HET WONDER VAN RIJPWETERING
Althans, dat beweren de overlevering én de honderden mensen die midden jaren vijftig van de vorige eeuw bij haar op bezoek gingen. Het ‘wonder van Rijpwetering’ breidde zich voort tot in kilometers buiten onze regio. Niet iedereen was ervan overtuigd, maar een bijzonder verhaal blijft het. Ook Anton Zekveld uit de Kaag wilde weleens met eigen ogen zien hoe Marie de vissen uit het water riep en tam kon maken. Hier volgt zijn verslag:
‘Marie Spijker is blij dat de zomer gaat komen. Een lange rij hongerige vissen zal weer defileren langs de stoep aan de oevers van de naar haar vernoemde Spijkersloot, waarop ze geknield haar wormpjes deelt. Aan de baarzen, de zeelten, de brasems en palingen. Zij hoeft maar 'palinkje, palinkje' te roepen en de palingen komen. ‘In de winter zijn er weinig vissen’, vertelt ze, ‘want het is te koud. De beesten hebben dan bovendien geen honger.’En ze vertelt meer: ‘Op een dag kwam een neefje van me hier vissen, terwijl hij weet dat ik dat niet graag had. Hij heeft toen mijn baars en paling gevangen, allebei makke diertjes die ik al jaren had. Hij ontkende het, maar ik had hem te pakken. Ik heb toen eerst de paling en daarna de baars geroepen, waarna de paling z’n kop een heel eind boven de emmer uitstak. Samen hebben we ze weer vrijgelaten, maar de vissen waren geschrokken. De baars is nooit meer terug gekomen. De paling liet zich een dag niet zien – maar toen was ie weer terug.’
Zwart van de mensen
De grootste baars die ooit in de sloot had gezeten, kon ze zó uit het water halen, zo mak als ie was. Zelfs in een teiltje werd hij niet schuw. Marie: ‘Tot hij verdween omdat een visser uit het dorp een fuik zette en de baars erin ving. Nu mag dat niet meer.’ Ze loodst ons naar buiten en wijst ons de borden met ‘Verboden te vissen’. ‘En nog weet ik niet of ze ‘s nachts niet alsnog stiekem zitten te hengelen’, zegt ze wantrouwend.Nieuwsgierigen kwamen voor dit wonder tot ver buiten de regio naar Rijpwetering. Naar verluidt zag het zwart van de mensen op de oevers van de visrijke Spijkersloot, vlakbij het rietgedekte huisje van Marie. De zwijgzame, maar vriendelijke zwarte chow-chow was er inmiddels aan gewend. Honderden mensen kwamen langs, soms wel twee- tot driehonderd per dag. Kon die vrouw dat echt: zich de tijd gunnen om vissen te temmen met wat wormen en een beetje aardappelkruim? Dag in, dag uit geknield liggen bij een stoepwatertje om de waterdieren te roepen? Of was het een fabeltje?Ook ik had getuigen meegevraagd om werkelijkheid van fabel te onderscheiden: dominee Knottnerus uit Oude Wetering zat geknield naast Marie Spijker. Met eigen ogen hoorde hij roepen: ‘Paarsie….paarsie…’ En de baarzen kwamen. Een groot, brutaal exemplaar schoot vinnig toe om de worm uit Marie’s vingers te pakken. Na nog een ererondje joeg de baars met nijdig rukkende vinnen naar de school van honderden andere baarsjes, bliekjes en voorntjes die, bevreesd voor de grote gulzigaard, eerbiedig buiten de stoep bleef totdat hij verzadig was. Marie vervolgt: ‘Palinkje… palinkje, waar is palinkje dan?’ En uit de geheimzinnigheid van de sloot komt de eerste gladde gast aanglijden. Hij blijft behaaglijk even liggen, voordat hij een kijkje neemt bij de aardappelkruimels. Niet alleen de dominee, ook de andere bezoekers in het boenhok zijn doodstil.
Ongelovige dienders
Zo ook meneer Heel uit Den Haag, sportvisser in hart en nieren. Hij trekt er regelmatig met zijn bromfiets en vishengel opuit, voor een dagje vissen in zoet en zout water. Toch is hij niet helemaal overtuigd: ‘Hetzelfde heb je met de mussen. Als je die regelmatig voert, komen ze op je schouder zitten.’ Ook de aanwezige wachtmeesters Van Gemerden en Treuring van de rijkspolitie uit Hoogmade en Woubrugge lijken niet onder de indruk. Collega-wachtmeester De Nijs uit – toen nog - Alkemade denkt er het zijne van: ‘Ik heb zelf eens, toen Marie weg, was paling opgeroepen. Twee kwamen er en ik kon ze rustig door m’n vingers laten glijden. Daarom geloof ik niet dat het uitmaakt wie er roept, maar alleen of er regelmatig gevoerd wordt.’Andere getuigen vonden het wél een wonder: meneer Nasveld van de manufactuurwinkel in Oude Wetering, zijn dochter Gré en zijn buurman, hoofdonderwijzer Van der Horst, riepen uit: ‘Ik heb zoiets nog nooit gezien: baarzen en palingen die uit haar hand eten. Fantastisch!’
De dominee was in ieder geval overtuigd. ‘Ik ga er misschien wel een preek aan wijden. Wat we daaruit kunnen leren? Nou, in ieder geval dat alleen roepen niet voldoende is. Je moet ook altijd iets geven om iets terug te krijgen.’ Waarvan akte. Of het destijds een wonder der natuur was, ik weet het niet. Daar mag iedereen het zijne van denken.’
Belangrijk: Het is onmogelijk deze trail te voet, per fiets of wadend te doen. Een enkele cache uit deze trail is wellicht wadend te doen, maar dit is dan wel voor eigen risico! Let erop dat de Kagerplassen op sommige punten erg diep kan zijn!
De trail is bedoeld per boot te doen. Geniet vooral van de mooie omgeving. Een enkele cache is wellicht met een opblaasboot bereikbaar. Ook dit is geheel voor eigen risico! Wij adviseren het gebruik van een stevige en stabiele boot die tegen een stootje kan.
Wij wensen een ieder heel veel plezier met deze trail!
Wil je een bootje huren? Dan zijn er verschillende mogelijkheden. Van roeiboot tot luxe sloep. Een voordelige en leuke middenweg is het huren van een fluisterboot. Dit kan in Rijpwetering bij Stille Wateren b.v. (even googlen) Hier is ook avond- en nachtverhuur mogelijk!