Mila een korte pauze en heb ik een foto van haar gemaakt terwijl ze aan het spelen was... welke foto? (AANVULLING JUNI 2015 OOK HIER IS DE SITUATIE VERANDERD MAAR ALS JE EEN BEETJE GOED KIJKT EN BEPAALDE FOTO'S WEGSTREEPT BLIJFT ER EIGENLIJK MAAR 1 FOTO OVER DIE LOGISCH IS. KIJK BIJVOORBEELD NAAR DE ONDERGROND: GRAS? STENEN? ZAND?)
H= Foto #


FOTO # 032


Voordat ik snel de school in ga om naar de klas van juffrouw Schroder te gaan zal ik een verhaal vertellen uit de tweede klas. Ik zat tijdens de les vaak een beetje dromend naar buiten te kijken en op een dag kwam de nachtmerrie aangereden, nachtmerrie? Noem het liever de hel op wielen! De Schooltandarts met zijn groen/beige bus, zo'n bus die op een SRV bus lijkt maar dan met luxaflex voor de ramen en het verschrikkelijke geluid van een boor. Hij parkeerde zijn bus altijd langs de rand van de weg zodat je vanuit de klas de hele dag naar die bus kon kijken. Het klamme zweet brak mij uit en al snel was de hele school er van op de hoogte dat de schooltandarts er weer was. Nu was het een heel simpel rekensommetje want hij begon altijd met klas één (op de hoek zat het handenarbeid lokaal), en daarna klas..... twee....


FOTO # 033



In mijn klasgenoot en vriendje Rolf had ik mijn brother in fear gevonden: hij was bang zo niet nog veel banger voor de tandarts dan ik. En wij wisten beide dat wij morgen middag aan de beurt zouden zijn. Nou die beurt is er niet gekomen. In ieder geval niet op de geplande dag want na de middag pauze zijn Rolf en ik samen op de vlucht geslagen en hebben wij ons verstopt in de bosjes naast de fietsenstalling. Die tandarts was echt verschrikkelijk en door hem heb ik echt een tandarts fobie opgelopen. Het was een Chinese man die heel slecht Nederlands sprak en eigenlijk niet veel meer zei dan ' Mond open..... Spoelen maar....' Later heb ik met reguliere tandartsen nog wel over de schooltandarts gesproken en allen kwamen met het zelfde verhaal: dat waren ook hele slechte tandartsen. Wat een drama die man met die verschrikkelijke bus!


AANTEKENING

FOTO # 034



Waar stond die verschrikkelijke bus? (AANVULLING JUNI 2015, DE OMGEVING IS HIER FLINK VERANDERD, HIER KRIJG JE DUS HET ANTWOORD OP DE VRAAG: FOTO NUMMER 073)
I= Foto #


FOTO # 035



Tot zo ver het verhaal over de schooltandarts, ik ga snel naar binnen want de lessen beginnen zo. Fijn, dan kan ik Linda weer zien...

Want Linda was destijds toch echt het meisje van mijn leven. Ik was tot over mijn oren verliefd op haar. Linda was in de derde klas bij ons op school gekomen. Daarvoor had ze in Zuid-Afrika gewoond omdat haar vader daar werkte. Ze viel op met haar spier witte/blonde haar en ik was trots, trots omdat ik ook buiten de schooltijd met haar speelde. Ze was niet mijn vriendinnetje-vriendinnetje maar voor mij was het al fantastisch dat ze mijn speelmaat-vriendinnetje was. Ik kwam af en toe bij haar thuis, ik vaarde met haar in een rubberboot door de sloten. Iets dat geen van andere jongens in mijn klas deed. En natuurlijk waren ze een beetje jaloers want iedereen 'was op Linda'. Van de derde tot de zesde klas was Linda voor mij het mooiste, het leukste, het grappigste en sportiefste meisje van de klas.


FOTO # 036



Maar ik weet ook nog goed dat ze op een dag (in de zesde klas bij meester Boon) ruzie kreeg met een ander meisje uit de klas. Ruzie met Brenda en dat was toch ook een vriendinnetje van mij want vaak liep ik samen met haar naar huis. Linda en Brenda hadden slaande ruzie, ze trokken aan elkaars haren en de hele klas stond te schreeuwen: Linda! Linda! Linda! Natuurlijk waren alle jongens haar aan het aanmoedigen. Behalve ik...

Ik vond het zielig voor Brenda, juist ook omdat iedereen voor Linda was maar ook omdat Brenda toch ook een vriendinnetje was. En nog erger, Brenda moest huilen, heel hard huilen. De ruzie was ontstaan vlak voor het einde van de schooldag op het moment dat wij in de gang stonden om onze jassen te pakken. Op die dag verschenen de eerste barstjes in het paleisje dat Linda heette. Ik had medelijden met Brenda en ben samen met haar langs de sloot naar huis gelopen terwijl mijn klasgenootjes nog in rep en roer waren om de overwinning van Linda te vieren. Volgens mij was ik op dat moment meer verliefd op Brenda dan op Linda.


FOTO # 037



Nadat Brenda en ik aan het eind van de sloot waren gekomen moesten wij dat gevaarlijke kruispunt weer oversteken. Ik ging niet de nieuwe wijk in maar bleef samen met Brenda naast de grote weg lopen totdat ik linksaf moest om naar huis te gaan. Thuis aangekomen dronk ik samen met ik met mijn moeder een kop thee met een koekje. Opeens werd er aan de deur gebeld... Wijnand stond voor de deur... Ik moest snel meekomen want een stel jongens uit de andere buurt waren onze ondergrondse hut aan het slopen.


FOTO # 038


Wij communiceerde destijds met een soort van Indianen kreet/roep... Het laat zich moeilijk omschrijven maar het was iets als 'OehOeh Oehaa!' Met deze strijdkreet riepen wij onze vriendjes altijd. Niet alleen als we met elkaar wilde spelen maar vooral ook als we 'in nood' waren. Ik rende samen met Wijnand, al OehOeh Oehaa-end, de deur uit en ging rechts de straat in naar dat wat het einde van de straat lijkt. De straat gaat eigenlijk nog een stuk verder (links af) maar aan het eind van dit deel van de straat waar ik woonde daar was een groot parkeerterrein (pleintje).

Aan de linker kant aan het eind van 'mijn' deel van de straat was het huis van Wijnand. De achtertuin van hun huis zat dus nog in mijn straat maar de voordeur zat in het stuk v/d Berghlaan dat links af ging. We rende het plein over naar rechts en kwamen bij het grasveld waar wij zo vaak speelde. Dit grasveld is nu een stuk kleiner geworden omdat bewoners een stuk grond van de gemeente hebben gekocht. Aan de zijkant van het veld kan je door de struiken heen een geel gekleurd appartementencomplex zien. Toen mijn oom en mijn tante gingen scheiden was er nog even spraken van dat tante Jos, de zus van mijn moeder, daar in het appartementencomplex zou gaan wonen. Zij was mijn favoriete tante en ik had het heel erg leuk gevonden als zij hier was komen wonen.


FOTO # 039



Vroeger liep het grasveld helemaal door naar achteren tot de struiken die langs de sloot stonden. Onze ondergrondse hut lag aan de andere kant van de sloot. Ondertussen was onze hele buurt uitgelopen en stond het grasveld vol met vriendjes. Aangrenzend aan het grasveld woonde Henk-Jan in het hoekhuis. Alle jongens uit de buurt keken op tegen Henk-Jan omdat hij een stuk ouder was dan ons. Onze leider (Henk-Jan) was ondertussen ook op het OehOeh Oehaa! geroep afgekomen en stond achter in zijn tuin van waaruit hij precies naar onze hut aan de andere kant van de sloot kon kijken.


FOTO # 040



Waar woonde Henk-Jan?
J= Foto #


FOTO # 041



Aan de overkant van de sloot, die je vandaag de dag vanuit dit punt niet meer zo goed kan zien, stond een groep jongens die uit de Boslaan kwam, de buurt waar ook Brenda woonde. En misschien was dat wel de reden waarom ik buiten school nooit echt met Brenda speelde. De Boslaan buurt was een andere buurt; daar woonde onze 'vijanden'. Wij pakte stenen en kluiten aarde om de jongens aan de overkant van de sloot te bestoken. Binnen no-time raakte ik betrokken bij een bende-oorlog op miniformaat. De jongens uit de Boslaan hadden zich goed voorbereid en waren waarschijnlijk heel doelbewust naar onze ondergrondse hut gegaan om deze kapot te maken. Hun leider had zelfs een groot kartonnen schild bij zich waar achter hij zichzelf kon beschermen tegen de regen aan stenen en kluiten die wij naar de overkant van de sloot gooide. Wij hadden met z'n allen via de brug achter dat gele appartementen complex naar de overzijde van de sloot kunnen rennen maar dat was niet meer nodig.


FOTO # 042



Op dat moment stond Henk-Jan met zijn luchtbuks in de achtertuin. Aan de overzijde van de sloot stond de leider van onze 'vijand' stoer met zijn kartonnen schild voor zijn gezicht. Hij schreeuwde iets in de trant van je kan 'mij toch niet raken...' Niet veel later werd hij echter getroffen door een diabolo kogeltje uit de luchtbuks van Henk-Jan. Het kogeltje was door het schild gegaan en tegen het gezicht van de leider van de 'Boslaan bende' gekomen. Huilend rende hij samen met zijn vriendjes weg. Wij hadden onze ondergrondse hut met succes verdedigd.


FOTO # 043



Vanaf dat moment was het echte oorlog met de jongens uit de andere buurt. Er was niets aan de hand zo lang je in je eigen buurt was of samen met je vriendjes was. Maar vanaf dat moment kreeg mijn habitat duidelijke en scherpe grenzen!

En meer dan eens heb ik moeten vechten voor mijn leven. Vooral omdat ik altijd opviel door mijn rode haar. Iedereen in de andere buurt herkende meteen dat jongetje met dat rode haar uit de v/d Berghlaan. Maar voor dit moment was de strijd gestreden en rende iedereen weer naar huis.

Ik rende mijn straat in en ging niet via de voordeur naar binnen maar rende 'achterom'. Dus terug over het plein en ik rende links de steeg in en kwam daarbij langs iets dat mij altijd intrigeerde. En ik heb in het verleden meer dan eens geprobeerd om 'iets' met dat opvallende ding te doen.


FOTO # 044



Wat intrigeerde mij zo?
K= Foto #


FOTO # 045



Door het spannende avontuur dat ik net had beleeft had ik nu echt geen tijd om mij nu met dat ding bezig te houden. Halverwege de steeg ging ik rechts af en kwam ik bij de tuindeur van mijn ouderlijkhuis. Toen ik thuis kwam ben ik meteen naar mijn kamer gegaan. Je gaat je moeder immers niet vertellen dat je net op het slagveld hebt gestaan en dat Henk-Jan iemand had 'neergeschoten' met zijn luchtbuks.

Op mijn kamer ging ik aan mijn knutseltafel zitten. Feitelijk was de knutseltafel niet veel meer dan een tuintafel waaraan ik mijn bouwpakketjes bouwde. Modelbouw was mijn grote hobby en dan vooral vliegtuigen. Nadat ik had besloten dat ik geen brandweerman kon worden omdat ik ontzettende hoogtevrees had was het voor mij duidelijk dat ik piloot zou worden. Deze drive was zo groot dat ik op latere leeftijd zelfs naar de M.T.S. ben gegaan om elektro te leren zodat ik BWK (Boordwerktuigkundige) aan boord van een vliegtuig kon worden. Ik wist (en weet heden ten dagen nog steeds) alles over vliegtuigen.

Misschien werd dit alles mij ingegeven door het feit dat ik onder de rook van Schiphol woonde. Er woonde bij mij in de buurt dus ook heel veel vriendjes en vriendinnetjes waarvan een van de ouders in de luchtvaart werkte. Er waren stewardessen, onderhoudsmonteurs en piloten. En de vader van Pieter was piloot, van hem kreeg ik ook altijd luchtvaart tijdschriften en kon ik als ik bij Pieter thuis was over vliegtuigen en luchtvaart praten.


FOTO # 046



Een spannende en enerverende dag kwam ten einde. Mijn vader kwam thuis en na het eten keken wij televisie. De dag daarna weer naar school waar wij een hele leuke opdracht kregen. De gemeente zou de speeltuin bij ons om de hoek gaan verbouwen. Op dat moment was de speeltuin oud, vervallen maar bovenal gevaarlijk.


FOTO # 047



Vroeger toen in net in Hoofddorp was komen wonen was de speeltuin nog een echte speeltuin waarbij je door een echt ingang naar binnen moest en waarbij vanuit een speciaal huisje toezicht op de speeltuin werd gehouden. Ik weet het niet zeker maar het kan zelfs zo zijn dat je in die tijd moest betalen om in de speeltuin te kunnen spelen.

Er waren echt grote speeltoestellen, maar op een gegeven moment verdween het toezicht en begon de speeltuin te verpauperen. En vooral de hoge glijbaan was gevaarlijk geworden. Ik weet nog wel dat Tonnie, die recht tegenover de speeltuin woonde, of een van mijn andere vriendjes een keer een ontzettende grote splinter hout in zijn been had gekregen omdat er een stuk hout uit de glijbaan stak. De gemeente had dus besloten de speeltuin te gaan renoveren en alle scholen uit de buurt mochten een ontwerp uitwerken. Nu was ik altijd al dol op tekenen en knutselen maar deze echte opdracht van de burgemeester was natuurlijk ontzettend inspirerend. Vooral ook omdat de speeltuin letterlijk bij mij om de hoek lag. Wij tekende een grote berg waar een buis doorheen liep, wij tekende hoge glijbanen, klimrekken en een voetbal veldje.


FOTO # 048



Trots als een pauw kon ik een aantal maanden later zien dat ons ontwerp had gewonnen, er was een berg met een buis, er was een voetbalveld, een glijbaan en er waren schommels. Alles was veranderd behalve de oude zandbak die was gebleven. Als je nu door de speeltuin loopt kan je tot op de dag van vandaag delen van ons ontwerp terug zien. De berg lijkt nu veel lager dan dat hij destijds was, of het komt omdat ik zelf groter ben geworden of omdat de berg ingezakt is? Ik weet het niet maar het was destijds fantastisch om hier met je fiets vanaf te crossen.


FOTO # 049



Een aantal jaar geleden is de speeltuin weer op de schop gegaan en is onder andere de buis door de berg verwijderd, het voetbalveld heeft nieuwe doelen gekregen en er zijn wat klimtoestellen vervangen. Maar juist de zandbak, die de eerste renovatie had overleeft, is verdwenen.

Een zandbak die als het om geocachen gaat nog wel een mooie herinnering met zich meedraagt. Want juist in die zandbak heb ik ooit voor mijn buurjongetjes een spannende schat verstopt. Ik was destijds een jaartje of 20 en woonde al een tijdje op mijzelf in Den Haag. Tijdens een bezoek aan mijn ouders was mijn vader samen met de buurman bezig met de tuin. De kinderen van de buren die toen een jaartje of vijf, zes oud waren hielpen mee met scheppen. Op een onbewaakt ogenblik heb ik toen een 'schatkaart' in een kist gestopt en deze onder een berg aarde verstopt. Niet veel later haalde de kinderen een schat naar boven... een houten kist met daarin een schatkaart van Ridder van den Bergh. De kaart verwees naar een schat die ik in de zandbak van deze speeltuin had begraven.


FOTO # 050




Waar heeft die zandbak ooit gestaan?
L= Foto #


FOTO # 051



Samen met Tonnie heb ik misschien wel een van de spannendste 'kattenkwaad' dingen ooit beleefd. Tonnie was erg handig met timmeren, hout en gereedschap. Samen met hem bouwde ik de mooiste skelters en hutten. En een van die hutten heeft mij letterlijk en figuurlijk het vuur aan de schenen gelegd. Tonnie en ik liepen via de achtertuin van zijn ouderlijkhuis rechts af de steeg in en daarbij passeerde wij de achtertuin van het huis van Vennema.


AANTEKENING

Vennema woonde dus in het rijtje huizen waar Tonnie ook woonde. Met deze man heb ik als kind wel de meeste problemen gehad. Hoe vaak die man wel niet bij mijn ouders aan de deur is geweest. De ene keer omdat wij besjes tegen zijn raam hadden geblazen met een blaaspijp, de volgende keer omdat wij een bal in zijn tuin hadden geschopt en weet ik veel wat nog meer. Of die ene keer dat ik samen met Tonnie het voorraam van zijn woning moest wassen omdat wij daar en vieze sneeuwbal tegenaan hadden gegooid.

Jaren aan opgekropte frustratie zijn er bij mij op latere leeftijd, toen ik een jaartje of achttien was, een keer uitgekomen. Toen is het zelfs tot een handgemeen met Vennema is gekomen en heb ik namens al mijn voormalige vriendjes wraak genomen.


FOTO # 052



Maar op dit moment liepen Tonnie en ik dus door de steeg achter zijn huis en gingen daarna linksaf de straat in. Deze straat was eigenlijk het spiegelbeeld van de straat waarin ik met mijn ouders woonde. Aan het eind van deze straat ook weer een plein/parkeerplaats en in het verlengde van de straat een brug naar de overzijde van de sloot. Dit is dus de brug die wij ook gebruikte om bij onze hut te komen die wij met Henk-Jan hadden verdedigd. Vlak na de strijd om de ondergrondse hut heeft men op het terrein een grote sporthal gebouwd. Een bruine metalen bak die uiteindelijk ook een belangrijk onderdeel van mijn jeugd zou worden.

Maar dankzij die sporthal en de gedeeltelijke bebouwing van het terrein was onze oude hut verdwenen. Maar Tonnie en ik hadden een nieuwe hut gebouwd. Een veel betere en een veel mooiere hut. Vooral omdat Tonnie zo goed kon timmeren hadden wij iets heel bijzonders gebouwd tussen de struiken die tegen een woning en een rijtje garages stonden. Net als bij het grasveld naast het huis van Henk-Jan is er hier wel iets ingrijpend veranderd aan de omgeving.


FOTO # 053



Om bij de hut te komen moest je nu niet de brug naar de sporthal over maar moest je rechtsaf langs de garages lopen en aan het eind rechtsaf en dan het tweede straatje naar links (is niet echt een straat eerder een verbinding tussen de steeg en plein). Je kwam nu uit bij een aantal garages, na de laatste garage aan de rechterzijde waren de bosjes waar wij onze nieuwe hut hadden gebouwd. En eerlijk is eerlijk het was een bijzonder bouwwerk met muren van hout een echt dak, een deur en om alles helemaal waterdicht te maken hadden wij de hut met plastic bekleed. Het was een prachtige hut geworden. En omdat het nu winter was stookte wij ook wel eens een vuurtje in onze hut, niet voor niets wilde ik brandweerman worden. Ik was een echte pyromaan...


FOTO # 054



Tonnie en ik kwamen dus bij onze hut maar voordat wij de struiken ook maar in konden kruipen zagen wij dat er iets ergs was gebeurd. De hele hut was afgebrand, de struiken waren voor een deel weg en stenen waren zwart geblakerd. Onze hut was afgebrand!!! Waarschijnlijk hadden wij de dag daarvoor het vuur niet goed gedoofd.

Voorzichtig kropen wij door de struiken om de restanten van onze hut te bekijken. Opeens zien wij een politieauto die voor de garageboxen stopt.... die komen voor ons!!! Nog nooit heb ik zo hard gerend. Door de tuinen, door steegjes, door struiken, verstand op nul en rennen.. rennen.. rennen.. terwijl je op de achtergrond hoort dat de politieauto omkeert om ons achterna te rijden.


FOTO # 055



Hijgend zijn Tonnie en ik in de schuur van zijn ouderlijk huis gekomen en daar hebben wij ons heel lang verstopt. En elke auto die wij voorbij hoorde rijden leek een politieauto te zijn en elke stem die wij hoorde moest er wel een van een agent zijn. Voor ons gevoel was de hele wereld op dat moment naar ons op zoek. Ik denk dat wij ons echt uren in de schuur hebben verstopt.


FOTO # 056



Waar heeft die hut ooit gestaan?
M= Foto #


FOTO # 057



Als ik, terwijl ik dit alles opschrijf, terug denk aan mijn jeugd dan lees ik tot op dit moment eigenlijk allemaal kattenkwaad en gelazer. Past eigenlijk ook wel bij Hoofddorp want dat is immers het dorp van 'Dik Trom'. Ergens in het centrum van Hoofddorp staat nog een beeld van Dik Trom, vlak bij de plek waar vroeger de bibliotheek stond. Een plek waar ik rond mijn 16e heel veel rondhing en niet om boeken te lezen maar omdat dat gebied de hand-out van de jeugd was. En ook daar weer gelazer dat je op die leeftijd geen kattenkwaad meer kan noemen. Brengt mij wel even bij een kritische zijweg. Want ook wij hingen vroeger op straat toen wij een jaartje of 16 waren. Ook wij zorgde voor overlast en ook bij ons liepen mensen een blokje om als ze ons zagen staan. Mijn kritische vraag: is de Marokkaanse jeugd zo veel vervelender en lastiger dan dat wij vroeger zelf waren? Toen kon men het niet met een kleurtje of etnische achtergrond benoemen. Ja ik was vaak de klos omdat men had gezien dat er een rooie bij was.


FOTO # 058



Waar houdt kattenkwaad op en gaat het over in vandalisme of geweld? Terug naar 1975, ik was dus tien jaar oud en ik speelde bijna altijd buiten. En als je buiten speelt zijn er altijd zuurpruimen die gaan zeuren omdat ze spelende kinderen als overlast ervaren. Zo ook die man in die ene hoekwoning die altijd de ballen van ons afpakte. Als je aan het eind van mijn straat bij het huis van Wijnand naar links gaat vervolg je de v/d Berghlaan. Aan de rechter kant, helemaal aan het eind van het blok waar ook Henk-Jan woonde, was het huis van die man waarvan ik mij de naam niet meer kan herinneren.

Ik weet wel dat hij een kleinzoon had die ongeveer net zo oud als ik was. Deze jonge woonde bij zijn opa. Ik weet eigenlijk helemaal niet of daar ook een oma woonde en ook niet waarom die jongen bij zijn opa woonde. Trouwens achter mij woonde Sjors en die woonde weer bij zijn oma. Maar de kleinzoon van die man had helemaal geen vriendjes in de buurt omdat zijn opa de buurkinderen altijd dwars zat. Die kleinzoon reed altijd op zijn fiets door de straat en maakte dan het geluid van een motor terwijl hij zijn handen over de handvatten van zijn fietsstuur bewoog alsof het de gashandel van een motor betrof. Wij vonden hem maar een sukkel! Kijk dat blijft je bijstaan over een jongen die misschien best wel aardig was maar voor wie het leven in de buurt verknalt was door zijn opa.


FOTO # 059



Naast het woonhuis van deze jongen en zijn opa was een rij garagedeuren. En dat zijn prima doelen als je wil voetballen. En natuurlijk maakt zo'n garagedeur best veel herrie als je er een bal tegenaan schopt. Maar op een gegeven moment wisten wij onze doelen ook wel uit te zoeken omdat wij wisten dat dan die kerel weer begon te schreeuwen en dat hij de bal wilde afpakte als deze in zijn tuin kwam. Het bekende spelletje van uitdagen, rennen en weer terug komen.

Soms gebruikte wij zelfs zijn buitenmuur om ballen tegenaan te schoppen. Maar meestal gebruikte wij de garagedeuren. Als je om de garages heen liep kwam je op een pad dat achter de achtertuinen van het huizenblok liep. Vanaf deze plek kan je heel goed zien waar onze ondergrondse hut ooit heeft gestaan. Daar in dat gebied tussen de sporthal en de sloot. Trouwens als je hier loopt zie je iets opvallends. Het verbaast mij dat dit nu bijna 35 jaar na dato nog steeds te zien is.


FOTO # 060



De drie dubbele knaller: drie vragen op één rij.

Wat was de buitenmuur van die nare man?
N= Foto #


FOTO # 061



Waar stond die ondergrondse hut?
O= Foto #


FOTO # 062



Wat valt je op aan de achterzijde van de garages?
P= Foto #


FOTO # 063



In de vierde klas was alles nog onschuldig en speelde ik nog steeds grenswachtertje bij mij in de straat. We reden dan rondjes rond het blok huizen en met een bezemsteel maakte we dan een slagboom. En natuurlijk was het dan de lol om niet bij de slagboom te stoppen maar om er met de fiets dwars doorheen te rijden. Of springschansen maken en daar met de fiets overheen springen. Er waren destijds nog geen echte cross-fietsen of BMX-fietsen maar wij verbouwde onze fietsen. We haalde de spatborden er vanaf maakte met knijpers die langs de spaken tikte ratels en reden door stapels branden papier.


FOTO # 064



Sommige kinderen in de buurt hadden het geluk dat hun ouders uit Amerika kwamen. Zo was er een jongen die toen al een skateboard had, maar nog toffer was de buurjongen van Pieter die een shopper-fiets had. Deze jonge woonde in het hoekhuis naast de groene kast waarop wij altijd zaten. Deze groene kast was bij het douane-spel altijd het grenswachters huisje. Het gezin van deze jongen bestond uit een Duitse moeder en een Amerikaanse vader en hij had nog een jonger broertje dat ongeveer net zo oud was als mijn kleine broertje. Ze hadden daar altijd het meest toffe speelgoed zoals de eerder genoemde shopper-fietsen maar ook elektrische skelters.


FOTO # 065



Als kind kan je jezelf echt blind staren op dat soort speelgoed, waarom hadden zij dat wel en ik niet? Maar het verhaal van deze twee jongens kreeg jaren later een hele vervelende wending. Toen ik al op mijzelf woonde hoorde ik een heel triest verhaal. De ouders van de jongens waren gescheiden en hun moeder was weer in Duitsland gaan wonen. Toen zij op een dag door de metro liep zag ze daar haar twee zoons die ze jaren niet had gezien. Beide jongens leden een zwervend bestaan, sliepen op straat en waren een de heroïne geraakt. Hoe triest kan het leven lopen? Jaloers zijn op een Shopper-fiets of door een elektrische skelter? Nu weet ik dat deze jongens niet te benijden waren.


FOTO # 066



Wat was ons douanehuisje?
Q= Foto #


FOTO # 067



Maar zijn het alleen maar stoere en heftige verhalen die mijn jeugd omschrijven?

Het was niet alleen maar stoer, maar ook onzekerheid. Bijvoorbeeld bij Linda waarop ik vanaf de derde klas tot de zesde klas tot over mijn oren verliefd op was. Maar je weet hoe dat gaat; meiden zijn veel vlotter dan jongens dus de schrik en het verdriet was groot toen ik in de zesde klas zat en HET zag gebeuren.


FOTO # 068



Zoals tijdens bijna elk speelkwartier was het weer meiden-tikkertje op het schoolplein. Ons schoolplein werd van het plein van de Mavo gescheiden door de overdekte fietsenstalling. Daar aan de andere kant van de fietsenstalling waren de stoere jongens met brommers. Die dag was het Linda die onder de fietsenstalling heen kroop en naar het schoolplein van de MAVO ging. Iets wat eigenlijk nooit iemand deed want dat was toch een gebied waar je niet kwam.

De schok was groot toen ik Linda daar zag zoenen met een van de stoere jongens van de MAVO. Als een zeepbel spatte mijn droom en daarmee mijn onschuldigheid uit elkaar. Ik was die kleine jongen van de lagere school. Linda was opeens geen vriendinnetje meer maar een meid die verder was dan dat ik. Ik was nog bezig met meiden-tikkertje terwijl Linda daar.....


FOTO # 069



Het gebouw van de Mavo staat er niet meer, wat zie je nu?
R= Foto #


FOTO # 070



Een paar jaar later zou ik zelf op het schoolplein van deze MAVO staan en negeerde ik de kleine kids die op het schoolplein van mijn voormalige lagere school liepen. Ik was te druk met mijn brommer, stoer doen en met de meiden bij ons op school. Als je trouwens vanaf de lagere school in de richting van de Mavo liep dan kon je daar achter via een weg over de sloot heen en kwam je weer uit in een deel van v/d Berghlaan. Ja zelfs hier heet de straat nog v/d Berghlaan. Dit is ook de straat waar die ene auto vandaan kwam die bij die ene aanrijding over de kop was geslagen. En hier bijna recht tegenover de Mavo woonde Linda.


FOTO # 071



Waar woonde mijn grote liefde dan?
S= Foto #


FOTO # 072



En zo kan ik nog veel meer verhalen over mijn jeugd, mijn leven en mijn habitat vertellen.

Linda ging uiteindelijk naar een andere middelbareschool en eigenlijk heb ik haar sinds die tijd nooit meer gezien. Ik weet dat Wijnand in Amerika woont en daar een advocaten kantoor heeft. Pieter spreek ik nog wel eens, Tonnie heeft een eigen aannemers bedrijf, maar hoe het met al mijn andere vriendjes gaat? Ik zou het niet weten, als ik vandaag de dag rondloop in mijn oude habitat dan zie ik echter dat er eigenlijk helemaal niet zo veel veranderd is in die afgelopen 35 jaar. Het zijn kleine nuances die plaats hebben gevonden in de wijk. Maar verrassend veel dingen zijn. lijken, voelen en ruiken nog steeds zoals ze ooit waren.

Veel plezier met het zoeken en vinden van de cache.

FOTO # 073



FOTO # 074



FOTO # 075



Oh ja voordat ik het vergeet nog een drietal laatste vragen:


Waar woonde Wijnand?
T= Foto #

Waar was de (achter) tuindeur van mijn ouderlijkhuis?
U= Foto #

Zie jij die brug naar de sporthal / ondergrondse hut ook? Tip: kijk die straat in en zie helemaal aan het eind de brug
V= Foto #

FOTO # 076





FOTO # 077





FOTO # 078





FOTO # 079





FOTO # 080





FOTO # 081





FOTO # 082





FOTO # 083





FOTO # 084





FOTO # 085





FOTO # 086







DE GEGEVENS
Als het goed is heb je nu de onderstaande tabel ingevuld. Nu heb ik zelf altijd een hekel aan 'zwaar' rekenwerk in het veld en dus gaan we de boel wat eenvoudiger maken. De getallen in de onderstaande tabel moeten terug gevoerd worden tot een één cijferig getal. Een voorbeeld:
Stel je hebt het getal 139 > 1+3+9 = 13 > 1 +3 = 4. Dus het getal 139 veranderd in het cijfer vier.

DE STASH
Op naar de stash, let op het verschil tussen de hoofdletters en de kleine letters. Tot nu toe hebben wij gewerkt met hoofdletters, nu gaan wij echter over op kleine letters

N 52 18.abc


E 004 42.def

a = E - R - I - C
b = M - I + L -A
c = P + R - E + T

d = S - C - H + A + T
e = B - G + J - N - U + F - O + Q - V + D - U
f = S + P - I - K + E


SUCCES
Mila en ik willen jou bedanken voor het uitzoeken van de foto's en wij hopen dat je de tocht door habitat 1975 met plezier hebt gelopen en dat je de stash met succes zal weten te vinden.

Hulplijn: nul zes twee twee drie acht acht één acht één


Mila & Eric